Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

(Παλιό, αλλά ισχύει...)

Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά συμπατριωτών μας που πέρασε μια ζωή στην τούφα.
Δεν την κατακρίνω, σ αυτήν άλλωστε ανήκει και η σύζυγός μου, αλλά μπορώ να την κρίνω.

Πρόκειται για τη γενιά που μεγάλωσε επί παντοδυναμίας Πασόκ, όπου τα πάντα όλα ήταν ισοπεδωμένα, τα πακέτα Ντελόρ, και οι επιδοτήσεις της ΕΟΚ έπεφταν σαν χαλάζι, όπου τα διάφορα ιδιωτικά κανάλια διαμόρφωναν συνειδήσεις, όπου τα ινδάλματα όλων ήταν ο Βασίλης Καρράς και η Ρούλα Κορομηλά, και όπου ελλείψει πραγματικών εχθρών και προβλημάτων, οι νέοι μας εξαντλούσαν την επαναστατικότητά τους σε ανούσιες καταλήψεις σχολείων, σε rave party, και αργότερα το βράδυ στον…. Πανταζή.

Ήταν, αυτό που λέω, η περίοδος Ντίσνεϊλαντ της Ελλάδας, ή για όσους το έψαχναν λίγο βαθύτερα: «τα πέτρινα χρόνια» της αρχής του τέλους όλων μας.

Ήταν η εποχή του πολιτισμικού τίποτα, των golden boys, της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας, της κρατικής διαφθοράς, των μεγάλων έργων, και της μεγάλης κονόμας.

Ήταν η Σημίτειος εποχή της γρηγοράδας, και ο επίγειος παράδεισος του κάθε λαμόγιου (πολιτικού, και επιχειρηματία).

Μέσα σε αυτή τη γενιά λοιπόν, που πλέον μεγάλωσε, και που ψηφίζει, ανήκει και το νέο πολιτικό αστέρι Αλέξης Τσίπρας.

Από τη μία μεριά τον ζηλεύω, από την άλλη τον λυπάμαι.

Τον ζηλεύω διότι δεν πρόλαβε την βέργα του δασκάλου, το κούρεμα γουλί στο γυμνάσιο, την σφαλιάρα του χωροφύλακα, τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, τις εγκλητικές αντικαταστάσεις, τα εξαήμερα (και απογευματινά) σχολεία, τα χαστούκια του παπά, τα καψώνια του αγράμματου δεκανέα στον στρατό των 23-28 μηνών θητείας, τα βίντεο που κόστιζαν 3-4 μηνιάτικα, ή και τα Zastava, που αν δεν είχες χωράφια να πουλήσεις, έπρεπε να βάλεις 90 γραμμάτια (με τόκο 25%) για να τα αποκτήσεις.

Από την άλλη πάλι τον λυπάμαι, διότι μάλλον έπαθε αυτό που φοβόνταν.

Ζει δηλαδή στο πετσί του την μοδάτη αυτή εξυπνάδα: «Πρόσεχε τι εύχεσαι, διότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα»!
Και τι εννοώ με αυτό;
Ότι καλή η επαναστατική γυμναστική, οι ανώδυνες αριστερές κορώνες, ο χαβαλές, ο τζερτζελές, και όλα αυτά που σηματοδοτούν την σύγχρονη χαζοχαρούμενη αριστερά, υπό καθεστώς αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και μάλιστα στην νεοελληνική της εκδοχή, αυτήν της απόλυτης ατιμωρησίας.
Καλά όλα αυτά, αφού σε κάνουν δημοφιλή, σου φέρνουν γκόμενες, θαυμαστές, οπαδούς, και ψηφοφόρους.
Αν είσαι και λίγο όμορφος, ή τυχερός, γίνεσαι και αρχηγός κόμματος, απολαμβάνοντας όλα τα συμπαρομαρτούντα της εξουσίας, και της ανέξοδης επαναστατικότητας.
Διότι άλλο να είσαι αριστερός επί Μεταξά, ή επί χούντας, τρώγοντας το ξύλο της αρκούδας στην Γυάρο και στην Μακρόνησο, και άλλο αριστερός στα αμφιθέατρα, στα καφέ των Εξαρχείων, ή της πλατείας Ναβαρίνου της Θεσσαλονίκης, ακούγοντας Ντύλαν, και πίνοντας Μποζολέ, κριτικάροντας και κατακεραυνώνοντας το ανάλγητο πολιτικό σύστημα που μας πατάει, γαμώ τον καπιταλισμό του!
Τον λυπάμαι πραγματικά τον Αλέξη, διότι όπως φαντάζομαι, ούτε στον πιο άγριο εφιάλτη του δεν θα μπορούσε να φανταστεί, πως θα έρχονταν η ώρα, που θα τον καλούσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να σχηματίσει κυβέρνηση!
Ο σοφός λαός μας λέει, πως έξω απ τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει κανείς.

Έτσι και ο Αλέξης, έξω απ τον χορό, είναι ο Παβαρότι!
Τώρα όμως, που του μπήκε το αυγό στον κώλο, υποψιάζομαι ότι κάθε βράδυ προσεύχεται (σε όποιον προσεύχεται) μη τυχόν και αυξηθεί το εκλογικό ποσοστό του Σύριζα, και αναγκαστεί να κάνει πράξη τα μεγαλόστομα λόγια του.

Διότι, κατά βάθος, φαντάζομαι πως γνωρίζει πολύ καλά, ότι στην Ελλάδα ειδικά, υπάρχει μια διαχρονική παράδοση, τα εύγε να γίνονται ου, και τα χάδια σφαλιάρες. Από την μια στιγμή στην άλλη.
Οπότε, αν τυχόν κληθεί να κυβερνήσει, και αν το αποτολμήσει, ξέρει πολύ καλά πως μαζί με τη χώρα, που οι βλακώδεις τοποθετήσεις του θα καταστρέψουν ολοσχερώς, θα κινδυνεύσει και ο ίδιος.
Και επειδή οι καιροί ού μενετοί, αν δεν έχει ελικόπτερο standby να διαφύγει, τότε μάλλον θα ζήσει κι αυτός την εμπειρία των παλιών και αγνών αριστερών, τότε που η σφαλιάρα έπεφτε σύννεφο.
Και να θυμάται, πως στην Αργεντινή, δεν ήταν ο κακός που έφυγε με το ελικόπτερο, αλλά ο άλλος που ήρθε μετά, τάζοντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες…

Strange Attractor