Η αχίλλειος πτέρνα του Σύριζα.

Η χώρα βαδίζει σε εκλογές με ένα πανθομολογουμένως απαξιωμένο κομματικό σύστημα, που είναι και κατακερματισμένο.

Ο συγκεκριμένος κατακερματισμός δεν είναι δείγμα υγείας, καθώς παντελώς κούφια κόμματα και ακραίοι σχηματισμοί προσκελκύουν οργισμένους ψηφοφόρους.

Παράλληλα, τα δύο πιο ισχυρά κόμματα επιλέγονται ως το μη χείρον.

Το ισχυρότερο όπλο του καθενός καταλήγει να είναι οι αδυναμίες του αντιπάλου του. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται τυχεροί, που έχουν απέναντί τους ο ένας τον άλλον.

Και έτσι, ουδείς διορθώνει τις παθογένειές του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν δοκιμάζεται στην εξουσία, με δεδομένες τις επιδόσεις της κυβέρνησης, θα έπρεπε να είχε απογειωθεί.

Για να είχε όμως συμβεί κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να αποτελεί μια στιβαρή, συγκροτημένη και στοιχειωδώς υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση.

Μια τέτοια αντιπολίτευση χρειαζόταν τούτη την κρίσιμη ώρα η χώρα. Ενώ θα ωφελείτο και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ εκπέμποντας αξιοπιστία. Με τη σημερινή του πορεία όμως στερείται δυναμικής και αγκομαχά.

Η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ ανευρίσκεται στην εντολή που του έδωσε το εκλογικό σώμα στις μάχες του 2012 και που πήγε χαμένη.

Οι ψηφοφόροι, οργισμένοι με τα παραδοσιακά κόμματα, μετέτρεψαν τον ΣΥΡΙΖΑ από περιφερειακό κόμμα σε «κόμμα εξουσίας» βάζοντάς τον στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Του έδωσαν λοιπόν ένα νέο ρόλο με εντολή να προσαρμοστεί στον ρόλο αυτό και να εγκαταλείψει εκείνο που ήταν πριν.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, με λίγες εξαιρέσεις, πίστεψε αυτάρεσκα πως οι ψηφοφόροι τον επέλεξαν για ένα ληγμένο παρελθόν.

Έμεινε στάσιμος.

Έχασε έτσι τη φρεσκάδα, που του προσέδιδε κυρίως ο ηγέτης του, ως το βασικό του πλεονέκτημα.

Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι, σε μεγάλο βαθμό, ο χθεσινός. Είναι λαϊκίστικος.

Δεν προτείνει ούτε ένα αντιδημοφιλές μέτρο.

Έχει ταυτίσει το ριζοσπαστισμό του με τον κρατισμό.

Αναζητά πρότυπα στην οικονομική πολιτική της περιόδου 1981 - 1985, που άνοιξε την πόρτα για τον δρόμο προς την άβυσσο.

Προτείνει εξωπραγματικά πράγματα, που δεν πείθουν ούτε εκείνους, που προτίθενται να τον ψηφίσουν.

Διατηρεί ένα μωσαϊκό ομάδων, συχνά ακραίων, που αν και δεν εκφράζουν την κεντρική του κατεύθυνση, κινούνται στα όρια της πολιτικής παραφροσύνης προκαλώντας μέγιστη ανασφάλεια στους ψηφοφόρους: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμη γίνει κόμμα», είπε πρόσφατα στιβαρό στέλεχός του.

Τη δεκαετία του 1980, ένα κατ' εξοχήν κόμμα εξουσίας, το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα, αποφάσισε να αυτοκτονήσει και έγινε, εκ των υστέρων, ένα... είδος ΣΥΡΙΖΑ.

Η κυρίαρχη ηγετική μορφή της «ριζοσπαστικής» παραφροσύνης του ήταν ο Τόνι Μπεν.

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατό του, τα κείμενα και τις ομιλίες του, ο κεντροαριστερός «Observer» θύμισε πώς υιοθετήθηκαν μη ρεαλιστικές και ακραίες θέσεις στην οικονομία και στην εξωτερική πολιτική, ενώ άνοιξαν οι πόρτες σε ακραίες συνεργαζόμενες ομαδούλες, που οδήγησαν το κόμμα 18 χρόνια εκτός εξουσίας!

Αν λοιπόν ο Τσίπρας δεν επιβληθεί στο κόμμα του, αν δεν βάλει αρκετή δόση υπευθυνότητας, σύνεσης, ακόμη και συναίνεσης στις θέσεις του, αν δεν κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ πραγματικό «κόμμα εξουσίας», ακόμη και μια εκλογική νίκη με την ψυχή στο στόμα, θα αποδειχθεί πύρρειος.

Ενώ βεβαίως θα συντελέσει και αυτός στην αυτοκαταστροφή του άρρωστου κομματικού συστήματος, που αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για το μέλλον του τόπου.

Γιάννης Λούλης

Ημερησία