Ουκρανία: Μια άλλη οπτική…

Παρακολουθώντας τα γεγονότα στο Κίεβο, προκαλεί εντύπωση η πλαστογράφηση του σκιαγραφήματος της εγχώριας νηπιακής σκέψης από αναλυτές με σταλινικά στερεότυπα, στον κατ’οίκον τοίχο των εντυπώσεων.

Με συναίσθημα αποπνικτικό, νωπές μνήμες από το μίσος των Ουκρανών κατά των Εβραίων, η σκέψη σχηματοποιείται με ανταύγειες θανάτου από τα νεογοτθικά πρωσικά ενδιαιτήματα, όταν οι Σάξονες αμφιταλαντεύοντο μεταξύ της εκάστοτε εμπειρίας και της αγάπης για το ολοκληρωτικό πέπλο στην Σιλεσία, υπό το μελαγχολικό εγκύπτον βλέμμα της Μαρίας Θηρεσίας.

Συμβαίνει ξανά…

Η ευθύγραμμη ντοπιολαλιά, αποσπάται από τις παραγωγικές σκέψεις για να διατρανώσει το ετρουσκικό παρακλάδι της θαυματουργής κληρονομιάς που επεκτείνει τον λόγο επειδή φοβάται τον θάνατο.

Τα πάντα αναλύονται με άλλοθι την εισβολή της Ρωσίας στην Τσετσενία το 1999. Η προσπάθεια ιοστεφής αλλά το μπρίο κοινωνικά απείθαρχο.

Τα χάσματα είναι οδοφράγματα.

Όχι επειδή γνωρίζουμε αλλά διότι φοβόμαστε τις επιπλοκές από την άγνοια που επιφέρει η αδόκητη λήθη.

Το ιστορικό συνεχές επηρεάζεται όχι τόσο από τις επιπτώσεις αλλά από την μη συμμετοχή και την γνώση των πεπραγμένων. Κοινώς, όταν πέθανε ο Ναπολέων, ο Marx και ο George Eliot, η άγνοια περί Ολοκαυτώματος, μεταμόρφωσε απαλά τον χάρτη της συντεταγμένης δυστοπίας.

Μπορεί οι μεταστάντες να μην χάζεψαν την εαρινή κατάληψη του Καυκάσου, την πολιορκία του Ленинград και τις επιθέσεις εναντίον του ισπανικού κλήρου από καρλιστές requetés, αλλά η άγνοια περί της μισανθρωπίας που λέκιασε τον 20ο αιώνα, δίνει το έναυσμα στην μετάφραση των κειμένων βάσει των σχέσεων παραγωγής και όχι της Δημοκρατίας και των Θεσμών της.

Ήγουν, τα πτώματα που δεν κατέστησαν εαυτούς μάρτυρες των φρικαλεοτήτων, ορίζουν την πραγματικότητα μέσω αυτών που ανήκοντας στον φασισμό της μάζας, ασχημονούν αδιακρίτως για ν’αποδείξουν ένθεν κακείθεν ότι αντιπροσωπεύουν κυρίως αυτούς που δεν μαρτύρησαν δια ζώσης στον ολιγαρχικό ολοκληρωτισμό του σταλινικού και ναζιστικού όρθρου.

Ευτυχώς, οι άνθρωποι γνωρίζουν το δικό τους καλό.

Αυτό επιτυγχάνεται με την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις αρχές του Καπιταλισμού και στο Φιλελεύθερο ήθος, τα οποία σέβονται τα ατομικά και τα πολιτικά δικαιώματα, τον ωφελιμισμό, τον κοσμοπολιτισμό και την ελευθερία της ύπαρξης που χαίρεται να ζει.

Αν είχε πράξει ορθώς ο Ке́ренский βάλλοντας κατά του μισάνθρωπου Ле́нин, αν ο Κάιζερ δεν χρηματοδοτούσε τους μπολσεβίκους, αν οι συμμορίτες του σοβιετικού μπλοκ δεν ξεκίναγαν τα Δεκεμβριανά, τα Βαλκάνια και ο σλαβικός συρφετός θα είχε άλλο πρόσωπο.

Ωστόσο, οι λαοί μαθαίνουν από τα λάθη τους και δεν ομφαλοσκοπούν αέναα. Μπορεί ο Κικέρων να είναι επίκαιρος αλλά οι καιροί αλλάζουν και ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.

Ο όχλος κολακεύεται από πράξεις εμφυλίου αλλά εν τέλει η γοητεία της Δημοκρατίας θα νικήσει. 

Vide et credere.

Εξάλλου, ubi nihil vales, ibi nihil velis. Veritas odit moras υπενθυμίζει ο Σενέκας.

The Elf at Bay