Xρειαζόμαστε Ζαγοράκηδες και Λαζόπουλους;

Η ανακοίνωση των προς σταύρωσιν υποψηφίων στις Ευρωεκλογές μοιάζει να δικαιώνει τους υπέρμαχους της λίστας.

Όλα σχεδόν τα κόμματα έχουν δολώσει τα ψηφοδέλτιά τους με έναν ή και περισσότερους «επώνυμους» της τέχνης και του αθλητισμού, του θεάματος γενικά. Επαίρονται για τα «λαμπερά» ονόματα που δέχθηκαν να μπουν κάτω από τις μαρκίζες τους.

Και ευελπιστούν –κάτι θα ξέρουν- πως με την παρουσία τους και μόνο θα τραβήξουν ψηφοφόρους που ειδάλλως ούτε απ’έξω θα περνούσαν απ’τα κομματικά μαγαζιά. Κι έτσι θα κάνουν τη διαφορά.

Οι σοβαροί πολίτες τραβάνε τα μαλλιά τους.

«Τι μπορεί να σκαμπάζει» αναρωτιούνται «ένας ποδοσφαιριστής ή ένας λαϊκός τραγουδιστής, ένας συγγραφέας έστω μυθιστορημάτων, από τα όσα κρίνονται στην Ευρωβουλή;

Πώς είναι δυνατόν να στέλνουμε στις Βρυξέλλες ανθρώπους οι οποίοι θα περάσουν από κάθε άποψη απαρατήρητοι;

Εκτός πιά κι αν τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι οι εγχώριοι «σταρ» διαθέτουν ίχνος διεθνούς εκτοπίσματος ώστε να λειτουργήσουν ως διαφημιστές των εθνικών μας δικαίων…

Μας περισσεύουν έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο –είκοσι μία διαθέτουμε όλες κι όλες- για να τις δίνουμε όπου λάχει;» 

Αλοίμονο! Εάν οι Έλληνες επικροτήσουν την Κυριακή των Ευρωεκλογών την φελινικής αισθητικής πασαρέλλα των ψηφοδελτίων, αυτό δεν θα αποδεικνύει –κατά την άποψή μου- ανεπίτρεπτη εκ μέρους τους επιπολαιότητα.

Θα σημαίνει κάτι πολύ χειρότερο. Κάτι πολύ βαθύτερο. Την χρεοκοπία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ιδέας. 

Προσπαθήστε να θυμηθείτε πόσες φορές κατά τα τελευταία τέσσερα χρόνια -που η Ελλάδα κλυδωνίζεται από την πιο δεινή μεταπολεμική της κρίση- όρθωσε το Ευρωκοινοβούλιο το ανάστημά του.

Πότε παρενέβη κατά τρόπο σαφή και κατηγορηματικό προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση.

Το σώμα που κατεξοχήν εκπροσωπεί –υποτίθεται- τους λαούς της Ευρώπης παρέμεινε δευτεραγωνιστής, αν όχι και κομπάρσος του δράματος. Κομπάρσος ευγενέστατος –εννοείται- με γλώσσες και με τρόπους… 

Ποιοι εκφράζουν τη βούληση της Ευρώπης στα μάτια του μέσου Έλληνα;

Η Γερμανίδα καγκελάριος και ο Γάλλος πρόεδρος. Περιστοιχισμένοι από τους βωβούς συνήθως ηγέτες των μικρότερων χωρών. Και από μια κουστωδία τεχνοκρατών-γραφειοκρατών, που κανείς μας σχεδόν δεν ξέρει σε ποια λαϊκή βούληση χρωστάνε το τουπέ τους. 

Κάποιος ευρωπαϊστής με βαθιά γνώση και θερμή πίστη (επιβιώνουν ευτυχώς ακόμα τέτοιοι) θα μου αντέτεινε πλήθος επιχειρήματα.

Θα μου αποδείκνυε πως όλοι οι υψηλοί αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαθέτουν δημοκρατική νομιμοποίηση.  

Θα μου έκρουε κώδωνα κινδύνου: «Τώρα, που η Ευρώπη έχει χάσει το βήμα αν όχι και το δρόμο της, τώρα περισσότερο από ποτέ απαιτείται το Ευρωκοινοβούλιο να στελεχωθεί από τους άριστους κι από τους πλέον επαϊόντες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Ούτε από Ζαγοράκηδες ούτε από Λαζόπουλους!» 

Από το 1981, έχουμε στείλει στις Βρυξέλλες περισσότερους από διακόσιους ευρωβουλευτές. Αποκλείεται να ήταν όλοι σκάρτοι.

Σίγουρα υπήρξαν μεταξύ τους αρκετοί άκρως αξιόλογοι και ευσυνείδητοι άνθρωποι.

Πείτε μου έναν –έναν έστω- ο οποίος να ξεχώρισε με τις παρεμβάσεις του.

Δείξτε μου έναν ο οποίος να έκανε τη διαφορά. 

Επί τριάντα χρόνια, οι Έλληνες αντιλαμβάνονταν την Ευρώπη ως μία πελώρια αγελάδα με αστείρευτους μαστούς.

Από το 2010, μεταμορφώθηκε στα μάτια μας σε μια σανίδα σωτηρίας, γεμάτη δυστυχώς με σκουριασμένα καρφιά.

Όσο κοντόφθαλμοι και καιροσκόποι και αν είμαστε, δεν γίνεται να φταίμε αποκλειστικά εμείς για αυτή τη θλιβερή παρεξήγηση. 

Η Ευρωπαϊκή Ιδέα –η προοπτική μιας ενωμένης ηπείρου που να εκτείνεται από τον Ατλαντικό μέχρι σχεδόν τα Ουράλια και να αποτελεί όχι απλώς κοιτίδα αλλά και κιβωτό του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας- συνελήφθη την επαύριο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Πήρε σάρκα και οστά χάρη σε εμβληματικούς ηγέτες, οι οποίοι συν τοις άλλοις είχαν γνωρίσει στο πετσί τους τη φρίκη του ναζισμού.

Κι άρχισε να ξεφτίζει όταν τους διαδέχθηκαν ανέμπνευστοι διαχειριστές, ικανοί μονάχα για να μοιράζουν την πίτα. Μια πίτα που κατά τα τελευταία χρόνια διαρκώς συρρικνώνεται. 

Ακόμα και κλασσικός μαρξιστής να είσαι, ακόμα και φανατικός νεοφιλελεύθερος, δεν μπορείς να αγνοείς πως των κοινών ευρωπαϊκών ταμείων προηγούνται οι κοινές ευρωπαϊκές αξίες.

Ότι χωρίς ένα καινούργιο όραμα –ή αφήγημα ή σχέδιο- που θα της ξαναδώσει οικονομικό, πληθυσμιακό και πολιτιστικό σφρίγος, η Ευρώπη θα συνεχίσει να φυλλοροεί. 

Στο μεταξύ, οι πολίτες της θα ψηφίζουν όχι ως πολίτες.

Αλλά σαν τηλεθεατές.

Χρήστος Χωμενίδης

Lifo