Η φαιδρότητα του Σύριζα.

Για οποιονδήποτε «σοβαρό» αποστασιοποιημένο παρατηρητή των πολιτικών μας πραγμάτων, η περίπτωση του Σύριζα τα τελευταία χρόνια είναι ότι πιο φαιδρό…

Μιλάμε για ένα περιθωριακό πολιτικό σχήμα, αποτελούμενο από διάφορες εξίσου περιθωριακές «συνιστώσες», με αλλοπρόσαλλες πολλές φορές ιδεολογικές και άλλες απόψεις, που στα νορμάλ χρόνια δύσκολα ξεπερνούσε το εκλογικό  ποσοστό του 3% προκειμένου να μπει στη Βουλή.

Και μετά ήρθε η κρίση…

Και ποιος είδε τον Αλέξη (και τον Στρατούλη) και δεν φοβήθηκε!

Η ξαφνική οικονομική ανέχεια ανάγκασε όλους εκείνους που δεν πολυψάχνουν τα πράγματα να στραφούν μαζικά προς τη παρέα του Αλέξη, πιστεύοντας στις σαχλαμάρες του, ότι αν γίνει ο Σύριζα κυβέρνηση, θα πατήσει ένα κουμπί, θα διώξει τους δανειστές και τη τρόικα, θα πάμε στη δραχμή, και όλα καλά κι ωραία.

Σε αυτή τη γελοία προοπτική βασίστηκαν όλοι όσοι χρωστούσαν στους πάντες και στα πάντα, και όσοι πρόλαβαν και έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, αβαντάροντας τον Αλέξη (χώρια οι φύσει μπαχαλάκηδες).

Οι μεν διότι θεωρούσαν ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας θα σβηστούν και τα δικά τους χρέη και άρα θα ξεκινήσουν εκ νέου τις λαμογιές τους φρέσκοι και ωραίοι, οι δε ευελπιστώντας ότι μια οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας με εντελώς υποτιμημένη δραχμή θα τους επιτρέψει να αγοράσουν ότι θέλουν κοψοχρονιά, αφού θα ήταν οι μόνοι με σκληρό νόμισμα στη διάθεσή τους.

Και κοντά σε αυτούς, στοιχήθηκαν και όλοι εκείνοι που είδαν το Πασόκ των ονείρων τους να καταρρέει εκλογικά, να τους προδίδει τα «οράματα», και που θεώρησαν τον Αλέξη ως τον νέο Ανδρέα που θα επαναφέρει την «πλέρια δημοκρατία» στη χώρα, και θα συνεχίσει τους διορισμούς και την μαϊμού ευμάρεια (με ποιος ξέρει τι χρήμα).

Κούνια που τους κούναγε.

Όσο είμαι εγώ αστροναύτης, άλλο τόσο είναι κι ο Αλέξης ο νέος Ανδρέας.

Που και να ήταν, οι εποχές δεν θα επέτρεπαν δήθεν «σοσιαλιστικά» πειράματα.

Ο σημερινός πλανήτης  απέχει παρασάγγες από το 1981.

Βέβαια, μέσα στη παραζάλη του, ο πολύς κόσμος τα έχει μπερδέψει όλα στο μυαλό του. Και ψάχνοντας να κρεμαστεί από κάπου, δίνει αβάντα στον ημιμαθή «μπαχαλάκια καταληψία» που θέλει να μας κυβερνήσει, με όραμά του την Βενεζουέλα και την Αργεντινή (μπορεί και τη Συρία, ποιος ξέρει)!

Πολλοί, για παράδειγμα, είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι το μνημόνιο μας γονάτισε, ξεχνώντας ότι πρώτα καταρρεύσαμε και μετά ήρθε το μνημόνιο μπας και γλυτώσουμε τα χειρότερα (δραχμή, πείνα, δυστυχία, οδομαχίες, κλπ).

Όπως βεβαίως πολλοί είναι κι εκείνοι που θεωρούν ότι ο Σαμαράς μας δούλεψε, και έγινε μνημονιακός αφού εξελέγη πρωθυπουργός, αγνοώντας ότι εξελέγη πρωθυπουργός έχοντας κάνει μήνες πριν τη μνημονιακή στροφή.

Και όμως, αυτά τα δυο (και πολλά άλλα ψέματα) κυριαρχούν στις καθημερινές συζητήσεις που έχω με τους άπειρους θαυμαστές του Σκουρλέτη, της Δούρου, και του Πάντζα!

Σήμερα, για να το πούμε απλά, ο δήθεν προοδευτικός Σύριζα, εκπροσωπεί ότι πιο αναχρονιστικό και βαθύτατα συντηρητικό διαθέτει η πολιτική μας σκηνή.

Άσχετα αν ο Αλέξης δεν φοράει συνειδητά γραβάτα, αν έβαλε παλαιστινιακή μαντήλα(!), και αν ονόμασε τον γιο του Ερνέστο.

Ο άνθρωπος προκειμένου να κερδίσει ψήφους από όπου μπορεί, υπόσχεται τα πάντα στους πάντες.

Και το δυστύχημα είναι ότι βρίσκει κορόιδα που τον πιστεύουν.

Οι οποίοι αγνοούν βασικές αλήθειες της πολιτικής οικονομίας, ή έστω απλά πράγματα που έχουν ξεκαθαριστεί ιστορικά εδώ και δεκαετίες.

Αγνοούν  δηλαδή, ότι ακόμη κι αν ο Σύριζα είναι συνεπής στις ιδέες της αριστεράς (που δεν είναι), η φορολόγηση θα πάει σύννεφο.

Διότι από πού θα βρει τα λεφτά να κάνει ότι υπόσχεται, έχοντας σκίσει και το μνημόνιο, και έχοντας διώξει κλοτσηδόν τη τρόικα;

Για να μην αναφερθώ στην «συμπάθειά» του προς τους τρομοκράτες, τους λαθρομετανάστες, και γενικά προς κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά.

Εν ολίγοις, ο Σύριζα είναι απλά ένα φαιδρό (λίαν επικίνδυνο) μόρφωμα, που καμία σχέση δεν έχει με τις θεωρίες του Μαρξ και του Λένιν, τις οποίες όμως επικαλούνται τα μεγαλοστελέχη του, αυτά που είτε έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων, είτε ομόλογα της Black Rock, κλπ.

Δυστυχώς, μέσα στην ιδιαίτερα δύσκολη ιστορική συγκυρία που μας έλαχε, μας έλαχε παράλληλα και ο Σύριζα ως αξιωματική αντιπολίτευση.

Με τα φληναφήματά του να είναι τόσο γελοία, τόσο ανεδαφικά,  που ακόμη και ο Βορίδης ή ο Άδωνις  (χώρια ο Τζίμερος) να φαντάζουν πολιτικοί γίγαντες.

Εν κατακλείδι, θέλει δεν θέλει ο Σκουρλέτης, η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις.

Χρειάζεται ένα γενικό ρεκτιφιέ.

Και η κρίση μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία να ξεφορτωθούμε τις αγκυλώσεις που μας οδήγησαν σε αυτήν, και που μας κάνουν να είμαστε μια παλαιολιθικά δομημένη χώρα σε σχέση ακόμη και με αυτές του άλλοτε σοβιετικού μπλοκ.

Και όμως, όσο υπάρχει ο Σύριζα ως απειλή, προστατεύοντας και καλύπτοντας πολιτικά τον κάθε πικραμένο απατεώνα, κακοποιό, αργόμισθο, επίορκο,  ή απλά ηλίθιο, τόσο θα αργούμε να βγούμε από το τούνελ.

Τόσο απλά!

Πότε θα το αντιληφθούν αυτό άραγε οι ψηφοφόροι του;

Strange Attractor