Το συντεχνιακό κράτος του Φράνκο και η κατάργηση ενός σωστού φόρου.

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν προλάβαμε να διαβάσουμε όλες τις λεπτομέρειες που περιλαμβάνονται στον νόμο - σκούπα.

Το πως θα προλάβουν αυτοί που θα ψηφίσουν είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης. Από την άλλη είναι άκρως διασκεδαστικό το γεγονός ότι η δεξιά διαλύει το συντεχνιακό κράτος που η ίδια δημιούργησε μετά τον εμφύλιο και ότι το τερατούργημα εκείνο το υπερασπίζεται η αριστερά!

Από μία πρώτη και επιπόλαια ματιά φαίνεται να έχει γίνει καλή δουλειά. Ο νόμος αυτός δεν διακρίνεται από τις τσαπατσουλιές των προηγούμενων.

Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι με αυτό ειδικά το νομοθετικό έργο δεν ασχολήθηκαν άνθρωποι που είχαν ασχοληθεί στο παρελθόν.

Ατέλειες θα υπάρχουν, καθώς ο χρόνος που κτίστηκε το πολυνομοσχέδιο ήταν μικρός. 

Διαβάζουμε και ακούμε αρκετές διαφωνίες για το θέμα των φαρμακοποιών ή ακόμη και των περιπτερούχων. Αν η πηγή της διαφωνίας δεν είναι η προσέλκυση πολύτιμων ψήφων, τότε έχουμε σοβαρό θέμα αντίληψης!

Η συντεχνιακή δημοκρατία ήταν εύρημα του Χοσέ Αντώνιο και εφαρμόστηκε στην Ισπανία  από τον διάδοχό του Φράνκο.

Αυτό υπερασπίζονται;

Δεν αρκεί να διαφωνεί κανείς με τους φασιστικούς  χαιρετισμούς και να κραυγάζει την δημοκρατική του καταγωγή. Είναι απαραίτητο να καταδικάσει και τις πολιτικές των φασιστών.

Κι οι συντεχνίες είναι ό,τι πιο απάνθρωπο, πιο φασιστικό έχει εφαρμοστεί στην Οικονομία.

Τα κλειστά επαγγέλματα και οι κάστες εμποδίζουν την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων. Ή δεν είναι έτσι;
Θα πρέπει βέβαια να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι έχουν δομήσει την ζωή τους με την πραγματικότητα των συντεχνιών κι ότι ίσως θα έπρεπε να υπάρξει ένα μεταβατικό στάδιο.

Ίσως όχι σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά στις περισσότερες. Είναι μία πρόταση, αλλά ποιός πιστεύει ότι στην Ελλάδα η μεταβατική αυτή περίοδος δεν θα διαρκέσει μερικές ακόμη δεκαετίες;
Και στο θέμα των συντεχνιών, αλλά κυρίως σε άλλα θέματα, διακρίνουμε ένα μεγάλο λάθος στρατηγικής εκ μέρους της κυβέρνησης, το οποίο με την σειρά του δημιουργεί προβλήματα αντί να τα λύνει.

Αυτή η κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, νομοθετεί χωρίς να έχει προηγουμένως εξαντλήσει τον διάλογο με όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς.
Για παράδειγμα, η κυβέρνηση κατήργησε στην πράξη τον μόνο σωστό φόρο που είχε θεσπίσει, τον φόρο επί της υπεραξίας των μετοχών.

Το έκανε διότι μία ομάδα χρηματιστών με πρόσβαση στο Μαξίμου έπεισε την κυβέρνηση ότι αυτό εξυπηρετεί κάποιους εθνικούς σκοπούς.

Ειλικρινά, μου είναι δύσκολο να κατανοήσω ποιον άλλο σκοπό εξυπηρετεί πέρα από το ατομικό συμφέρον όσων ασχολούνται με τις αγορές.

Τι λέει η ρύθμιση; Ότι το 15% φόρο θα τον πληρώνουν μόνο όσοι έχουν από 0,5% του μετοχικού κεφαλαίου μιας εταιρείας.

Η διάταξη αυτή δήθεν προστατεύει τους μικροεπενδυτές.

Μας λένε, δηλαδή, ότι όποιος διαθέτει το 0,5% της Microsoft στην Αμερική  (δεν γίνεται διάκριση μεταξύ ελληνικών και ξένων μετοχών) είναι μικροεπενδυτής!  Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε μία διάταξη με ένα ετήσιο αφορολόγητο. Όχι αυτό που έγινε.
Αν υπήρχε νωρίτερα διάλογος, θα είχαν ακούσει και τα εξής: Ότι πρέπει να κλείσουν όλα τα παράθυρα αποφυγής του φόρου κι ότι θα πρέπει να συνυπολογίζονται κέρδη και ζημίες πριν κληθεί ο επενδυτής να πληρώσει.

Θα μπορούσαμε με τα χρήματα αυτά να δημιουργήσουμε ένα ταμείο με το οποίο να χρηματοδοτεί το δημόσιο επιχειρηματικές προτάσεις νέων ανθρώπων. 

Αυτό ναι, θα ήταν μία αναπτυξιακή πρόταση...

Θανάσης Μαυρίδης

Capital.gr

ΥΓ: Εδώ και χρόνια το χαρτοφυλάκιό μου έχει μόνο μετοχές εταιρειών του εξωτερικού.

Για τις κακές γλώσσες και μόνο και όχι γιατί δεν πιστεύω στις ελληνικές επιχειρήσεις.

Το να βρίσκω "λογικό" τον φόρο υπεραξίας είναι σε βάρος των συμφερόντων μου. Το να ζητώ και διάκριση μεταξύ ελληνικών και ξένων μετοχών είναι επίσης σαφές ότι με θίγει.

Είναι όμως απαραίτητο να ξεφύγουμε κάποια στιγμή από το τι μας συμφέρει και τι δεν μας συμφέρει σε προσωπικό επίπεδο και να κάνουμε τις προτάσεις μας με γνώμονα το κοινό συμφέρον.