Ο Αλέξης πέθανε… ζήτω ο Γαβριήλ;

Στο ποδόσφαιρο, όταν μια ομάδα προπονείται συνεχώς και δείχνει πως έχει όλα τα φόντα να κερδίσει ένα ματς, αλλά στο τέλος «σκάει» μέσα στον αγώνα, τότε αυτό που χρειάζεται είναι αλλαγή προπονητή.

Ειδικά εάν αυτή η εικόνα αποτελεί τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση.

Το είδαμε προχθές και με τη Ρεάλ.

Την τελευταία δεκαετία μετρούσε έξι αποκλεισμούς από τον Φεβρουάριο, στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ήρθε ο Μουρίνιο και την πήγε τρεις φορές στα ημιτελικά, αλλά δεν μπορούσε παραπάνω.

Κι έπρεπε να προσλάβει τον Αντσελότι για να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης. Δεν είναι κακό, δεν χρειάζεται κάποιος να στηθεί στον τοίχο, είναι απλά η ζωή.

«To improve is to change, to be perfect is to change often» έλεγε ο Τσώρτσιλ.

Κάπως έτσι είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας ήρθε με φόρα από την υποψηφιότητά του για τη δημαρχία της Αθήνας, το 2006.

Πήρε ένα κόμμα από το 5% και πιστώνεται την εκτόξευσή του στο 27%, έστω κι αν χρειάστηκε να αλλάξει τεκτονικά το πολιτικό σύστημα για να γίνει αυτό. Χρεώνεται, όμως, και την απόλυτη στροφή στον λαϊκισμό, την οπορτουνιστική στάση του το καλοκαίρι του 2011 και τον εναγκαλισμό του με όλη την προβληματική συνδικαλαρία του παλαιού ΠΑΣΟΚ.

Κάπως έτσι μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που θα μπορούσε να συστρατευτεί δίπλα του επέλεξε την ΔΗΜΑΡ, Το Ποτάμι, τη Δράση, ή άλλους κομματικούς σχηματισμούς.

Ο Τσίπρας προσπάθησε να μετατρέψει μια πολιτική παρέα σε κόμμα, ένα άθροισμα συνιστωσών και τάσεων σε ομογενοποιημένο και στέρεο μηχανισμό που θα μπορέσει να ρίξει μια κυβέρνηση για να πάρει αυτός τη θέση της.

Δείχνει πως δεν μπορεί ή τουλάχιστον δεν μπορεί τόσο άμεσα όσο το απαιτεί ο λαός του.

Όμως, πλέον, δεν είναι μόνος του.

Από πίσω έρχεται ο Σακελλαρίδης.

Με τη φόρα που του δίνει η εξαιρετική παρουσία του στον προεκλογικό αγώνα για τον δήμο Αθηναίων και με τους πόντους που κέρδισε στα ακροατήρια των άλλων κομμάτων, ο 34άχρονος Σακελλαρίδης δημιουργεί προσδοκίες που δεν μπορούν να αγνοηθούν.

Ακόμη κι ο ίδιος να μην το θέλει, οι περιστάσεις και οι συνθήκες που διαμορφώνονται από σήμερα τον καλούν να κάνει κίνηση. Όχι απαραίτητα τώρα. Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές δεν αργούν, λογικά θα γίνουν σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Η επόμενη μέρα των εκλογών έχει κι άλλους παίκτες στον αγώνα. Η ΔΗΜΑΡ θα χωθεί σε εσωτερικές διαδικασίες πριν αποφασίσει εάν θα στρίψει προς ΣΥΡΙΖΑ ή προς ΠΑΣΟΚ μεριά, πριν αφομοιωθεί από αυτούς εντελώς.

Το Ποτάμι τα πήγε ικανοποιητικά κι είναι αρκετά πιθανό να μπει στην επόμενη Βουλή, εάν συνεχίσει ο Θεοδωράκης.

Το ΠΑΣΟΚ μόνο δεδομένο στις βουλές του Βενιζέλου δεν είναι.

Μπορεί να ήταν παραπάνω από τις δημοσκοπήσεις, αλλά σε λιγότερο από δύο χρόνια έχασε το 30% της δύναμής του. Κι έχει μπροστά του ένα ιδρυτικό συνέδριο σε ένα εξάμηνο που δεν αποκλείεται να καταλήξει πάλι σε καρεκλιές και εσωκομματικές μάχες επιβίωσης. 

Υπάρχουν, επίσης, και 14 ανεξάρτητοι βουλευτές.

Όλοι οι παραπάνω παίκτες θα παίξουν καταλυτικό ρόλο από εδώ και στο εξής. Και ο Τσίπρας δεν δείχνει να μπορεί να τους ελέγξει.

Ο Σακελλαρίδης, όμως;

Μπορεί να γίνει ο αρμός ανάμεσα σε όλες αυτές τις πλάκες;

Τάκης Καραγιάννης

Protagon