Παιδεία χωρίς αποτελεσματικότητα.

Από την παιδεία λείπουν πολλά.

Πρωτίστως τα λεφτά για τις υποδομές.

Η Ελλάδα υποχρηματοδοτεί την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να λείπουν τα σύγχρονα εκπαιδευτικά εργαλεία, αλλά ταυτόχρονα είναι γαλαντόμος στις προσλήψεις εκπαιδευτικών.

Πριν από την κρίση τουλάχιστον είχαμε τους διπλάσιους αναλογικά δάσκαλους και καθηγητές σε σχέση με τη Φινλανδία, αλλά η Φινλανδία πρωτεύει στα αποτελέσματα της εκπαίδευσης, ενώ η Ελλάδα συνωστίζεται στις κάτω βαθμίδες με άλλες τριτοκοσμικές χώρες.

Αυτό δεν είναι τυχαίο.

Οπως σε όλα τα πράγματα, η αποτελεσματικότητα είναι χαμηλά διαβαθμισμένη στις προτεραιότητες της πολιτείας αλλά και της κοινωνίας. Σε κάθε επίπεδο της εκπαίδευσης διαμορφώθηκε ένα σύστημα που δεν είχε στόχο την καλύτερη παιδεία των μαθητών, αλλά την επίλυση του προβλήματος της ανεργίας χιλιάδων αποφοίτων που βγαίνουν από τα πανεπιστήμια.

Εξ ου και η μοναδική στον κόσμο ιδιότητα του «αδιόριστου εκπαιδευτικού».
Δεύτερον, το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων στα πανεπιστήμια δεν έχει πρώτο στόχο την αξιολόγηση των μαθητών ανάλογα με τις γνώσεις τους.

Η προσπάθεια της μεγιστοποίησης του αδιάβλητου των εξετάσεων επέτυχε να μην μπαίνουν στα πανεπιστήμια οι καλύτεροι, αλλά εκείνοι που ξόδεψαν άπλετο χρόνο για να αποστηθίζουν κεφάλαια από τα σχολικά εγχειρίδια.

Αυτό έχει δύο συνέπειες. Αφενός, τα παιδιά μισούν το διάβασμα -κάτι που το πληρώνουν σε όλη τη μετέπειτα ζωή τους- και, αφετέρου, εξαναγκάζονται να καταπνίγουν την πρωτοβουλία, τη σύνθεση, τον νεωτερισμό.

Ξέρουν από τα μικρά τους χρόνια ότι, αν ξεφύγουν από την πεπατημένη, το όνειρο των γονιών τους, που γίνεται και δικό τους όνειρο, κινδυνεύει να χαθεί.

Το σύστημα παιδείας βγάζει πνευματικά ευνούχους πολίτες που μετά τρέχουν στα τραπεζάκια των παρατάξεων για να πάρουν σημειώσεις με τις οποίες απλώς θα «περάσουν» τα μαθήματα.
Το γεγονός ότι η αποτελεσματικότητα δεν μετρά είναι εμφανές και από το θέμα των «αιώνιων φοιτητών» που τώρα ονομάζονται και «λιμνάζοντες».

Αφού πέρασαν, ουδείς ενδιαφέρθηκε γι’ αυτούς.

Δεν ενδιαφέρθηκαν οι πρυτανικές αρχές και ίσως δολίως: όσο περισσότεροι εγγεγραμμένοι φοιτητές εμφανίζονται σε ένα ίδρυμα τόσο περισσότερες είναι οι αξιώσεις για χρηματοδότηση και τόσο μεγαλύτερη η γκρίνια.

Ετσι, ενώ η Ελλάδα εμφανιζόταν το 2005 να έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά χρηματοδότησης (ως ποσοστό του ΑΕΠ) της ανώτατης παιδείας, στις συζητήσεις κυριαρχούσε η κατά φοιτητή δαπάνη· ασχέτως αν κάποιοι από αυτούς τους φοιτητές είχαν από καιρό αποδημήσει σε τόπους χλοερούς.

Το αποτέλεσμα ήταν να φαίνονται τα ΑΕΙ και ΤΕΙ «ριγμένα» σε σχέση με τα άλλα ευρωπαϊκά και να νομιμοποιούνται αιτήματα.
Κάποιοι λένε ότι ο χρόνος που επέλεξε ο υπουργός Παιδείας κ. Ανδρέας Λοβέρδος να ανακοινώσει τη διαγραφή των 180.000 λιμναζόντων φοιτητών δεν είναι ο κατάλληλος.

Πιθανότατα διότι στις πρυτανείες των μεγάλων ΑΕΙ παραμένουν θεατρίνοι και παλικάρια κι επομένως δεν πρόκειται να προχωρήσουν στην αναγκαία διαγραφή των «αιωνίων».

Το θέμα όμως είναι ότι κάποτε, έστω από Σεπτέμβριο, το μοναδικό στον κόσμο νεοελληνικό καλαμπούρι πρέπει να τελειώνει.

Από το 2007 ψηφίστηκε ο νόμος και κάποια στιγμή πρέπει να εφαρμοστεί.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή