Περί Μπαλτάκου, Κασιδιάρη, και άλλων αηδιών…

Από χθες το μεσημέρι γίνεται ο κακός χαμός με το περίφημο πλέον βίντεο του Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη, καθισμένων σαν δυο κολλητά φιλαράκια επί του καναπέος, και με φόντο τις άπειρες εικόνες των αγίων, που αν μπορούσαν θα κοκκίνιζαν με αυτά που ακούνε.

Να μιλάνε για κυβερνητικές συνομωσίες, μυστικά τηλεφωνήματα, πολιτικές σκευωρίες, και άλλα τέτοια «ανώδυνα».

Ο ένας βουλευτής, και ο άλλος γεν. γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου παρακαλώ!

Το αν η συνάντηση συνοδεύονταν και από βερμούτ με ξηροκάρπια, ή αν ακολούθησε και έξοδος με τσίπουρα, δεν το γνωρίζω.

Πάντως ήταν ζεστή και φιλική, σε βαθμό παρεξηγήσεως…

Και όπως είναι φυσιολογικό, στη μπανανία που ζούμε, όπου εκτός από την ομφαλοσκόπηση, και την πεποίθηση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, μια άλλη βασική αρχή που διαποτίζει το εθνικό μεδούλι μας είναι το κλασικό «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».

Και από λύκους η Ελλάδα… να φάνε κι’ οι κότες.

Και δυστυχώς για τον Σαμαρά, έχει να αντιμετωπίσει λύκους όχι μόνο έξω, αλλά και μέσα στο ίδιο του το μαντρί.

Κι αυτοί είναι οι χειρότεροι. Όχι τόσο γιατί είναι άγριοι και πεινασμένοι όπως οι απ’ έξω, αλλά επειδή ακριβώς είναι νωθροί και φουσκωμένοι από το πολύ φαί της εξουσίας.

Με αποτέλεσμα να δαγκώνουν άστατα, και από πίσω. Εκεί που πονάει.

Πολλές φορές χωρίς λόγο.

Ένας τέτοιος λύκος (με μυαλό σπουργιτιού) είναι και ο Μπαλτάκος, ο επονομαζόμενος και  κομμουνιστοφάγος, ή κάπως έτσι.

Ο οποίος έλυνε και έδενε χρόνια τώρα.

Και ξέχωρα από την προσωπική του ιδεολογία, ή την όποια πολιτική του διαδρομή, να μη ξεχνάμε ότι είναι και κουμπάρος του προέδρου των Αν.Ελ, που βάφτισε τον γιο του (αυτόν που δέρνει)… και αυτό από μόνο του κάτι πρέπει να μας λέει για την όλη ψυχοσύνθεση του ανδρός.

Και δεν με νοιάζει αν είναι παλιός σαμαρικός, και «πιστός στον Αντώνη», και διάφορα άλλα τέτοια κουλά που ακούω. Ο άνθρωπος δεν κάνει για εκεί που ήταν.

Τι να λέμε τώρα;

Και ο Νικήτας, άλλωστε,  παλιός παμπάλαιος σαμαρικός είναι.

Για να μη θυμηθώ και τον αγαπημένο μαθητή του Ιησού … τον Ιούδα.

Ο συγκεκριμένος πάντως,  για τον Μπαλτάκο μιλάω, αποδείχτηκε αυτό που λένε στο χωριό των γονιών μου «σερσερής», ένα κλικ δηλαδή πιο πάνω από το «ζαβός».

Μάλιστα, πιο σερσερής… πεθαίνεις, όπως μου είπε χθες η μάνα μου.

Συναγελαζόμενος και χαριεντιζόμενος  με τον «Σομαλό», και μάλιστα σε μια εποχή ακραίας πολιτικής έντασης, όπου ο Σαμαράς είχε τολμήσει να αναλάβει επάνω του την τεράστια πολιτική ευθύνη του ξεδοντιάσματος του αρρωστημένου αυτού πολιτικού μορφώματος, που απειλεί καθημερινά να μας δέσει όλους χεροπόδαρα, και να στήσει κρεμάλες στο Σύνταγμα.

Και μόλις δυο τρεις μέρες μετά την αποφυλάκιση του «άντρακλα», που συνοδεύτηκε από δημόσιες απειλές, βρισίδια, και προπηλακισμούς κάποιων ανύποπτων κάμεραμεν.

Και τι έκανε ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού, και γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου;

Ένας δηλαδή από αυτούς πάνω στους οποίους στηρίζεται ο Σαμαράς για να φέρει σε πέρας όλα αυτά τα δύσκολα που έχει αναλάβει, για να διασωθεί η προ πολλού χρεοκοπημένη και δύσμοιρη χώρα μας;

Κατηγορούσε εμμέσως πλην σαφώς (πετώντας και την ανάλογη βρισιά) τον πολιτικό άνδρα που τον πήρε κοντά του και του έδωσε υπόσταση!

Που τον εμπιστεύθηκε, και που έκανε τα στραβά μάτια στις διάφορες παρασπονδίες του (βλέπετε διορισμό του κανακάρη του στο λιμενικό).

Το ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος εδώ πάει γάντι.

Εκτός και αν ο Μπαλτάκος δεν το βλέπει έτσι, αλλά θεωρεί αυτονόητο δικαίωμά του να πουλάει παραγοντιλίκι και εξουσία, γράφοντας στα τέτοια του τον πρωθυπουργό.

Προσωπικά δεν με εκπλήσσει ούτε η συμπεριφορά του Μπαλτάκου, ούτε αυτή οποιουδήποτε μεγαλόσχημου κομματόσκυλου, ετερόφωτου ή μη.

Και μόνο το γεγονός ότι κάποιος εντάσσεται σε κόμμα, και βιοπορίζεται από αυτό, αρκεί για να τον κατατάξω στους ανεπαρκείς, ανασφαλείς, και φύσει  συμπλεγματικούς, που από μόνοι τους δεν έχουν τις ικανότητες να επιβιώσουν, και άρα ψάχνουν το μπούγιο για να έχουν κάλυψη.

Για να αποκτήσουν οντότητα.

Οι όποιες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Και αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα, ανεξαρτήτως πολιτικής ταυτότητας και ιδεολογίας, πόσο δε μάλλον για τα κόμματα εξουσίας όπως είναι σήμερα η γαλάζια γλίτσα, και ο σχεδόν πράσινος σύριζας, και όπως ήταν άλλοτε (μέχρι χθες) το γνήσιο σάπιο Πασόκ.

Εν κατακλείδι, αναφορικά με το περιστατικό Μπαλτάκου, η άποψή μου είναι ότι πρόκειται περί τριτεύουσας σημασίας «κρίση», και ως ένα βαθμό φαιδρής.

Και ούτε σηκώνει παραίτηση της κυβέρνησης, ούτε του πρωθυπουργού, ούτε έκτακτη προσφυγή στις κάλπες όπως ουρλιάζουν από χθες οι διάφοροι λυσσασμένοι λύκοι.

Δεν αξίζει ούτε καν να ασχολούμαστε με αυτό.

Το μόνο σίγουρο που βγαίνει από τη στιχομυθία είναι ότι ο Σαμαράς μπινελίκωσε τηλεφωνικά (από τις ΗΠΑ) δυο υπουργούς του, οι οποίοι πετούσαν αετό σε ένα κρίσιμο για τον τόπο ζήτημα.

Και πολύ καλά τους έκανε.

Δεν αποδεικνύεται τίποτα άλλο, παρά τα όσα γκαρίζουν από χθες οι πράκτορες του χάους, συριζαίοι και μη.

Αυτό όμως που είναι σοβαρό, είναι το συμπέρασμα που βγαίνει και που έχει σχέση με τους εξ απορρήτων έμπιστους συνεργάτες του εκάστοτε πρωθυπουργού, ή ακόμη και με αυτούς που ορίζει υπουργούς, κλπ.

Καταλαβαίνω τις πολιτικές ισορροπίες, όπως καταλαβαίνω και τις προσωπικές φιλίες και δεσμεύσεις…

Πιο πολύ όμως καταλαβαίνω όλα αυτά που ακούω από απλούς ανθρώπους στη δουλειά μου και στο δρόμο.

Και όπου επειδή δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, μπορώ να κυκλοφορώ ελεύθερα, και να συναναστρέφομαι διάφορους,  και να ακούω τις απόψεις του καθενός, που σαν κι εμένα δεν εξαρτάται από τα κόμματα, και ούτε τα δίνει και ιδιαίτερη σημασία.

Και η επιτομή όλων αυτών που ακούω έξω στον κανονικό κόσμο, και που καλά θα κάνει να τα ακούει και ο πρωθυπουργός,  είναι κάπως έτσι: «μα καλά, χάθηκαν οι άγνωστοι, οι άφθαρτοι, οι νέοι, για να στελεχώσουν τη κυβερνητική νομενκλατούρα; Να μπουν ακόμη και στα ψηφοδέλτια; Να πάμε επιτέλους μπροστά, αφήνοντας πίσω τους επαγγελματίες μαυρογιαλούρους και τους γόνους; Δεν το αντιλαμβάνεται αυτό ο Σαμαράς; Γιατί τους δίνει μπάλα να παίζουν; Αφού αυτοί θα τον κρεμάσουν με τη πρώτη ευκαιρία… αμάν πια με τους εξ επαγγέλματος  πολιτικάντηδες».

Διαφωνεί κανείς άραγε;

Έλα μου ντε..

Strange Attractor