Ευρωεκλογές: Οι μη εκλογές…

Ποτέ οι ευρωεκλογές δεν ήταν ιδιαίτερα σοβαρές στην Ελλάδα - πάντα ήταν ένας «φιλικός» αγώνας πριν από το μεγάλο ματς των εθνικών εκλογών για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους οι αντίπαλοι.

Ομως φέτος, καθώς η Ευρώπη έχει αναλάβει τη διοίκηση της χώρας και η ίδια ψάχνεται για το ποιον δρόμο θα τραβήξει -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να ψάχνεται-, θα περίμενε κανείς ότι θα ακούγαμε και κάποιες τοποθετήσεις σχετικά με την κατεύθυνση προς την οποία θα ήθελαν να κινήσουν την Ευρωπαϊκή Ενωση οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές.

Φυσικά δεν έχουμε ακούσει τέτοιες τοποθετήσεις και μάλλον δεν θα ακούσουμε.

Δεν έχουμε καν ακούσει την επίσημη γραμμή των κομμάτων σχετικά με τις επιδιώξεις τους για την Ευρώπη.

Ολοι αναλίσκονται σε φραστικές αψιμαχίες -ορισμένοι και σε βρισιές- των αντιπάλων.

Πολλοί έχουν βρει το νέο κόλπο -πραγματικά κωμικό- να απαντούν μόνοι τους στο ερωτηματολόγιο του Προυστ και να το δημοσιεύουν πάλι μόνοι τους στις ιστοσελίδες τους λες και μας ενδιαφέρει.

Κανείς δεν τους ζητάει συνέντευξη, οπότε αυτοί παίρνουν συνέντευξη στους εαυτούς τους με έτοιμες ερωτήσεις όχι επί των θέσεών τους, αλλά περί της προσωπικότητάς τους (της ανύπαρκτης).

Οι ευρωεκλογές έχουν σημασία για την Ελλάδα - και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που έχουν για άλλες, πιο πλούσιες και πιο ισχυρές χώρες. Και αυτό διότι η Ελλάδα διοικείται αυτή τη στιγμή από την Ευρώπη.

Μπορεί το Ευρωκοινοβούλιο να μην είναι τόσο ισχυρό όσο θα έπρεπε, μπορεί να ελέγχεται πλήρως από τις ισχυρές χώρες -αυτό είναι κάτι φυσικό λόγω αριθμών-, αλλά σε κάθε περίπτωση η ύπαρξη Ελλήνων ευρωβουλευτών με τεκμηριωμένη και ισχυρή άποψη, με δύναμη χαρακτήρος και εμπειρία θα βοηθούσε και το Ευρωκοινοβούλιο και την Ελλάδα.

Δεν μας λέει όμως κανείς μια άποψη για την Ευρώπη - ούτε οι υποψήφιοι, ούτε τα κόμματα γιατί δεν έχουν.

Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, κανείς δεν έχει κάτσει κάτω να σκεφτεί ποιες είναι οι μεγάλες αλλαγές που θα πρέπει να πραγματοποιηθούν στην Ευρώπη για να ακολουθήσει μια πορεία που θα λαμβάνει υπόψη της και τις πιο αδύναμες χώρες.

Η Ελλάδα είναι η χώρα που κατέχει τη μεγαλύτερη εμπειρία του τι εστί ευρωπαϊκή διοίκηση.

Ξέρουμε τις αδυναμίες της.

Ξέρουμε δηλαδή ότι η αριθμολαγνεία της τρόικας διέλυσε την ελληνική κοινωνία.

Ξέρουμε ότι όταν η Ευρώπη αναλαμβάνει τη διοίκηση δεν πρέπει απλώς να θέτει τους στόχους στην εθνική κυβέρνηση, αλλά να της επιβάλει και τον τρόπο που θα κινηθεί.

Διότι, π.χ., στο παράδειγμα της Ελλάδας η τρόικα είπε «μειώστε το έλλειμμα και βγάλτε πρωτογενές πλεόνασμα», επέτρεψε όμως αυτό να γίνει με ισοδύναμα μέτρα και οι ελληνικές κυβερνήσεις αντί να μειώσουν τον δημόσιο τομέα έπνιξαν στους φόρους τον ιδιωτικό και έστειλαν τους συνταξιούχους να τρώνε σκουπίδια.

Ετσι πετύχαμε μεν τους αριθμητικούς στόχους, αλλά διαλύσαμε την οικονομία και την κοινωνία, διατηρώντας ανέπαφους όλους τους μηχανισμούς δημιουργίας προβλημάτων που σχετίζονται με το Δημόσιο και τη γραφειοκρατία.

Το πείραμα λοιπόν φαινομενικά πέτυχε, αφού πετύχαμε τους αριθμητικούς στόχους, στην πραγματικότητα όμως απέτυχε.

Αυτά όλα τα γνωρίζουμε οι Ελληνες διότι τα ζήσαμε και θα πρέπει αυτή την εμπειρία να τη μεταφέρουμε στην Ευρώπη για να αλλάξει την πορεία της.

Θα πρέπει να μεταφέρουμε την ανάγκη δημιουργίας ευρωπαϊκών προϋπολογισμών, την ανάγκη ποιοτικής σύγκλισης στον τρόπο δημόσιας διοίκησης όλων των χωρών - να πούμε ότι εκεί είναι το αδύναμο σημείο και όχι μόνο στους αριθμούς.

Θα πρέπει να φέρουμε στα ευρωπαϊκά όργανα ερωτήματα σχετικά με τον χειρισμό των μεγάλων προβλημάτων της χώρας όπως είναι η παιδεία μας, όπως είναι το Μεταναστευτικό, όπως είναι το Ασφαλιστικό, όπως είναι η μαύρη εργασία και το φορολογικό σύστημα, όπως είναι ο τρόπος διενέργειας των κρατικών προμηθειών και ανάθεσης των μεγάλων έργων, όπως είναι η χρηματοδότηση των κομμάτων, όπως είναι οι αμυντικές δαπάνες και πολλά άλλα.

Κανένας όμως δεν μιλάει γι’ αυτά και κανένα κόμμα δεν διατυπώνει θέσεις.

Ολοι ασχολούνται με το πόσο δημοφιλή και πόσο κατάλληλα είναι τα πρόσωπα που στελεχώνουν τα ευρωψηφοδέλτια.

Διαλέγουν λοιπόν τα κόμματα διάφορους δημοφιλείς για να πάρουν περισσότερες ψήφους.

Καλοί και άγιοι οι δημοφιλείς, αλλά ασχολούμενοι με το να χτίσουν τη δημοφιλία τους δεν ξέρουν τι τους γίνεται στα υπόλοιπα.

Θα πάρουν λοιπόν τα κόμματα ψήφους από τους δημοφιλείς υποψηφίους και τι θα τους κάνουν;

Θα τους στείλουν στις Βρυξέλλες, θα απολαμβάνουν τα τεράστια προνόμια των ευρωβουλευτών και θα είναι εντελώς άχρηστοι και για την Ευρώπη και για τους Ελληνες.

Ο μόνος λόγος λοιπόν που γίνονται ευρωεκλογές στην Ελλάδα είναι για να εκτονωθεί η δυσαρέσκεια των πολιτών με ψήφο διαμαρτυρίας και για να μετρήσουν τα κόμματα τις δυνάμεις τους εν όψει των εθνικών εκλογών - που πάλι είναι μια κοροϊδία, αφού στηρίζονται στον εκφοβισμό των πολιτών με την καταστροφή που θα φέρει ο αντίπαλος, στα ψέματα που υπόσχονται όλοι ανεξαιρέτως και στην οπαδική λογική.

Αν αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα, δυστυχώς θα καταλήξουμε στο τραγικό συμπέρασμα: επειδή οι Ελληνες πολίτες δεν ενδιαφέρονται επί της ουσίας για τίποτα.

Επειδή ανέχονται και ψηφίζουν όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες και δεν σέβονται ούτε τον εαυτό τους, ούτε την ψήφο τους.

Βαρύ το συμπέρασμα, αλλά προσωπικά δεν βρίσκω άλλη αιτία για το χαμηλό επίπεδο της Δημοκρατίας μας.

Γρηγόρης Νικολόπουλος

Πρώτο Θέμα