Οι Λαφαζανίστας τώρα δικαιώνονται…

Δεν σας διέφυγε, είμαι βέβαιος, ότι από χθες το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει υποστεί μια απότομη μετάλλαξη.

Οχι μόνον προεξοφλεί την επιτυχή έξοδο της χώρας στις αγορές, αλλά απορρίπτει κιόλας αυτό που εκ των προτέρων προεξοφλεί.

Διάφοροι παράγοντες του κόμματος που επαγγέλλεται την εκπροσώπηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς αναπτύσσουν ευφραδώς τις θέσεις τους για τη σημερινή έκδοση ελληνικού ομολόγου και τα όσα μας λένε συνοψίζονται στο εξής: Εντάξει, θα καταφέρει να δανειστεί η κυβέρνηση (αποφεύγουν να λένε «η χώρα»...), αλλά δεν πρόκειται για τίποτε σπουδαίο.

Δανείζονται με 5% και βάλε, ενώ μέχρι τώρα δανειζόμασταν (δεν τολμούν να πουν «από τους τοκογλύφους»...) με 1,5%.

Επομένως, μπιγκ ντιλ, που θα έλεγε με προσποιητή deep South προφορά ο συμπρόεδρος Αλέξιος Τσίπρας.

Οι άνθρωποι ξεπέρασαν τον εαυτό τους στην υποκρισία - και μπράβο τους, που θα έλεγαν οι Βουλαρίνος και Νικολάου.

Ξαφνικά οι Τσιπριστές-Λαφαζανιστές νοσταλγούν εκείνους που μέχρι πρότινος τους κατήγγελλαν ως «τοκογλύφους».

Τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δηλαδή, οι οποίοι δανείζονταν ακριβά για να μας δανείζουν φθηνά. (Θυμίζω ότι μόνο η Γερμανία και η Αυστρία μας δανείζουν με κέρδος της τάξεως του 0,05 % ή λιγότερο, ενώ όλοι οι άλλοι μας δανείζουν με δική τους ζημία - εξ ου και η δυσκολία να εγκριθούν οι δανειοδοτήσεις προς την Ελλάδα από τα εθνικά Κοινοβούλια).

Τρελαθήκαμε τελείως;

Εμείς, όχι - για εκείνους, δεν ξέρω.

Το γεγονός, πάντως, είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται αντιμέτωπη με το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί στην πολιτική: τη διάψευση της στρατηγικής που ακολουθείς και μάλιστα λίγο πριν από εκλογές, ευρωεκλογές έστω.

Τι κάνουμε τώρα; «Την πίνουμε», κατά το λεγόμενο, και προχωρούμε.

Αυτό ακριβώς κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και παρατηρώ ότι δεν το κάνει χωρίς εμφανή δυσκολία.

Ο εκνευρισμός φαίνεται, νομίζω, στο ότι εντείνεται η απομίμηση του Ανδρέα Παπανδρέου στο στυλ που υιοθετεί από το προεκλογικό μπαλκόνι ο Τσίπρας.

Ως και επική μουσική υπόκρουση, αν το προσέξατε, χρησιμοποίησε για την εμφάνισή του στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης.

Οσο για την εκφορά του λόγου, εδώ η ομοιότητα είναι τόσο χτυπητή, ώστε αναρωτιέσαι αν είναι ο Τσίπρας αυτός που ακούς να μιλάει στους Θεσσαλονικείς ή μήπως είναι ο Χάρρυ Κλυνν που μιμείται τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

Φαίνεται ο εκνευρισμός και στην ειρωνεία με την οποία, λ.χ., ο Νίκος «Πόρκυ» Βούτσης σχολιάζει το «Ποτάμι» και την πρώτη ραδιοφωνική συνέντευξη του Θεοδωράκη στον ΣΚΑΪ.

Οπως φαίνεται, επίσης, και στην αλαζονική βεβαιότητα του ιδίου ότι το κόμμα του όχι μόνο θα έλθει πρώτο, αλλά «και με μεγάλη διαφορά».

Κατανοώ πλήρως τον εκνευρισμό των Τσιπριστών-Νεοπασοκαρία.

Ακολούθησαν τη στρατηγική «δομική αντιπολίτευση, για να γίνουμε εμείς οι πραγματικοί κληρονόμοι του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και να αναπαλαιώσουμε το σύστημα που χρεοκόπησε».

Η στρατηγική αυτή έχει πλέον ανατραπεί· και η ανατροπή της δικαιώνει απολύτως την εσωκομματική αντιπολίτευση των Λαφαζανιστών-Νεοκομμουνιστών.

Οι τελευταίοι έλεγαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιδιώξει την απευθείας σύγκρουση με τον διεθνή καπιταλισμό, με την πεποίθηση ότι η θυελλώδης έξοδος της Ελλάδος από την Ευρωζώνη θα επιφέρει την κατάρρευσή της κ.ο.κ.

Τώρα, καθώς η γραμμή των νεοπασόκων αποτυγχάνει, οι νεοκομμουνιστές έχουν κάθε λόγο να τους κουνάνε το δάχτυλο και να λένε «δεν στο έλεγα εγώ;» (Είναι κωμικοτραγικό, εδώ που τα λέμε, να μας απασχολούν παρόμοιες ηλιθιότητες. Αλλά τι να κάνουμε, αφού υπάρχουν αρκετοί που τις παίρνουν στα σοβαρά;)

Απ’ όλα αυτά παραπάνω συμπεραίνω δύο τινά.

Το πρώτο είναι ότι, αν η αποτυχία της στρατηγικής των Τσιπριστών επιβεβαιωθεί από το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου, οι Λαφαζανιστές περνούν στην αντεπίθεση.

Από εκεί και πέρα, αρχίζει το πραγματικό πανηγύρι στο κόμμα που έχει ήδη αποδείξει ότι είναι για τα πανηγύρια.

Το δεύτερο, ότι η κυβέρνηση είναι αφάνταστα τυχερή να έχει ως αντιπολίτευση ένα τέτοιο τσίρκο.

Ας μην το ξεχνά αυτό· και, αν όλα της πάνε καλά, ας μην το παίρνει υπερβολικά επάνω της, γιατί ο κίνδυνος του ατυχήματος δεν έχει εξαλειφθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ) μπερδεύει τα πόδια του και σωριάζεται σχεδόν σε κάθε βήμα, αλλά η χώρα εξακολουθεί να πορεύεται κουτσαίνοντας παράλληλα προς το χείλος του γκρεμού.

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή