Μια άλλη ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος...

Αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος και προβλέψεις έχουν κάνει πολλοί.

Ιδού ακόμη μία:

Επιτυχία για τη ΝΔ να πετύχει συσπείρωση μεγαλύτερη από το Μάιο του 2012, αλλά μια αποτυχία να πετύχει συσπείρωση μικρότερη από τον Ιούνιο του 2012.

Σίγουρα αυτό το ποσοστό είναι σημαντικό ενόσω έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας στην πιο δύσκολη περίοδο της, και σίγουρα θα πρέπει να μην παραβλέψουμε πως η "φιλοκυβερνητική" ψήφος χαλάρωσε πλησιάζοντας στις κάλπες, καθώς έγινε ξεκάθαρο ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν επρόκειτο να προκαλέσουν εκλογές.

Το μήνυμα του κόσμου περίπλοκο αλλά και συνάμα ξεκάθαρο.

Σε στήριξα να με κρατήσεις στην Ε.Ε. και στο Ευρώ, αλλά δε συμφωνώ, δεν αντέχω τη δυσβάσταχτη φορολογία.

Ο κόσμος θέλει σταθερότητα, συμφωνεί με τη λιτότητα στις κρατικές δαπάνες και με τις διαρθρωτικές αλλαγές αλλά δεν αντέχει άλλο το βάρος των φόρων.

Κι ο κόσμος της ΝΔ, προσθέτει κι ένα παραπάνω: δεν αντέχω άλλο να συγκυβερνώ με το Βενιζέλο...

Το ελπιδοφόρο, πάντως είναι πως φαίνεται από την κατεύθυνση τους ότι οι ψηφοφόροι που μετακινήθηκαν έχουν τουλάχιστον αντιληφθεί πως ζούσε όλη η χώρα με δανεικά του κράτους κι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Είναι κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο και ο περισσότερος κόσμος αρνείται να το δεχτεί.  

Δεν το αποδέχονται, φερ’ειπείν στους ΑΝΕΛ και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται πως έπιασε ταβάνι και δεν μπορεί να μετεξελιχθεί στο κίνημα λαϊκής αλλαγής (αλά 1981) που προσποιείται πως είναι.

Το ρεύμα που ευαγγελίζεται θα του έδινε ποσοστά άνω του 30%, όπως έπαιρναν τα κόμματα πριν τη χρεοκοπία, αλλά αυτός ο στόχος γίνεται πλέον ξεκάθαρο ότι είναι ανεπίτευκτος.

Σε συνδυασμό, μάλιστα, με το γεγονός πως ο μόνος δυνητικός κυβερνητικός του εταίρος, οι ΑΝΕΛ, εξανεμίστηκε και μπαίνει μόνο ονομαστικά στην Ευρωβουλή, η στασιμότητα του προκαλεί μία αμηχανία σε όσους εκεί προσδοκούν την κατάληψη της εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε μεν πρώτος, όμως, ο Πρωθυπουργός είναι ακόμη ο κυρίαρχος των εξελίξεων.

Ταυτόχρονα, οι αυτοδιοικητικές κάλπες αποδεικνύουν πως η ΝΔ και η κεντροδεξιά έχουν ακόμη μεγάλη δεξαμενή στήριξης και στελεχών που ίσως και να καταφέρουν να συσπειρωθούν αν έρθουν εθνικές εκλογές.

Οι επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές, συνδυασμένες και με τις επιδόσεις του στα συνδικαλιστικά σωματεία (που οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ κρατούν ακόμη καλά), δείχνουν ότι το παλιό ΠΑΣΟΚ δεν έχει ενσωματωθεί στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον χρησιμοποιεί μόνο σαν όχημα για την επαναφορά του στην εξουσία, για τη διάσωση του μεγάλου και πελατειακού κράτους, των δημοσιοϋπαλληλικών προνομίων, και τελικά της κρατικιστικής αντίληψης της οικονομίας.

Ένα όχημα που, μόλις οι επιβάτες του κρίνουν δόκιμο ή αν διαπιστώσουν ότι  δεν αναπτύσσει άλλη δυναμική, θα το εγκαταλείψουν και θα το επιστρέψουν στο 3%, περνώντας αλλού.

Καθώς, μεν, αθροίζουμε την Ελιά με τη ΝΔ στο 31%, ικανοποιημένοι που έχουν ποσοστό που δεν συνιστά αιτία για ανατροπή, θα πρέπει να ανησυχούμε γιατί όταν, όπως είπε ο Τσόρτσιλ, "αυτή η πρόσφατη δυσχέρεια" περάσει, το παλιό ΠΑΣΟΚ θα αποφασίσει να ανακαταλάβει ενωμένο την εξουσία, και τότε η Ελιά θα αθροίζεται με το Ποτάμι και το ΣΥΡΙΖΑ  ξανά (και όχι πλέον με τη ΝΔ), στο 40%.

Η κυβερνητική σταθερότητα, λοιπόν, θα πρέπει να προκαλεί ικανοποίηση αλλά όχι επανάπαυση στην κεντροδεξιά.

Χρειάζεται εγρήγορση για την επόμενη ημέρα καθώς υπάρχει ζωή και μετά την κρίση.     

Γενικό συμπέρασμα πάντως, είναι η άνοδος, πανευρωπαϊκά, της ευρωσκεπτικιστικής ψήφου.

Είτε γιατί οι νεότερες γενιές δε θυμούνται, δεν εκτιμούν και δε γνωρίζουν τα τεράστια οφέλη που έφερε στους λαούς της η Ε.Ε., είτε λόγω θυμού εξ αιτίας της κρίσης, αλλά πιθανότατα και ως αντίδραση σε πιθανή μετατροπή της Ε.Ε. σε Η.Π.Ε., πολλοί πολίτες μετακινήθηκαν σε στάσεις όχι ιδιαιτέρως φιλικές προς την Ένωση.

Η ανάγνωση του αποτελέσματος ως κίνηση μόνο προς τα δεξιά πανευρωπαϊκά ή κίνηση προς τα αριστερά και τη Χ.Α. στην Ελλάδα, δεν μπορεί να είναι σωστή.

Οι πολίτες κινήθηκαν γενικότερα στην κατεύθυνση του απομονωτισμού (σε αντιδιαστολή με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση), είτε αυτό εμπεριέχει την έννοια του έθνους, είτε όχι, αναλόγως με το κόμμα ή το ρεύμα με τη μεγαλύτερη ισχύ τοπικά.

Μπορούμε να πούμε πως καταδίκασαν και την διαχείριση της κρίσης. Παρόλα αυτά, το ΕΛΚ και οι Σοσιαλιστές συγκεντρώνουν μαζί ποσοστό πάνω από 50%, που υποδεικνύει ότι υπάρχει ακόμη ισχυρή στήριξη τόσο στην ασκούμενη πολιτική εξόδου από την κρίση όσο και στην ιδέα της ολοκλήρωσης.

Στην Ελλάδα, η στήριξη στα απομονωτικά κόμματα προέρχεται, όπως έχω ξαναγράψει, εκτός από τους παραπάνω, και από ανθρώπους που δεν έχουν αποδεχτεί ακόμη πως δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε με δανεικά, από ΔΥ που δε θέλουν άλλες μειώσεις ή φοβούνται μην απολυθούν, αλλά και από πολλούς ανθρώπους που ακόμη προσπαθούν να βγάλουν κάτι για τον εαυτό τους από αυτή τη διαδικασία.

Είναι άνθρωποι που θέλησαν να ασχοληθούν με την πολιτική και να ανελιχθούν χωρίς να είχαν την ευκαιρία πουθενά αλλού εκτός από εκεί, είναι άνθρωποι που πιστεύουν ότι ίσως μπορέσουν να διοριστούν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους σε κάποια θέση (πολλοί οι μετακλητοί και οι γραμματείς γαρ και δη στο ΕΚ) και όλοι αυτοί είναι κυρίως συνταξιούχοι και μάλιστα από τις κατηγορίες της "πρόωρης".

Αυτή είναι η προέλευση, αυτή και η στελέχωση αυτών των κομμάτων, αυτός και ο λόγος που ανδρώνονται τόσο εύκολα και γρήγορα.

Σε κάθε περίπτωση, στην Ελλάδα, η πρωτοβουλία είναι στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά ακόμη, και όλοι τώρα  περιμένουν τις κινήσεις του.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν, από πλευράς τακτικής, στο επόμενο διάστημα;

Πάντως, δεν πρέπει να γίνει ανασχηματισμός.

Άμεσος ανασχηματισμός σημαίνει αποδοχή πως το μήνυμα της κάλπης ήταν να γίνουν αλλαγές και να ανέβουν οι ρυθμοί της κυβέρνησης, δημιουργώντας και τις αντίστοιχες προσδοκίες.

Αλλαγές και αυξημένοι ρυθμοί μέσα στο καλοκαίρι δε γίνονται, κι ακόμη κι αν όντως συμβούν, δε γίνεται να προβληθούν αποτελεσματικά, οπότε θα είναι ούτως ή άλλως σαν να μην έγιναν.

Συνεπώς ένας ανασχηματισμός πριν το καλοκαίρι θα κριθεί εκ των υστέρων ως αποτυχημένος από τον κόσμο και δε θα έχει κανένα επιθυμητό αποτέλεσμα.

Παράλληλα, δεν μπορεί να γίνει ανασχηματισμός πριν τελειώσει η Προεδρία, καθώς το πρόγραμμα της και τα θέματα της τρέχουν και δε γίνεται να τα αναλάβουν ξαφνικά νέοι υπουργοί.

Το καλύτερο είναι να γίνει ανασχηματισμός το Σεπτέμβριο που θα αλλάξουν και οι διοικήσεις των ΟΤΑ.

Επίσης, σίγουρα η λύση δεν είναι περισσότερο ΠΑΣΟΚ.

Ήδη η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ ευθύνεται για μεγάλο μέρος του -7% που είδαμε και οι διάφορες συνεχείς διαρροές και δημόσιες διαφωνίες, με τις οποίες το ΠΑΣΟΚ αρέσκεται να συγκυβερνά, κάθε άλλο παρά καλό έχουν κάνει στην κυβέρνηση.

Αν το ΠΑΣΟΚ επιθυμεί μεγαλύτερη ευθύνη, πρέπει να το κάνει με προθυμία για καλύτερη συνεργασία.

Αυτά, λοιπόν, θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να μη γίνουν.

Πρέπει όμως να γίνουν κάποιες άλλες κινήσεις

Πρώτον, θα πρέπει ο Α.Σ. να πάρει μερικά κεφάλια εκτός ανασχηματισμού, αμβλύνοντας την δυσαρέσκεια και ικανοποιώντας τους δυσαρεστημένους της δεξιάς παράταξης.

Κάποτε, μόλις κατέλαβε τη Romagna, ο Cesare Borgia χρειάστηκε να κάνει μέσα σε μικρό χρόνο μεγάλες αλλαγές.

Διόρισε, λοιπόν, γι'αυτό το σκοπό, το Ramirro de Orco, έναν ανθρωπο σκληρό και ανάλγητο όσο όμως και εργατικό και αποτελεσματικό. Αυτός σύντομα επέτυχε τις αλλαγές και τους στόχους του Cesare, ενώ όμως και ο κόσμος είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται έντονα για τη σκληρότητα της διοίκησής του.

Ο Cesare τότε αποκεφάλισε τον Ramirro και κρέμασε το κεφάλι του στην πλατεία της Cesena, αργότερα διαμελίζοντας το υπόλοιπο σώμα του, κρεμώντας τα μέλη σε διάφορα σημεία της πόλης.

Η σκληρή διοίκηση του Ramirro τελείωσε - οι στόχοι είχαν επιτευχθεί - και κάνεις πλέον δεν επρόκειτο να διαμαρτυρηθεί.

Αυτή η στρατηγική θα κάνει και τους εναπομείναντες παρόντες υπουργούς (και στελέχη) πολύ αποτελεσματικότερους μέχρι το Σεπτέμβριο, όπως ήδη φαίνεται να συμβαίνει με τη φήμη και μόνο του ανασχηματισμού. Παράλληλα βέβαια, άλλοι ράβουν κοστούμια μέσω αυτογενών "διαρροών", όπως επιτάσσει ο παλαιοκομματισμός.

Δεύτερον, θα πρέπει να γίνουν κινήσεις αισιοδοξίας με μία στροφή σε οικονομικά πιο φιλελεύθερη πολιτική, με τη μείωση δηλαδή της φορολογίας. Παράλληλα με αυτό, θα πρέπει να εκδοθεί ένας οδικός χάρτης για την ελληνική οικονομία και τα σχετικά νομοσχέδια για τους επόμενους 18 μήνες. Αναφέρομαι σε οδικό χάρτη-εκστρατεία όχι με σκοπό κάποιο σοβιετικού τύπου προγραμματισμό της οικονομίας, αλλά με σκοπό την εγγύηση στους πολίτες και στους επενδυτές για την βελτίωση του οικονομικού κλίματος μέσω υπαρκτού σχεδίου. Με σκοπό την αισιοδοξία…

Τρίτον, κομματικά η ΝΔ θα πρέπει να κάνει φανερή τη στροφή προς τα δεξιά με τη συσπείρωση της δεξιάς βάσης της με τρόπο φανερό ώστε η βάση αυτή να τον εκτιμήσει.

Τέτοια κινητοποίηση στο κόμμα και στην κοινωνία μπορεί να την εφαρμόσει μόνο ο Βασίλης Μιχαλολιάκος, ο οποίος θα πρέπει να επανέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή τουλάχιστον ως αντιπρόεδρος της ΝΔ - μιάς και θα είναι ουσιαστικός αντιπρόεδρος όχι σαν τους 2 υπάρχοντες - ή ακόμη, γιατί όχι, και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Τέταρτον, η ΝΔ θα πρέπει να επιχειρήσει, κατά τη γνώμη μου με έξυπνες διαδικτυακές εκστρατείες, να ρίξει το αίσθημα της ενοχοποιημένης ψήφου όσο και της αδύναμης ψήφου στους πολίτες.

Πέραν απ' όσους ψηφίζουν ΝΔ και από κάποιους που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, η ψήφος των υπολοίπων έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά: κατευθύνεται σε γενικές γραμμές προς το κόμμα που αισθάνονται λιγότερο ένοχοι να ψηφίσουν (κάτι στο οποίο επενδύει σταθερά ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω τις τεράστιας μόνιμης διαδικτυακής εκστρατείας του με πλήθος προσωπικού) και κατευθύνεται με το σκεπτικό πως η ψήφος τους ούτως ή άλλως δε θα επηρεάσει το σχηματισμό κυβέρνησης άμεσα (κάτι στο οποίο επενδύουν μικρότερα ή και ευκαιριακά σχήματα όπως λ.χ. το Ποτάμι, λέγοντας ουσιαστικά "ψηφίστε μας για μη βγούμε και να πάρουμε ένα 10%" μαγνητίζοντας ψήφους από άτομα αυτής της λογικής).

Μια ισχυρή διαρκής εκστρατεία "απενοχοποίησης" και ενίσχυσης του αισθήματος της σημασίας της ψήφου θα έχει θετικά αποτελέσματα για τη ΝΔ.  

Αυτή η στρατηγική, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να ανταποκριθεί στις παρούσες προκλήσεις που θέτει το εκλογικό σώμα στον Πρωθυπουργό και τη ΝΔ.

Μιχάλης Κ. Ντιναλέξης