Σοβιετία…

Αυτή την Ελλάδα παρουσιάσαμε (προ)χθες στην Ευρώπη.

Περίπου 40% κομμουνιστές που ζητάνε να φύγουμε από την Ευρώπη, να επιστρέψουμε στη δραχμή, να αναστήσουμε τον Στάλιν ή να γίνουμε Αργεντινή.

Πάνω από 10% ακροδεξιούς που υμνούν τον Χίτλερ και βρίζουν την Ευρώπη.

Και μια κυβέρνηση κρατιστών που στο όνομα της κρίσης αντί να ανοίξει ταχύτατα την οικονομία συντήρησε το κράτος, αφανίζοντας τον ιδιωτικό τομέα…

Βρείτε μου ένα άλλο κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που παρουσιάζει τέτοια εικόνα.

Αναλύστε τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών στην Ευρώπη και βρείτε έστω και μια σχετική εικόνα με αυτή της θλιβερής Ελλάδας.

Μια παρόμοια εικόνα εκτός από την (ελεγχόμενη) άνοδο των ακροδεξιών της Ευρώπης (που γνωρίζουν τι ψάχνουν και δεν ψάχνονται για να μάθουν τι πιστεύουν και τι θέλουν όπως οι δικοί μας).
Βρείτε μου άλλο κράτος που ψήφισε ευρωεκλογές χωρίς θέσεις, χωρίς προτάσεις, χωρίς απόψεις για την Ευρώπη χωρίς γνώσεις ακόμη και για το κατά που πέφτουν οι Βρυξέλλες και το Στρασβούργο.
Ένα άλλο κράτος - μέλος της Ε.Ε. που αύριο το πρωί θα ξυπνήσει όπως ξυπνούν οι οπαδοί του ποδοσφαίρου και θα αναλύει στα καφενεία τα φάουλ και τα χαμένα πέναλτι του αγώνα...
Κάνω τη σύγκριση και αναζητώ στοιχεία σύγκρισης γιατί και για την Ελλάδα τα δικαιώματα για μια αξιοπρεπή ευρωπαϊκή θέση δεν είναι κάτι που αφορά τους πολιτικούς και τα κόμματα.

Αφορά πάνω απ΄ όλα τους κατοίκους της αν δεν θέλουν να συνεχίζουν να ονομάζονται μόνο Βαλκάνιοι.
Εκτός βεβαίως από αυτούς που λιποθυμάνε στην ιδέα μιας Ελλάδας με όραμα την Αλβανία του Χότζα.
Αλλά όπως όλα έδειξαν και εχθές εμάς μας νοιάζει μόνο πόσο στριμώξαμε το αντίπαλο κόμμα...
Κατά τα άλλα έχουμε και απαιτήσεις από την παραπάνω πολιτική γελοιογραφία που κατασκευάσαμε στον τόπο, υποστηρίζοντας μετά μανίας αυτούς που μας υπόσχονται μόνο μια καρέκλα στο κράτος και τίποτε άλλο.
Από εκεί και πέρα η ανάλυση των μηνυμάτων του εκλογικού σώματος και των αγανακτισμένων Ελλήνων έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Ποιος αναλύει μηνύματα σε μια πολιτική σκηνή όπου κόμματα και κομματίδια κοιτάνε να βολευτούν και να βολέψουν τους ασήμαντους υποψηφίους τους με τις περίπου 20.000 ευρώ μηνιαίους μισθούς της Ευρωβουλής ή τις 17.000 της ελληνικής Βουλής μαζί με τις δαπάνες που τους αναγνωρίζονται.
Ποιος από αυτούς νοιάζεται για τους 2.000.000 άνεργους που έρχονται μάλλον σε τρίτη πολιτική μοίρα και ας παραμείνουν άνεργοι και μέχρι τις βουλευτικές εκλογές του 2015 και μια πενταετία μετά από αυτές.

Ακόμη και αν η Ελλάδα γίνει επενδυτικός παράδεισος μετά τις εκλογές...

Ποιος νοιάζεται τι θα γίνει με την Ελλάδα της υψηλότατης ανεργίας, της μεγαλύτερης διαφθοράς και της προοπτικής λουκέτων σε 300-400.000 επιχειρήσεις την επόμενη διετία;
Κανείς δεν νοιάζεται. 

Ούτε εμείς οι ίδιοι αφού η μοναδική απάντηση είναι ότι ο λαός έδωσε μήνυμα σε αυτούς που τον έπνιξαν και τον έλειωσαν με τις μειώσεις μισθών, συντάξεων, με την ανεργία και με το φορολογικό κυνήγι από το σπίτι τους μέχρι τις φυλακές.
Ποιο μήνυμα;
Ότι δεν ψηφίσαμε τους ψευτοσοσιαλιστές και κρατιστές που θεωρούν το κράτος «οικογένεια» τύπου μαφίας αλλά τους κομμουνιστές γιατί αυτούς βρήκαμε πρόχειρους σωτήρες έξω από την πόρτα μας να περιμένουν την ψήφο μας;
Το ερώτημα συνεπώς δεν είναι ποιοι θα σε σώσουν αλλά πως θα σε σώσουν και αν αυτά που πιστεύουν εξασφαλίζουν τη σωτηρία σου.
Και αν δεν έχεις καταλάβει 40 χρόνια τώρα ότι ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. έσωσαν μόνο το πολιτικό τους τομάρι και οι αντίπαλοί τους κομμουνιστές δεν προσφέρουν τίποτε άλλο εκτός από την αλλαγή επί της πολιτικής σκηνής προσώπων και αρπακτικών του δημοσίου δικαιολογείσαι να μην το καταλάβεις ακόμη και σε αυτές τις ευρωεκλογές.
Τι μπορούμε να ζητήσουμε από τη σημερινή πολιτική γελοιογραφία της Ελλάδας που θα μεταφέρει και στην Βουλή, από αύριο κιόλας, το καραγκιοζιλίκι της;
Να ξεχάσουν τις εκλογές και την εκλογική τους δύναμη.

Να σχεδιάσουν μια Ελλάδα η οποία θα μπορεί να στέκεται στην Ευρώπη όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Ιταλία παρά την οικονομική τους κρίση και τα εσωτερικά τους προβλήματα.

Να δουν το πολιτικό αδιέξοδο που προέκυψε και από αυτές τις εκλογές.

Και να συνεννοηθούν από τώρα ώστε στις βουλευτικές εκλογές να έχουμε κυβέρνηση που να πείθει.

Και όχι συνεχείς εκλογές μέχρι να διαλυθεί η χώρα για να μην διαλυθούν τα κόμματα που την κατέστρεψαν.

Γιώργος Κράλογλου

Capital.gr