Το Ποτάμι, και εγώ…

Αφορμή για το παρόν, υπήρξε το άρθρο του φίλου μου του Strange ( εδώ ) και τα ζητήματα που θίγει.

Και στα οποία θα αναφερθώ, παρόλο που είναι μεγάλος ο πειρασμός να ανταποδώσω τα ουκ ολίγα κοπλιμέντα που μου επιφύλαξε, καθώς και η δική μου εκτίμηση παρά τις επιμέρους διαφορές μας (και πολιτικές) είναι παραπάνω από δεδομένη.

Εξάλλου αν σήμερα γράφω άρθρα ως “Παραβάτης” αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στον Strange, όχι τόσο επειδή ευγενικά μου παραχωρεί χώρο στον Ορθογράφο (εξάλλου από blogs άλλο τίποτα), αλλά επειδή αυτός με έπεισε με επίμονη προσπάθεια ότι αξίζει τον κόπο να κάθομαι να γράφω τις σκέψεις μου. 

Διότι και εγώ ως γνήσιο τέκνο της γενιάς μου (συν πλην 40) μεγάλωσα πιστεύοντας ότι δεν αξίζει κανείς να κάνει πολλά περισσότερα πέρα απ' το να σχολιάζει απλώς τα κοινά απ' τον καναπέ του ή στα πάσης φύσεως καφενεία… 

Από μία άποψη λοιπόν, αυτός είναι υπεύθυνος που βρέθηκα στο Ποτάμι, αφού με έπεισε σε πρώτη φάση να ενεργοποιηθώ αρθρογραφώντας, στη συνέχεια αφού είδα πως δεν είναι τόσο άχρηστο όσο φανταζόμουν ψήθηκα σιγά-σιγά να συμμετάσχω πιο ενεργά, και κάπως έτσι βρίσκομαι σήμερα εδώ που βρίσκομαι, να απολογούμαι δηλαδή στον φίλο μου γιατί και πως με έπεισε ο Σταύρος.

Ανέφερα ήδη το “αμάρτημα” της γενιάς μου σε σχέση με τη μη συμμετοχή στα κοινά.

Φταίμε, εννοείται.

Φταίμε όμως μόνο εμείς;

Μήπως αδίκως θεωρήσαμε ότι δεν μπορούμε πρακτικά να αλλάξουμε σχεδόν τίποτα;

Μήπως κακώς είδαμε ότι τα κόμματα ήταν στην ουσία κλειστοί μηχανισμοί με αποκλειστικό σχεδόν σκοπό την υπεράσπιση των μελών τους αδιαφορώντας για το γενικό καλό;

Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι για να αναδειχτεί κάποιος μέσα σ' αυτά έπρεπε ή να έχει κληρονομικό “χάρισμα” ή να έχει διακριθεί ως κοινό κομματόσκυλο;

Κοινώς, τα βασικά του προσόντα να είναι η έλλειψη προσωπικής γνώμης, η ικανότητα να εξαπολύει ανούσιες πομφόλυγες (η “ιδεολογία” ως δικαιολογία για τα πάντα) και η τύχη στην επιλογή εσωκομματικού “προστάτη”;

Μήπως είναι ψέμα ότι όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης (ήδη απ' τη δεκαετία του '90 οπότε και ενηληκιώθηκε η γενιά μου, έγινε στους πάντες φανερό) αποτέλεσαν κύριο συστατικό της γενικής διαπλοκής “εκπαιδεύοντας” έτσι τον πολίτη στο ότι αυτό είναι πλέον σχεδόν κοινωνικά αποδεκτό;

Δεν “αγκάλιασαν” μέχρι θανάτου ΟΛΕΣ τις κοινές δραστηριότητες των ανθρώπων, από την Τοπική Αυτοδιοίκηση μέχρι (αν είναι δυνατόν) και τον ...αθλητισμό;

Θα μπορούσα να συνεχίζω επί μακρόν, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλοι καταλάβατε την κεντρική ιδέα – και πάνω κάτω αφορά την κάθε γενιά, την καθεμιά με τις ιδιαιτερότητες και τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις της.

Λοιπόν, δεν ήταν μόνο δικό μας το φταίξιμο που βλέπαμε το μάταιο του πράγματος.

Η πολιτική από λειτούργημα ανοιχτό σε όλους έγινε το περισσότερο κλειστό επάγγελμα από όλα τα κλειστά επαγγέλματα σε μία χώρα γεμάτη από τέτοια.

Και το χειρότερο; Ευτελίστηκε, αδυνάτισε ες προς την ποιότητα των εκφραστών της και εν τέλει ήταν αυτή που οδήγησε τη χώρα, αν και διένυε την ειρηνικότερη, σταθερότερη και πλουσιότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της στη χρεωκοπία – όχι μόνο στην οικονομική, αυτή ήταν απλώς το επιστέγασμα της χρεωκοπίας των πάντων, απ' τα κοινωνικά ήθη μέχρι τους πάσης φύσεως θεσμούς.

Όταν ξέσπασε η κρίση, αυτό το αυτιστικό σύστημα, γεμάτο μαυρογιαλούρους και λοιπές μετριότητες, κλήθηκε να τη διαχειριστεί.

Πολλοί πολίτες, πολύ εύλογα, αναρωτήθηκαν πώς θα ήταν δυνατό το πρόβλημα να αποτελέσει τη λύση του.

Και κάπως έτσι εμφανίστηκαν άλλα κόμματα (ή υφιστάμενα κόμματα πολλαπλασιάστηκαν) που υποτίθεται ότι ήταν “καθαρά” (ενώ σε μεγάλο βαθμό αποτελούσαν ήδη μέρος του πολιτικού συτήματος, απλώς με άλλο ρόλο και σε κάποιες περιπτώσεις ουκ ολίγοι πολιτικάντηδες πέτυχαν να αναβαφτιστούν πυροβολώντας το “μνημόνιο” και “αλλάζοντας” στρατόπεδο) και άγγιξαν αθροιστικά μέχρι και την απόλυτη πλειοψηφία των ψηφοφόρων στις διπλές εκλογές του 2012.

Το ότι δεν κυβέρνησαν ακόμα (ευτυχώς, διότι το μόνο χειρότερο απ' όσους δημιούργησαν το πρόβλημα είναι οι ιδεοληπτικοί και οι υποκριτές που λαϊκίζουν ακόμα περισσότερο υποσχόμενοι ανύπαρκτους παραδείσους και στην ουσία διαιωνίζοντας με άλλο όνομα το ίδιο “σύστημα” που δήθεν πολεμάνε) οφείλεται σε μία σειρά από παράγοντες που δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε.

Κάπως έτσι ο Σαμαράς και το κόμμα του αποτέλεσε (με μισή καρδιά για τους περισσότερους) μονόδρομο.

 Όχι μόνος του, μαζί με τους συμμάχους του.

Και επειδή από αυτούς, η ΔΗΜΑΡ ειδικά αποδείχτηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων και των προσδοκιών πολλών που την ψηφίσαμε, θα πιστωθεί ο ίδιος το μεγαλύτερο μέρος των ευσήμων που η χώρα είναι όρθια και απέφυγε τα χειρότερα.

ΔΙΚΑΙΩΣ, διότι η επιτυχία αυτή δεν ήταν καθόλου αυτονόητη και έγινε εντός του ίδιου προβληματικού πολιτικού περιβάλλοντος.

Και παρά τις (εύλογες) επιφυλάξεις πολλών για τον κύκλο των συνεργατών του, επιμέρους πολιτικές κλπ.

Ωστόσο, η μερίδα εκείνη των πολιτών που αντιλαμβάνεται ότι θα πρέπει επιτέλους η πολιτική να ασκείται ΑΛΛΙΩΣ και στην εξωτική χώρα μας, συνέχισαν και συνεχίζουν να “τρώνε πόρτα” από τα συστημικά κόμματα, τα οποία (συμπεριλαμβανομένης της ΝΔ) επιμένουν πάση θυσία να μην αλλάζουν.

Διότι τα κόμματα της αγαναΧτισμού ούτως ή άλλως δεν μπορούσαν να είναι ελκυστικά σε όλους αυτούς, σε όλους εμάς.

Είναι το περιβόητο “κενό εκπροσώπησης” για το οποίο έχουν χυθεί τόνοι μελανιού. Ίσως πίστευαν όλοι αυτοί ότι εν τέλει θα κέρδιζαν την ψήφο μας αιωνίως με τον μπαμπούλα του κάθε ΣΥΡΙΖΑ.

Και ότι θα μπορούσαμε συνεχώς να καταπίνουμε πολιτικές “κατευνασμού” του κάθε ψεκασμένου ψηφοφόρου.

Εμπνευσμένες από ανθρώπους που εμφανίζουν στον 210 αιώνα ως κύρια ιδεολογική τους τοποθέτηση τον “εθνικισμό”, ξεπερασμένο ήδη εδώ και κοντά 100 χρόνια.

 Ή πάλι (άλλη περίπτωση αυτή), θα μπορούσαν να αλλάξουν όνομα, να βάλουν σε ένα ψηφοδέλτιο μερικούς αξιόλογους και άφθαρτους ανθρώπους παρέα με την ...Καϊλή και άλλους λαϊκούς αγωνιστές, και ξανά προς τη δόξα να τραβήξουμε.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης και η κίνησή του να μπει μπροστά ήταν τόσο απαραίτητη που αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Η δε δημοφιλία του και η έξωθεν καλή μαρτυρία που απολαμβάνει (δεν είναι τυχαίες οι άθλιες επιθέσεις που του γίνονται πως είναι δήθεν “διαπλεκόμενος” - χτυπούν αυτήν ακριβώς την καθαρή εικόνα που εκπέμπει) είναι εξίσου απαραίτητη, εκτός αν νομίζουμε ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων εκεί έξω είναι σαν κι εμάς που συζητάμε και προβληματιζόμαστε με αυτόν τον τρόπο.

Θεωρώ λοιπόν ότι είναι χρέος όλων μας, όσων δηλαδή σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο, δράττοντας την ευκαιρία που μας προσφέρει, είτε να πάμε μαζί του, είτε αν είμαστε από αυτούς που δεν τον συμπαθούν ή προτιμούν άλλους, να κάνουμε ΕΝΤΟΣ του χώρου που μας εκφράζει αυτά που πρέπει προκειμένου κάποια στιγμή η Ελλάδα να αποκτήσει ένα ώριμο, ανοιχτό και διάφανο πολιτικό σύστημα – που αν το είχαμε ήδη, μην έχετε αμφιβολία, το Ποτάμι δε θα υπήρχε επειδή δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρξει.

Διότι νομίζω, ότι όταν ο Σ.Θ. έλεγε ότι φιλοδοξία του “Ποταμιού” είναι να αλλάξει όλο το πολιτικό σύστημα, αυτό είχε στο μυαλό του: Ότι ή θα εξαναγκάσει τους άλλους να αλλάξουν προς το καλύτερο ή θα τους καταδικάσει με το δικό του “φούσκωμα” στο να πάθουν ότι παθαίνουν όσοι οργανισμοί δεν μπορούν να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους: Να εξαφανιστούν.

Ειλικρινά, δεν ξέρω πού θα καταλήξει το “Ποτάμι”, σε τί ακριβώς θα εξελιχτεί και πώς θα επηρεάσει το ίδιο τα πράγματα στην Ελλάδα.

Ξέρω όμως ότι το μισό στόχο της ανανέωσης  τον έχει σχεδόν ήδη πετύχει μόνο με την ίδρυσή του και το ρεύμα που καταγράφει.

Αλλά και με τις ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις που έχουν οι πάντες από αυτό (πού/ποιες είναι οι θέσεις του, τα πρόσωπα κλπ) που αναγκαστικά ο ίδιος ψηλός πήχης θα εφαρμοστεί και στα άλλα κόμματα.

Οπότε αν τελικά τα κόμματα εξουσίας καταπιούν το “Ποτάμι”, αντιγράφοντάς το ως προς την ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος, θα έχει πετύχει ακόμα και ηττώμενο, τον άλλο μισό στόχο.

Δεν το λες και ασήμαντο, ε;

Ο Παραβάτης