Το «πράσινο» σαμποτάζ καλά κρατεί…

Με το που η κρίση χτύπησε τη πόρτα της χώρας μας πριν από μερικά χρόνια, ήρθαν τα πάνω κάτω.

Όχι τόσο στο οικονομικό επίπεδο, που απλά επανέφερε την Ελλάδα στην φυσιολογική της θέση, δηλαδή σε αυτήν της ψωροκώσταινας, αλλά στο πολιτικό ή «ιδεολογικό».

Εκεί είδαμε μεγάλες ανατροπές.

Εκεί είδαμε να αλλάζουν οι πόλοι και οι ισορροπίες που επί δεκαετίες ολόκληρες χαρακτήριζαν τις πολιτικές και κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές του πολιτικού μας τοπίου.

Εκεί είδαμε τελικά ποια πολιτικά σχήματα και ποιες παρατάξεις είναι όντως «προοδευτικές» και «δημοκρατικές», όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται, και ποιες οι πραγματικά συντηρητικές και οπισθοδρομικές.

Ποιες προσαρμόζονται με τις εξελίξεις και ποιες όχι…

Η κρίση δηλαδή άφησε πίσω τον παραδοσιακό διαχωρισμό μεταξύ αριστερών και δεξιών, που μας ταλάνιζε επί δεκαετίες, και δημιούργησε έναν καινούργιο, σαφώς πιο «κατσαπλιάδικο», αλλά εξίσου επικίνδυνο για τον τόπο.

Αυτόν μεταξύ των «μνημονιακών» και των «αντιμνημονιακών».

Που στην ουσία αποτελεί μια σύγκρουση μεταξύ όλων όσων θέλουν την τάξη, και όσων όλων ζουν μέσα και από το μπάχαλο.

Όσων σιχάθηκαν τις χρόνιες εγγενείς στρεβλώσεις του συστήματός μας, και όσων επιμένουν σε αυτές, ο καθένας για τους δικούς του (συνήθως ιδιοτελείς) λόγους.

Και στις δυο αυτές «αντιμέτωπες» δυνάμεις, δεν υπάρχουν πια τα σαφή ιδεολογικοπολιτικά όρια του χθες.

Έτσι βλέπουμε το κίνημα του «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», και αυτό των πάλαι ποτέ αγαναΧτισμένων,  να συνεργάζονται με το ΠΑΜΕ, να έχουν τη στήριξη του μεγάλου τιμονιέρη Αλέξη και των συνιστωσών του κόμματός του, αγκαλιά όμως με τους «πσαικαζμένους» Ελληναράδες του Καμμένου, και τους νεοναζιστές της Χ.Α.

Μαζί με διάφορα άλλα σούργελα και φαντάσματα του παρελθόντος (βλ. Κατσανέβα, Πολύδωρα, και λοιπούς πολιτικούς καραγκιόζηδες).

Μιλάμε δηλαδή για μια κουρελού απόψεων… ένα patchwork ασύνδετων και αντίρροπων μεταξύ τους δυνάμεων, που όμως έχουν συνασπιστεί με έναν κοινό αντίπαλο: Τον Σαμαρά.

Που για αυτούς εκπροσωπεί το μνημόνιο, το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ξένη κατοχή(!), ή αλλιώς «έχουμε χούντα αφού».

Ακόμη όμως και μέσα σε αυτή τη πόλωση, όπως διαμορφώθηκε από τις νέες συνθήκες, υπήρχε μια λογική.

Από τη μία οι παραδοσιακές δυνάμεις της ΝΔ με το Πασόκ (που είχε έστω και όψιμα δει το φως), σε συνεργασία με το αριστερό άλλοθι  της ΔΗΜΑΡ, και από την άλλη όλοι εκείνοι που αρνούνται να δουν τη πραγματικότητα και ζουν με το όνειρο της αυτόματης επιστροφής στην παλιά καλή «πλούσια» Ελλάδα, η οποία θα επανεμφανιστεί ως δια μαγείας χάρη στον σέξι Αλέξη, στον Στρατούλη, και σε άλλους αγωνιστές της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού.

Η λογική δηλαδή που θέλει την συντήρηση να μάχεται την πρόοδο.

Και μέχρι εκεί όλα καλά.

Αυτές ήταν οι αντίπαλες δυνάμεις, και ο κάθε ψηφοφόρος, ανάλογα με τις στροφές του εγκεφάλου του επέλεγε πλευρά.

Μέχρι που άρχισαν τα όργανα.

Και την αρχή έκανε ο κυρ Φώτης, που μη αντέχοντας τη περιθωριοποίησή του, σήκωσε μπαϊράκι, αποχώρησε στη μέση του αγώνα, και στη συνέχεια εξαφανίστηκε οριστικά από το προσκήνιο.

Ακόμη και έτσι, το μέτωπο της σύγκρουσης ήταν σαφές, με το Πασόκ του Μπένυ να παραμένει πιστό στα νέα δεδομένα, δηλαδή στην ανάγκη να σωθεί η χώρα έστω με κάποιες θυσίες, αισθανόμενο ίσως την ενοχή του για την κατάντια μας.

Ήρθε όμως το περίφημο 8% των τελευταίων ευρωεκλογών, και το θνησιγενές (κάπως πειθαρχημένο) Πασόκ έβγαλε και πάλι φτερά, θεωρώντας ότι ήγγικεν η ώρα να κηρύξει κι αυτό την επανάσταση, εκμεταλλευόμενο τις συνθήκες ανάπτυξης και το ισχνό πρωτογενές πλεόνασμα που όμως πέτυχε ο Σαμαράς με μεγάλο πολιτικό και κυρίως προσωπικό κόστος.

Και έτσι, αντί να πάμε μπροστά, κάνουμε πάλι τα κλασικά ελληνικά βήματα πίσω.

Μάλιστα, όπως ακούγεται όσοι Πασόκοι πρόλαβαν πήγαν στον Σύριζα, και οι υπόλοιποι που παρακαλούσαν άρχισαν και πάλι να ξεθαρρεύουν και να στοιχίζονται γύρω από το κόμμα τους που ξαφνικά αναβαθμίστηκε σε σοβαρό και κύριο κυβερνητικό παράγοντα.

Με ότι αυτό σημαίνει για την διακυβέρνηση της χώρας.

Εν ολίγοις, μας ξανακαβάλησαν οι πρασινοφρουροί.

Θέλετε ένα μικρό παράδειγμα;

Εν μέσω φουλ θερινής σεζόν, εν μέσω αύξησης του τουρισμού μας, έρχεται σήμερα η συνδικαλιστική ηγεσία των αεροδρομίων μας (που ειρήσθω εν παρόδω εκπροσωπείται από πρόεδρο ξυλουργό(!), προερχόμενο όμως  από το βαθύ Πασόκ, που έχει και το ένα πόδι ήδη στον Σύριζα, και κηρύσσει αιφνιδιαστική 48ωρη απεργία τη Δευτέρα και τη Τρίτη, κλείνοντας τα αεροδρόμια της χώρας, και διαπομπεύοντάς μας διεθνώς.

Σαμποτάροντας τους πάντες και τα πάντα.

Άνευ λόγου και αιτίας.

Για να τρίξει στα δόντια σε ποιον;

Για να κερδίσει η χώρα τι;

Για να κάνει το χατίρι τίνος;

Για να δείξει συνδικαλιστική δύναμη σε ποιον;

Ποιος οφελείται από ένα τέτοιο μπάχαλο;

Έλα μου ντε…

Έρμη Ελλάδα….

Strange Attractor