Το μελόδραμα των πσαικαζμένων…

Στις εκλογές του 2012 είχα παρακολουθήσει τη συγκέντρωση των Ανεξάρτητων Ελλήνων στην Ακρόπολη, «μπροστά στο σπίτι του Τσοχατζόπουλου».

Ήμουν πίσω από τη σκαλωσιά όταν ήρθε ο Πάνος Καμμένος.

Κατέβηκε από ένα μαύρο αυτοκίνητο με την έξαψη να γυαλίζει στο βλέμμα του.

Ανέβηκε στην εξέδρα με τα χέρια ανοιχτά και τον λαιμό κλειστό από τη βραχνάδα.

Δεν θυμάμαι, φυσικά, τι είπε -δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να θυμάται. Πιθανότατα δεν υπάρχει και άνθρωπος που άκουσε τι είπε ο Καμμένος σε εκείνη τη συγκέντρωση.

Αισθανόμουν ότι επέπλεα σε μια μπλε λίμνη φτιαγμένη από ρυτίδες…

Μεσόκοποι άνθρωποι, με σημαίες και καπέλα, φώναζαν προς τον ομιλητή.

Και εκείνος με φωνές απαντούσε, με λόγια που νόμιζες ότι θα κυλήσουν σε λυγμό, αλλά τα στήριζε όρθια ο θυμός.

Θυμάμαι και τον Γιάννη Δημαρά, να βιδώνει με τη ματιά του την αμηχανία στο πλακόστρωτο.

Ήταν μία αξιοπρεπής, ως προς τον όγκο, συγκέντρωση.

Εμφανώς μεγαλύτερη από του ΠΑΣΟΚ που, την ίδια στιγμή, είχε βάλει Πακιστανούς να μαζέψουν τα κομμάτια του στο Σύνταγμα.

Ήταν, αν θέλετε, η στιγμή που ο Πάνος Καμμένος στάθηκε μπροστά στο πολιτικό ταμείο και αντάλλαξε με ψήφους τον θυμό που μάζευε στους ταμιευτήρες του facebook και των τηλεοπτικών πάνελ.

Μεταξύ μας, εκείνες τις μέρες, η κραυγή του Ταρζάν, έβγαζε βουλευτή.

Ε, ο Καμμένος έριξε και δυο λόγια από πάνω.

Θεωρίες συνωμοσίας που έγιναν πολιτικός λόγος, κουβέντες καφενείου που άρχισαν να βγαίνουν πάνω από γραβάτες, αυτό που σου έλεγε ο ταξιτζής, τώρα το άκουγες και στη Βουλή.

Δεν χρειάζονται και πολλά.

Δώσε θυμό και τερατώδεις προτάσεις.

Αν απορρίπτονται δεν είναι οι προτάσεις που φταίνε, αλλά οι άλλοι.

Αυτό στην αυγή της κρίσης δούλεψε μια χαρά.

Και όταν τα σύννεφα πήγαν να σκιάσουν τον κομματικό ορίζοντα, κυριάρχησαν οι συστάσεις για ψυχραιμία.

Δεν θυμάστε τον Βουλγαράκη, που τους έλεγε να μην τα χαλάσουν τη στιγμή που έμπαιναν στο ταμείο τα μετρητά της επιχορήγησης;

Οι εντάσεις δεν τους έλειψαν.

Στελέχη αποχώρησαν.

Άλλοι πήγαν μέσα-έξω.

Ακόμα και άνθρωποι του προέδρου άρχισαν να σηκώνουν το μουρμουρητό στο επίπεδο της ανοιχτής καταγγελίας.

Οι ΑΝ.ΕΛ λιγοστεύουν για λόγους που όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε, αλλά κυρίως επειδή το ακροατήριό τους έχει ελκυστικότερους πολιτικούς προορισμούς. Μέχρι τις εκλογές, οι ακραίοι θα είναι στη Χρυσή Αυγή και οι μετριοπαθέστεροι θα ακούν τον Σαμαρά να τους λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν έρθει, θα τους κλείσει τις εκκλησιές και θα κάνει τα παλικάρια τους αδερφές.

Πιθανότατα οι βουλευτές θα ενσωματωθούν στη Ν.Δ., εκτός και αν ο Καμμένος σώσει τα προσχήματα αποδεχόμενος, ας πούμε, ένα γενναιόδωρο κάλεσμα της παρατάξεως.

Οι ΑΝ.ΕΛ, βέβαια, έχουν αφήσει το ίχνος τους στην εποχή.

Θα βλέπεις κάποτε στο βίντεο τη Ραχήλ και τον Χαϊκάλη και δεν θα ξέρεις αν είναι οι κωμικές στιγμές του δράματος ή η κορύφωσή του. 

Κώστας Γιαννακίδης

Protagon