Ούτε στο Pro Evolution…

Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, μόλις πέρασε η βραδιά που, λογικά, αλλάζει την ποδοσφαιρική ιστορία.

Δεν είναι τόσο η ήττα της Βραζιλίας, ακόμη κι αν αυτή έγινε με σκορ που παραπέμπει σε πόλο.

Ακόμη κι αν αυτή έγινε μπροστά στο κοινό της, με τη μισή χώρα να έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στην κατάκτηση του Κυπέλλου για να μην ξεσπάσουν ταραχές στις φαβέλες.

Είναι περισσότερο η επιβεβαίωση που ψάχνουν εδώ και τέσσερα χρόνια οι Γερμανοί για να σφραγίσουν αυτό που όλος ο κόσμος έβλεπε. Την πρωτοκαθεδρία τους.

Από το Euro του 2008 ακόμη, όταν έφτασε στον τελικό με την Ισπανία, είχε αρχίσει να δείχνει τα δόντια της.

Στο Μουντιάλ του 2010 η παρουσία της εξαιρετική, το ίδιο και στο επόμενο Euro, του 2012.

Οι παίκτες της είχαν μεγαλώσει. Κι όταν λέμε μεγαλώσει εννοούμε πριν καν κλείσουν τα 30.

Ήταν, ήδη, βασικοί στις ομάδες τους, σήκωναν τη μία ευρωπαϊκή κούπα πίσω από την άλλη κι όμως σε εθνικό επίπεδο έτρωγαν σφαλιάρες. Έπεσαν, βλέπετε, πάνω σε μία από τις πιο πλήρεις ομάδες όλων των εποχών, την Ισπανία. Και ακριβώς αυτή την στιγμή περίμεναν. Την αλλαγή σκυτάλης.

Οι Γερμανοί κινδυνεύουν –αν δεν πάρουν το Μουντιάλ- να κολλήσουν δίπλα από την πληρέστερη γενιά που είχαν ποτέ την ταμπέλα του λούζερ.

Αλλά πώς μπορείς να χάσεις ένα Παγκόσμιο Κύπελλο όταν έχεις κάνει τέτοια κηδεία στη Βραζιλία;

Τα SS δεν νομίζω να σκόρπισαν τόση θλίψη σε ένα έθνος μέσα σε μισή ώρα, όπως οι παίκτες του Λεβ χθες-με μια δόση υπερβολής πάντα, τηρουμένων των αναλογιών. Και να φανταστείτε πως χθες δεν πάτησαν καν το γκάζι, στο ρελαντί πήγαν και κατάφεραν να κάνουν αυτό που ούτε στο playstation δεν μπορείς να κάνεις.

Μου πήρε περίπου 15 χρόνια να συμπαθήσω τη Γερμανία.

Ίσως φταίει πως από το 94 μέχρι το 2002, όταν και διαμόρφωσα τα ποδοσφαιρικά μου αισθητήρα νεύρα, δεν είχα να θυμάμαι κάποια ιδιαίτερα θελκτική πορεία της εθνικής ομάδας της.

Αλλά αυτή, πλέον, τα έχει όλα.

Από ταλέντο και φυσική κατάσταση, μέχρι πειθαρχία κι άψογη διαχείριση κρίσεων.

Μένει μόνο να σηκώσει την κούπα για να αποκτήσει αυτή τη γυαλάδα που έχουν οι πρωταθλητές.

Ας γίνει μόνο κατά της Ολλανδίας κι όχι κόντρα στην άλλη αγάπη, την Αργεντινή.

        Τάκης Καραγιάννης

 Protagon

Υ.Γ. Υπάρχει μόνο ένα μελανό σημείο στο χθεσινό ματς. Ο σχολιασμός της γερμανικής τηλεόρασης και των media της χώρα για την ανωτερότητα της ομάδας τους. Εν μέρει δικαιολογημένη τακτική –και σίγουρα- αληθής. Αλλά στα όρια του απρεπούς.

ΥΓ1: Προσπαθώ να μπω στη θέση του μέσου Βραζιλιάνου. Δεν έχεις παιδεία, υγεία, υποδομές. Βλέπεις τις τεράστιες ανισότητες μεταξύ των στρωμάτων στις φαβέλες και στους συμπατριώτες σου που βγάζουν όσα η μισή χώρα μαζί.

Έχεις μια ιερή σχέση με το Θεό, στον οποίο εναποθέτεις τις ελπίδες σου για διάκριση στο παραδοσιακό σου σπορ, το οποίο είναι κάτι παραπάνω από τρόπος ζωής. Και στη μεγαλύτερη στιγμή σου, εντός έδρας, περιμένεις τα 90’ για να σβήσεις τις πίκρες της ζωής. Και βιώνεις αυτό το πράγμα.

Πως νιώθεις;

Υ.Γ2. Είναι εξωφρενικά ενδιαφέρον το πώς οι Γερμανοί αντέδρασαν στο 7-1. Ίδιες κινήσεις, ίδιοι πανηγυρισμοί λες κι επικράτησαν με 1-0.

Και μη βιαστείτε να πείτε για το ίδιον του λαού και τους ξενέρωτους με τα πέδιλα και τις κάλτσες.

Ο λαός έξω στο δρόμο βγήκε και το έκαψε.

Απλά, οι παίκτες το αντιμετωπίζουν ως επαγγελματική επιτυχία. Σαν ένα καλό deal που θα έκλεινες αν δούλευες σε γραφείο. Αυτό είναι γι αυτούς το ποδόσφαιρο.

Η δουλειά που βιοπορίζονται.