Θεοί, ημίθεοι και οι λοιποί…

Γ​​ια τους αρχαίους ημών η «ευτραπελία» ήταν κοινωνική αρετή.

Ηταν η δύναμη που μπορούσε να απαλύνει το βάρος της καθημερινής συναναστροφής ή της αναγκαστικής γειτνίασης- συνθήκες με τις οποίες, ως γνωστόν, ο ελληνισμός διατηρεί διφορούμενες σχέσεις από αρχαιοτάτων χρόνων.

Δεν ξέρω αν η «ευτραπελία» αποδίδει ακριβώς την έννοια του χιούμορ η οποία παραμένει αμετάφραστη στη γλώσσα μας.

Εκείνο που μπορώ να πω μετά βεβαιότητος είναι ότι το χιούμορ είναι είδος εν ανεπαρκεία.

Ως εκ τούτου όταν το συναντάς οφείλεις να το εκτιμήσεις, εκτός των άλλων και για τη σπανιότητά του…

Ρώτησα λοιπόν συνάδελφο του οποίου το χιούμορ εκτιμώ ιδιαιτέρως αν προχθές το βράδυ πήγε στην Ομόνοια μαζί με τις δυνάμεις του έθνους οι οποίες γιόρταζαν την πρόκριση της Εθνικής.

Περίμενα κάποια απάντηση που να έδειχνε στοιχειώδη κατανόηση στην όχι και τόσο επιτυχημένη απόπειρά μου να κάνω χιούμορ, αντ’ αυτής όμως εισέπραξα ένα χορταστικότατο: «Και βέβαια πήγα και μάλιστα με τον γιο μου».

Για να με καθησυχάσει μου είπε ότι ο γιος του είναι 29 ετών, τον έχει όμως μάθει από μικρό.

Μετά από λίγο εμφανίστηκε ο έτερος χιουμορίστας της παρέας, ο οποίος διετύπωσε κάποιες αμφιβολίες ως προς τη γνησιότητα του πέναλτι, με αποτέλεσμα να σηκωθούν και οι δύο για να αναπαραστήσουν τη φάση στο γραφείο.

Κάτι τέτοιες στιγμές πάντως αντιλαμβάνεσαι πόσες προσπάθειες πρέπει να καταβάλεις για να μη χάσεις το χιούμορ σου και πως, αν χιούμορ είναι η δυνατότητα να βλέπεις την πραγματικότητα σε δεύτερο επίπεδο, κοινώς να παίρνεις τις αποστάσεις σου απ’ αυτήν, το ποδόσφαιρο το αποκλείει εξ ορισμού.

Εδώ όλα διαδραματίζονται σε πρώτο επίπεδο.
Χθες το πρωί είδα τον κ. Γιακουμάτο, αγουροξυπνημένο ελαφρώς, με ύφος όμως Δία θριαμβευτή ο οποίος μόλις απήγαγε την Ευρώπη, να απαντάει «καλά πλάκα μου κάνετε;» όταν ρωτήθηκε εάν παρακολούθησε τον αγώνα. «Είναι δυνατόν να λείπω εγώ από εκεί που βρίσκεται το 80% των Ελλήνων»- εννοώντας το ποσοστό τηλεθέασης που πέτυχε η ΝΕΡΙΤ χθες και ταυτίζοντας το έθνος με τους τηλεθεατές.

Λίγο μετά άκουσα πως ο κ. Γεωργιάδης έκανε ένα λογοπαίγνιο στο τουίτερ με το όνομα Σαμαράς, όπου το ταύτιζε με τη σωτηρία της χώρας- εδώ γελάμε- και θυμήθηκα πως οι ρεπόρτερ της ΝΕΡΙΤ, την πρώτη είδηση που μετέδωσαν μετά το τέλος του αγώνα ήταν η αποστολή συγχαρητηρίων στην ομάδα από τον πρωθυπουργό.

Λίγο μετά τη συγκλονιστική είδηση άκουσα τα πρώτα ρυθμικά κορναρίσματα, καθότι κάτοικος του κέντρου.

Η συλλογική μας ψυχή η οποία ευκαιρία ψάχνει για να κορνάρει συνηθίζει να σε ξεκουφαίνει σε τρεις περιπτώσεις: στους γάμους, στις εκλογές και στους αγώνες (ποδόσφαιρο ή μπάσκετ).

Και στο σημείο αυτό ας μου επιτρέψετε να καταθέσω τη δεύτερη παρατήρησή μου. Ολοι μιλούν για χαρά.

Σε ποια χαρά αναφέρονται;

Στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται εναντίον κάποιου, και επειδή σου δίνει τη δυνατότητα να ταυτισθείς το μόνο που κάνεις είναι να βγάλεις το άχτι σου.

Ο Σαμαράς, ο κανονικός, μπορεί να έσκυψε για να συμπαρασταθεί στον πεσμένο τερματοφύλακα, όμως στους δρόμους τα κοσμητικά επίθετα για τους μαύρους έδιναν κι έπαιρναν, μαζί και με το ξύλο όπου ήταν δυνατόν.

Παρ’ όλα αυτά το παιχνίδι το χάρηκα.

Ναι, εγώ ο αθεράπευτος γκρινιάρης, χάρηκα και το γκολ του Σάμαρη, και είχα αγωνία όταν έστησε την μπάλα ο Σαμαράς.

Λυπήθηκα και για τον αποκλεισμό της Ιταλίας γιατί μου αρέσει ο Εθνικός της Υμνος.

Χάρηκα για την ανακάλυψη από τον εκφωνητή της ΝΕΡΙΤ, της «Ουραγουάης».

Και απήλαυσα το ποδόσφαιρο της Γαλλίας μετά από χρόνια -οπαδός της Ευρώπης και του Κλαμπ Μεντιτερανέ γαρ.

Δυστυχώς όμως για μένα μου είναι αδύνατον να αισθανθώ ημίθεος και όταν ακούω τους άλλους γύρω μου αναρωτιέμαι μήπως το δικό μου DNA στραβοπάτησε σε κάποια από τις ελικοειδείς στροφές του και μου βγήκε λειψό.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή