Αναποφάσιστοι όλης της Ελλάδας ενωθείτε.

    

 Φτάσαμε τέλος Φεβρουαρίου.

Σιγά την είδηση θα μου πεις και δίκιο θα έχεις!

Έφτασε όμως το τέλος Φεβρουαρίου και συνειδητοποιώ πως οι Ευρωεκλογές απέχουν κάτι λιγότερο από τρεις μήνες.

Breathtaking, και αυτό το ξέρω.

Τρεις μήνες λοιπόν πριν από τις Ευρωεκλογές και δεν μπορώ να αποφασίσω τι θα ψηφίσω.

Τα έχω μπλέξει όλα στο μυαλό μου.

 Έγιναν καινούργια κόμματα, τα παλιά είναι ακόμα σε θέση μάχης, διαβάζω πως η ελληνική έκδοση της θρυλικής «Εσμεράλδα» (η σύμπραξη ΠΑΣΟΚ-58) μένει στα σκαριά γι’ αυτές τις Ευρωεκλογές και εγώ, με όση ειλικρίνεια διαθέτω, δεν ξέρω τι θα ψηφίσω.

Έχω όλο το concept στο μυαλό μου.

Θα έχω παραδώσει κείμενα αποβραδίς, θα ξυπνήσω χαλαρά, θα πάρω κλίμα, θα πιώ καφέ, θα πάω να ψηφίσω, θα γυρίσω και θα περιμένω τα exitpolls.

Άντε, μπορεί να πάρω στο μεταξύ κανένα τηλέφωνο να μάθω την τάση αλλά μπορεί και να μην το κάνω.

Από όλο αυτό το ωραίο σχέδιο λείπει μόνο μια βασική παράμετρος: το ψηφοδέλτιο που θα ρίξω στην κάλπη. Θα πάω στο εκλογικό κέντρο, θα πάρω τον πάκο με τα ψηφοδέλτια και κάτι θα πρέπει να ρίξω στην κάλπη.

Ε, τρεις μήνες πριν και δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα ψηφίσω.

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις.

Εμένα που με διαβάζεις είμαι παιδί του φιλελευθεράτου με κεντροδεξιές αναφορές.

Δεν το έκρυψα ποτέ, γιατί θέλω να είμαι ειλικρινής απέναντι σ’ εσένα που με διαβάζεις.

Εγώ λοιπόν αλλιώς τον φανταζόμουν «τον πρώτο μου τον ψήφο» (sic).

Σαν όλες τις κοπελίτσες που λένε «αλλιώς τη φανταζόμουν την πρώτη μου φορά» και εγώ.

Θα μπω στο παραβάν και θα στέκομαι σαν τον Αλέξη Τσίπρα μπροστά από ένα διαγώνισμα του Proficiency.

Θέλω να ψηφίσω για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, για ενδυνάμωση των ευρωπαϊκών θεσμών, για επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και για εναρμόνιση ελληνικών κοινωνικών πολιτικών με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, μιας και σε ορισμένα ζητήματα έχουμε μείνει 200 yearsbehind.

Για να είμαστε σαφείς: από τη wishlistμου εξαιρούνται φασίστες νεοναζί, νεοσταλινικοί, σταλινικοί και το κόμμα του Καμμένου που δεν μπορούμε να το εντάξουμε σε κάποιο πολιτικό ρεύμα.

Ίσως με μια αναφορά στην τέχνη να μπορούσε να έχει θέση στο κίνημα του σουρεαλισμού, είμαι πεπεισμένος ότι ο Νταλί από το γέλιο θα ξερίζωνε το θρυλικό τσιγκελομούστακό του.

Ψάχνω τι το μεταρρυθμιστικό, τι το συναινετικό, το μετριοπαθές.

Δεν σου κρύβω ότι πάνω στην πολιτική μου απελπισία, είδα τον περασμένο Οκτώβριο θετικά το εγχείρημα των 58.

Όχι για πολύ, μη φανταστείς.

Δυο-τρεις μέρες, μετά πήρα αντιβίωση, αναπαύτηκα λίγο στα ζεστά και όλα καλά. Αποχώρησαν τώρα και οι 58 από την Ελιά.

Σαν να λέμε, έφυγε ο κορμός από το δέντρο, μιας και οι 58 ήταν αυτοί που είχαν κάνει το κάλεσμα για συστράτευση στον κεντροαριστερό χώρο.

Έχει μείνει το ΠΑΣΟΚ με τον Λοβέρδο και τον Μόσιαλο.

Μιλάμε δηλαδή για σχήμα τρομακτικής δυναμικής, λαίλαπα θα επέλθει, δεν το συζητώ. Σεισμός, σεισμός, σοσιαλισμός!

Αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι. Ο Λοβέρδος και ο Μόσιαλος έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, επειδή διαφωνούσαν με τον Βενιζέλο, για να επιστρέψουν και να συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου;

Για να γράφει και τα άλλα δυο ονόματα στην μαρκίζα δηλαδή;

Συμπαθάτε με αλλά θα είναι σαν αφίσα νυχτερινού κέντρου που θα γράφει με τεράστια γράμματα «ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣLIVE» και από κάτω στα ψιλά «Έναρξη προγράμματος: Ανδρέας και Ηλίας».

Να γιατί δεν κόλλησα με την Ελιά. Γιατί με αδέξιες τεχνικές συγκόλλησης χωρίς ουσιαστική προγραμματική σύγκλιση, όχι Ελιά δεν φτιάχνεις, ούτε μπονζάι μη σου πω.

Και τώρα που το λέμε, ευτυχώς που δεν μπήκα στον πειρασμό γιατί θα με έτρωγε και μένα ο δάκος στο τέλος.

Είμαστε λοιπόν πάλι στα γνωστά.

Σκεφτόμουν να ψηφίσω ΔΡΑΣΗ.

Διάβασα ότι στη ΔΡΑΣΗ θέλουν να βρουν πεδίο σύγκλισης με τη ΔΗΜΑΡ, αυτό το κόμμα με το σαφές και βροντόφωνο «παρών».

Δεν μπορεί, κάποια πλάκα θα μου κάνουν!

Εκτός λίστας λοιπόν και η ΔΡΑΣΗ σε περίπτωση που δω αγκαζέ Σκυλακάκη-Κουβέλη.

Γιατί, καλή η καρέκλα της Ευρωβουλής, αλλά μην δώσουμε και όλο το διαμέρισμα για να μείνουμε με την μπαμπού πολυθρόνα. Έχει και κάποια όρια η φιλελεύθερη μεγαλοκαρδία.

Κινδυνεύω λοιπόν να αρχίσω να σκέφτομαι πως στον φάκελο θα πρέπει να βάλω σαλαμάκι αέρος ή γαλοπούλα αλλά αυτή δεν είναι μια λογική πολιτική επιλογή. Ούτε η αποχή είναι η λύση!

Διότι, αν δεν πάω να ασκήσω το εκλογικό μου καθήκον, μετά δεν θα μπορώ να κάθομαι να γκρινιάζω και να μοιρολατρώ επειδή κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για εμένα χωρίς εμένα (σ.σ. η εν λόγω φράση πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες πομφόλυγες από καταβολής κόσμου).

Όσοι την μέρα των Ευρωεκλογών επιλέξετε φρεντάκι και καφετέρια ή παραλία, μην περιμένετε να σας πάρουμε σοβαρά, όσο και να χτυπιέστε.

Αναποφάσιστοι όλης της Ελλάδας ενωθείτε.

Εμείς είμαστε το 20% των δημοσκοπήσεων.

Θα περιμένω λίγο ακόμα λοιπόν.

 Θα περιμένω να δω κανένα πρόγραμμα, κανέναν υποψήφιο, θα περιμένω να γίνει κάποια σοβαρή συζήτηση για την Ευρώπη και τη βελτίωση του ευρωπαϊκού πλαισίου, με απαραίτητη προϋπόθεση να είμαστε στην Ευρώπη.

Θα περιμένω λίγο ακόμα για να πειστώ!

Στο μεταξύ, κάν’ τε και εσείς καμία πρόταση γιατί χανόμαστε.

Και όσο περνάει ο καιρός, τόσο ηδονίζομαι με την ιδέα να ρίξω Βασίλη Λεβέντη, γιατί αυτός τουλάχιστον, μέσα στην παραζάλη του, έλεγε και 3 λογικά πράγματα!

Γιώργος Ευγενίδης

Provocateur