Αγγελίες γάμων…

Η πιο έντιμα διατυπωμένη στήλη στις εφημερίδες, είναι οι Προαγγελίες Γάμων στα Κοινωνικά.

«Ο τάδε, γεννηθείς εκεί και η τάδε, γεννηθείσα εκεί, πρόκειται να παντρευτούν. Ο γάμος θα γίνει εκεί». Τελεία.

Ακόμα και το «πρόκειται να παντρευτούν» έχει απολυτότητα χειρουργικής ακρίβειας.

Ξέρεις πόσα «ίσως;» ενυπάρχουν σε ένα «πρόκειται»;

Ενώ στις Κηδείες των Κοινωνικών αρχίζουν οι μεταμφιέσεις.

«Τον πολυαγαπημένο μας» που μπορεί να είναι και γρουσούζης, «τον λατρεμένο μας θείο» όζει καλή διαθήκη, «οι τεθλιμμένοι συγγενείς» που μπορεί να είναι και σφαγμένοι…

Τα τελευταία χρόνια, παρατηρώ με ενδιαφέρον τις «αγγελίες» διαζυγίων των διασήμων.

Τι ζόρι κι αυτό!

Να ζεις το δράμα σου, να περνάς όλες τις αποχρώσεις συναισθημάτων, να σε πνίγει η αγωνία της επόμενης μέρας και συγχρόνως να πρέπει να υποβάλλεις και διαπιστευτήρια πολιτισμένου διαζυγίου. Και είναι τόσος ο πολιτισμός αυτών των αγγελιών, που σου ξεβράζει στ΄ αυτιά (θες, δε θες) υστερικό γελιόκλαμα.

Σου φέρνει κάτι από ατμόσφαιρα ταινίας Χίτσκοκ.

Πήρε το μάτι μου την ανακοίνωση των Μπαλατσινού-Κωστόπουλου.

«Μετά από πολύ πόνο αλλά και αμηχανία, εξαιτίας του δημόσιου χαρακτήρα της ανακοίνωσης, θα θέλαμε να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε πια ζευγάρι».

Κατανοητό.

Δεν τελειώνει όμως στο σημείο αυτό η ανακοίνωση...

Συνεχίζει διανέμοντάς μας ρόλο στο θέμα. «Αφού προσπαθήσαμε και οι δυο για αρκετό καιρό να σώσουμε τον γάμο μας, καταλήξαμε στην απόφαση να χωρίσουμε και να διατηρήσουμε ανέπαφα τα αποθέματα αγάπης και αλληλοεκτίμησης. Οι ωραιότεροι καρποί των 20 χρόνων σχέσης και 18 χρόνων γάμου είναι τα τρία μας παιδιά στα οποία ως γονείς θα συνεχίσουμε μπλα μπλα μπλα. Η ψυχική τους ισορροπία και ασφάλεια είναι η σημαντικότερη προτεραιότητα μπλα, μπλα, μπλα και θα εκτιμήσουμε ιδιαίτερα κάθε βοήθεια σε αυτή την προσπάθεια».

Ώπα! Να κάνω ρε αδελφέ, ό,τι μπορώ!

Δεν μου φτάνουν τα δικά μου τρία παιδιά... Να φορτωθώ και τo νοιάξιμο των τέκνων Πέτρου-Τζένης; Ώπα! 

Ο Κωστόπουλος φημίζονταν πέραν πολλών άλλων και για την ωμότητα της γραφής του.

Το στίγμα του, όταν ήταν στα ντουζένια του, έφερνε σε «πας αντιΚωστοπουλικός μαλάκας».

Μελαγχόλησα με την ανακοίνωση που διοχέτευσαν στον τύπο για το διαζύγιό τους.

Τόσο τραγικά, όχι αυτός.

Ενδιαφέρον θα είχε ένα πιο δικό «του» αποτύπωμα.

Κάπως έτσι για παράδειγμα: «Μεγάλε τελείωσε. Μπορεί τελικά να είμαι και χοντρομαλάκας. Έτσι νιώθω. Μπορεί και να τα γάμησα. Όπως και νάχει... Γάμησέ τα. Μη κοιτάς τι γράφουμε. Μαλακίες δικηγορίστικες. Πολιτισμένοι και καλά... Οι γυναίκες ρε μαλάκα, αντέχουν να το παίζουν και πολιτισμένες κι ας υποφέρουν. Εμένα όμως χέσε με! Μεγάλο γαμήσι να χωρίζεις μετά από 20 χρόνια! Από πού ν΄ αρχίσεις; Όσο για τα παιδιά... Τι σε νοιάζει εσένα ρε μαλάκα; Δικά σου είναι; Δικά μου είναι. Άντε κοίτα τα δικά σου. Μαλάκα, ε μαλάκα».

Μια «σημαντική» μου, η Φωτεινή, στα χρόνια της κατάντιας και της ακραίας ρηχότητας, μου είχε πει μια σοφή κουβέντα «Να δεις, θα έρθει ο καιρός που θα επιθυμήσουμε την “υποκρισία”».

Νομίζω πάντα είναι καιρός για αλήθειες ανθρώπων.

Αλλά τις πασαλείβουν. Τόσο άτεχνα!

Και κάτι ακόμα.

Η αναγγελία αποκαλύπτει το κύριο δράμα των ευδιάκριτων.

Νομίζουν ότι κάτι είναι.

Μεταξύ μας... Dust in the wind, φιλάρα. (Ισχύει για όλους μας).
Καλή δύναμη και στους δύο.

Μεγάλο ζόρι και πόνος το διαζύγιο.      

Ρέα Βιτάλη

Protagon