Συνδικαλιστικά τερτίπια…

Σαν μόλις χθες θυμάμαι τις τεράστιες γιγαντοαφίσες του Σύριζα του Αλαβάνου, που μας ζητούσαν «να τους κοιτάξουμε στα μάτια», μπας και ξεπεράσουν το 3% και μπουν ξανά στη βουλή.

Από τότε μέχρι σήμερα, αν και τα χρόνια που μεσολάβησαν δεν είναι πολλά, εν τούτοις μοιάζουν με αιωνιότητα αν σκεφτούμε το πόσο άλλαξαν τα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Κυρίως εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε στα τέλη του 2008.

Και όχι μόνο άλλαξαν τα πολιτικά πράγματα και οι συσχετισμοί, και το 3% έγινε 20 και βάλε, αλλά άλλαξε και η ψυχοσύνθεση του Έλληνα.

Του κάθε Έλληνα;

Όχι… τα κομματόσκυλα (ειδικά του ΠΑΣΟΚ) παραμένουν σταθερά στις δικές τους ιδεοληψίες και προτεραιότητες, σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα.

Απλά, οσμιζόμενα τις αλλαγές και τις εξελίξεις, πρόκαμαν και έκαναν την μεγάλη αλλαγή, μεταπηδώντας στο Σύριζα, δηλαδή στο νέο μεταμοντέρνο ΠΑΣΟΚ.

Η κρίση δηλαδή, άσχετα με τον βαθμό που επηρέασε αρνητικά τον κάθε έναν από εμάς, είχε και έχει δυο κύρια χαρακτηριστικά: Οι μισοί Έλληνες έγιναν ξαφνικά φουλ επαναστάτες και αντιμνημονιακοί, με τους μισούς και παραπάνω από αυτούς να μετατρέπονται ως δια μαγείας σε γιαλαντζί συριζαίους αριστερούς, και τους υπόλοιπους σε «ψεκασμένους» και γενικώς αγανακτισμένους.

Προσωπικά, όσο και αν διαφωνώ με την «αγανάκτηση», την καταλαβαίνω απόλυτα.

Και μόνο που φαντάζομαι τον καθημερινό Γολγοθά ενός άνεργου οικογενειάρχη που τον κυνηγούν τα χρέη από παντού, και δεν βλέπει κανένα επαγγελματικό φως στο άμεσο μέλλον, με πιάνει σύγκρυο.

Και δοξάζω τον Θεό, που ως σήμερα (προσωπικά) δεν έχω να παλέψω με αυτό το ενδεχόμενο.

Αυτό όμως που κυριολεκτικά με αναγουλιάζει και μου γυρνάει τα μυαλά, είναι όταν βλέπω βολεμένους του δημοσίου, από αυτούς που έκαναν τα πάντα μέχρι να μπουν, και στη συνέχεια είτε κολλούσαν αφίσες είτε παραγόντιζαν, είτε απλά βασάνιζαν τον κοσμάκη που τους είχε ανάγκη, σήμερα να δηλώνουν αγανακτισμένοι, επαναστάτες, και να πυκνώνουν τις τάξεις του «αντιμνημονιακού» (τρομάρα του) ΣΥΡΙΖΑ με μοναδική ελπίδα πως αν κερδίσει ο Αλέξης, όλα θα επανέλθουν στη προτεραία τους κατάσταση, και οι ίδιοι θα συνεχίσουν το ραχάτι…

Το πώς θα γίνει αυτό, αφού αν τυχόν αναλάβει ποτέ ο Αλέξης πάμε για κανονική διάλυση, δεν το πολυψάχνουν.

Αρκεί που ο Αλέξης δηλώνει κρατικιστής…

Είναι όμως ντροπή και μεγάλη αχαριστία, να είσαι εξασφαλισμένος, να μην έχεις πειραχτεί, και όμως εσύ εκεί… να δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει, και που χάρη σε αυτό συνεχίζεις να εργάζεσαι και να επιβιώνεις μέσα σε μια ατέλειωτη φουρτούνα που έχει διαλύσει τον ιδιωτικό τομέα, και έχει φέρει την ανεργία στο 30%.

Και μέσα σε αυτόν τον γενικό ορυμαγδό, όπου κυριαρχεί ο λαϊκισμός, αυτοί που συνεχίζουν να επιβιώνουν είναι οι επαγγελματίες συνδικαλιστές κομματάρχες του ΠΑΣΟΚ.

Που με το ένα πόδι στους μεγαλόσχημους που συμμετέχουν στη συγκυβέρνηση, και με το άλλο στον Σύριζα που τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, συνεχίζουν να παίζουν τα μικροκομματικά και ιδιοτελή παιχνιδάκια τους, διαπραγματευόμενοι θέσεις, οφίτσια, ψήφους, κλπ προκειμένου οι ίδιοι να μεταπηδήσουν σε βουλευτικά έδρανα.

Και οι «κακόμοιροι», πλην όμως βολεμένοι, εργαζόμενοι τους οποίους εκπροσωπούν να συνεχίζουν να τους θεωρούν ήρωες και προστάτες, αγνοώντας τα παιχνίδια που παίζονται εις βάρος τους και πάνω στις δικές τους πλάτες.

Αγνοώντας πως οι σπουδαίοι αυτοί συνδικαλισταράδες τους έχουν ήδη πουλήσει προ πολλού, για χάρη καρεκλών στον Σύριζα, όπως αγνοούν το ότι άντε και ανέλαβε ο Αλέξης, και άντε και αύξησε τους μισθούς τους… σε τι ακριβώς θα τους πληρώνει;

Σε μπάμιες Βενεζουέλας που θα μας εξασφαλίσει η Δούρου και ο Κουράκης;

Όλα αυτά τα θυμήθηκα, βλέποντας τα καραγκιοζλίκια και τα συνδικαλιστικά παιχνίδια και υπόγεια ξεπουλήματα κάποιων Πασόκων εργατοπατέρων σε μια δημόσια υπηρεσία ύψιστης εθνικής σημασίας, που όμως έχει την ατυχία να εκπροσωπείται συνδικαλιστικά από επαγγελματίες συμφεροντολόγους και ιδιοτελείς συνδικαλιστές, με πρόεδρό τους έναν… μαραγκό.

Τόσο καλά.

Ο Αεροπόρος

Antinews