Αληθινά; Ίσως. Βαρετά; Σίγουρα…

Tο 1983 το γερμανικό περιοδικό «Stern» αγόρασε αντί 9 εκατ. μάρκων τα ημερολόγια του Αδόλφου Χίτλερ, τα οποία κάλυπταν την περίοδο από το 1932 έως το 1945. Σύμφωνα με το «Stern», είχαν εξαχθεί παράνομα από την Ανατολική Γερμανία από κάποιον «Δόκτορα Φίσερ».
Οι «Sunday Times» ζήτησαν να αγοράσουν τα δικαιώματα δημοσίευσής τους στην αγγλική, αλλά προτού αγοράσουν το υλικό έπρεπε να εξεταστεί από τον μεγάλο Αγγλο ιστορικό Χιου Τρέβορ-Ρόπερ.

Ο Ρόπερ πέταξε στην Ελβετία, όπου φυλάσσονταν τα ημερολόγια μαζί με ένα αρχείο εγγράφων του Χίτλερ.

Εξέτασε τον γραφικό χαρακτήρα και τα στοιχεία που αναφέρονταν και αποφάνθηκε ότι είναι αυθεντικά…

Η δημοσίευσή τους, όμως, προκάλεσε αντιδράσεις.

Σε συνέντευξη Τύπου ο συγγραφέας Ντέιβιντ Ιρβινγκ παρουσίασε φωτοτυπία σελίδας των ημερολογίων λέγοντας ότι είναι πλαστά και ότι στο παρελθόν είχαν προσφερθεί και στον ίδιο.

Η Υπηρεσία Αρχείων της Γερμανίας υποστήριξε ότι τα ημερολόγια ήταν μια χοντροκομμένη παραχάραξη, ότι έβριθαν ανακριβειών και το υλικό τους προερχόταν από το βιβλίο «Ομιλίες και μανιφέστα του Χίτλερ» του Μαξ Ντόμαρους.
Σύντομα αποκαλύφθηκε ότι τα ημερολόγια είχαν γραφτεί από έναν γνωστό πλαστογράφο της Κολονίας ονόματι Κόνραντ Κούχαου, ο οποίος σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο του «Stern» Γκερντ Χάιντεμαν δημιούργησε την ιστορία των ημερολογίων.

Η αποκάλυψη της απάτης υποχρέωσε σε παραίτηση τον διευθυντή των «Sunday Times» Φρανκ Τζάιλς και τους ομολόγους τους στο «Stern» Πίτερ Κοχ και Φέλιξ Σμιτ, ενώ κατέστρεψε και την υπόληψη του Χιου Τρέβορ-Ρόπερ, που είχε εγγυηθεί την αυθεντικότητά τους.
Προτού όμως αποκαλυφθεί η μη γνησιότητα, ένας από τους εμπειρογνώμονες είχε πει: «Δεν ξέρω αν είναι αληθινά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι βαρετά». Την εν λόγω ιστορία θυμήθηκα με τον πρόσφατο ντόρο που έγινε για την κυκλοφορία του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Στις αντιρρήσεις για την ηθική της έκδοσης του βιβλίου από τον Λιβάνη νομίζω ότι απαντά η ιστορία με τα ημερολόγια του Χίτλερ.

Η έκδοση ενός βιβλίου δεν σημαίνει τον ενστερνισμό των αρχών του συγγραφέα. Τουλάχιστον όταν ο συγγραφέας είναι ιστορικό πρόσωπο.
Μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα η αντιπαράθεση ανάμεσα σε πρόσωπα και ιδέες γίνεται με τη φίμωσή τους.

Αυτό ισχύει από τα θεωρητικά βιβλία του Μπακούνιν μέχρι εκείνα του Ρόζενμπεργκ και από τις βιογραφίες του Κουφοντίνα μέχρι του Κορκονέα.

Εάν οι «Times» μπορούν να δημοσιεύουν τα απομνημονεύματα του Χίτλερ, ο Λιβάνης μπορεί να κάνει το ίδιο με το βιβλίο του Κουφοντίνα.
Τα απομνημονεύματα έχουν ενδιαφέρον όταν ο συγγραφέας τους έχει εγκαταλείψει τη ζωή ή τον χώρο όπου δρούσε.

Με τον Κουφοντίνα δεν συμβαίνει ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο.

Οπότε μερικές εκατοντάδες σελίδες αφιερωμένες στην προσωπική δικαίωση ή σε σκηνές δράσης του τύπου «Ανταποδώσαμε τα πυρά. Ξεκίνησα αργά, έστριψα αριστερά, στη Χρηστομάνου, ξανά αριστερά στη Δυρραχίου, ξανά αριστερά, πήρα την Αγίου Μελετίου» βοηθάνε να μάθεις τους δρόμους στο κέντρο της Αθήνας, αλλά δεν προσφέρουν πολύ περισσότερα.
H ξεφτίλα.
«Η πραγματική ξεφτίλα δεν είναι που ο Λιβάνης εκδίδει τον Κουφοντίνα,αλλά που ο Κουφοντίνας εκδίδεται στον Λιβάνη».

Το δανείζομαι από τον δόκτορα των Πολιτικών Επιστημών Στάθη Καλύβα.

Ισχύει απόλυτα.

Εάν ο Δημήτρης Κουφοντίνας είχε επιλέξει να βγάλει το βιβλίο του δωρεάν στο Ιντερνετ, θα ήταν διαφορετικό από το να το εκδώσει σε έναν από τους πλέον mainstream εκδοτικούς οίκους.

Εκδίδοντάς το επωφελείται οικονομικά από την επαναστατική για τον ίδιο και τρομοκρατική για τους άλλους δραστηριότητά του, ανήκοντας μάλιστα σε έναν χώρο που προβάλλει ιδιαίτερες ευαισθησίες στο θέμα.
Ευαισθησίες
Το 2009 αντεξουσιαστές είχαν διακόψει παράσταση του Από Μηχανής Θεάτρου που αναφερόταν στην επίθεση με οξύ κατά της Κούνεβα.

Το αιτιολογικό ήταν ότι βγάζουν λεφτά από τον πόνο της Κούνεβα.

Και η ειρωνεία ήταν ότι αυτά τα λεφτά, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, θα δίνονταν στην παθούσα.

Αντώνης Πανούτσος

Πρώτο Θέμα