Η έκρηξη της διαφθοράς…

Καθημερινά διαβάζουμε για υποθέσεις για τις οποίες διενεργείται προκαταρκτική και αφορούν φαινόμενα διαφθοράς: δωροδοκίες, δωροληψίες, υπεξαιρέσεις, καταχρήσεις, απάτες, απιστίες, λαθρεμπορίες κ.ά.

Με λίγα λόγια απ’ όλα έχει ο μπαξές.

Όμως γιατί όλες αυτές οι υποθέσεις βγαίνουν τώρα στη φόρα;

Τι συμβαίνει;

Η κοινωνία επιτέλους αντιδρά και δεν ανέχεται τη διαφθορά;

Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι αποτελεσματικοί;

Η δικαιοσύνη σήκωσε τη σπάθα της και βαρά αλύπητα;

Η κυβέρνηση έχει πολιτική βούληση, για να καταπολεμήσει τη διαφθορά;

Γιατί σήμερα έχουμε έκρηξη του φαινομένου;

Αναλύοντάς το βλέπουμε να έχουμε φτάσει στο κατώτατο σημείο του δημοκρατικού πολιτισμού μέσα από την πολύχρονη ατιμωρησία και την αδιαφορία.

Ο διεφθαρμένος με ενσυνείδητη σκοπιμότητα διαπράττει παρανομίες με σκοπό την απόκτηση κυρίως οικονομικού οφέλους, ζημιώνοντας είτε τρίτα πρόσωπα είτε το κράτος και την κοινωνία.

Αν δούμε την κοινωνία σαν ένα κοφίνι με μήλα, τότε ο διεφθαρμένος είναι ένα σάπιο μήλο μέσα στο κοφίνι.

Με τις πράξεις του εκμεταλλεύεται τις ανισορροπίες του συστήματος προσπαθώντας να αποκομίσει παράνομο κέρδος για τον εαυτό του.

Το σάπιο μήλο είναι το μολυσμένο στοιχείο του κοφινιού.

Με άλλα λόγια η υιοθέτηση αυτής της άποψης (η οποία εν πολλοίς προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης και τους συστημικούς αναλυτές) θεωρεί ότι η ατομική παραβατικότητα και τα μεμονωμένα περιστατικά είναι υπεύθυνα για τα πολλαπλά κρούσματα διαφθοράς.

Δηλαδή οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στην παρανομία ή ρέπουν προς τη διαφθορά.

Όμως τα σάπια μήλα επιβιώνουν και πολλαπλασιάζονται, όταν διαβιούν μέσα σε σάπια κοφίνια.

Η κοινωνία που κλείνει στόμα, αυτιά και μάτια στη διαφθορά έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την εξάπλωση αυτής της σαπίλας.
Αν αφεθούν ανενόχλητα τα σάπια μήλα να παραβαίνουν τους νόμους, θα μολύνουν τα υγιή και το κοφίνι θα σαπίσει.

Εάν διαπιστώνεται ότι δεν έχει υποστεί ολική μόλυνση, τότε πρέπει να αναζητηθούν χειρουργικού τύπου επεμβάσεις: Για να βγουν έξω τα σάπια μήλα ή να ιαθούν.

Η νομοθετική και η δικαστική εξουσία ως έμπειροι χειρουργοί οφείλουν να τιμωρούν όσους οδηγούνται στη διαφθορά από απληστία.

Είναι όσοι εμφανίζουν μειωμένη ενσυναίσθηση, εγωκεντρισμό, χειραγώγηση.

Οι διεφθαρμένοι από συνειδητή επιλογή δεν πρέπει να αφήνονται ατιμώρητοι ή να τους επιβάλλονται επιεικείς ποινές.

Από την άλλη η εκτελεστική εξουσία οφείλει να παρεμβαίνει προληπτικά και αποτρεπτικά, για να αποθαρρύνει όσους διαπράττουν αδικήματα διαφθοράς από ανάγκη.
Οι κοινωνικοί θεσμοί και η δικαιοσύνη πρέπει να διαχωρίζουν τη μία κατηγορία παραβατών από την άλλη.

Διαφορετικά δηλώσεις του τύπου «όλοι μαζί τα φάγαμε», «είμαστε μία χώρα διεφθαρμένων» και «είναι όλοι τους κλέφτες» είναι αφοριστικές, επικίνδυνες και υποβολιμαίες.

Δεν λύνουν το πρόβλημα, απλώς καταλήγουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο ο ένας τον άλλον, μεταθέτοντας την ευθύνη στον άγνωστο της διπλανής πόρτας.

Τότε το μόνο που μένει είναι να φορέσουμε κουκούλες και να εκτελούμε τις έξωθεν προσταγές προς δόξα του κοινωνικού αυτοματισμού και της λογικής της ύαινας.

Έτσι η διαφθορά θα επιχαίρει πάνω στο πτώμα της κοινωνικής συνοχής και θα διαφεντεύει στις αποδομημένες και διερρηγμένες κοινωνικές σχέσεις.

Γιάννη Μάρκοβιτς

Μακεδονία