Οι δυο διαφορετικές Ελλάδες των… ανασκαφών.

Βαυκαλιζόμαστε εμείς οι νεοέλληνες να πιστεύουμε ότι αποτελούμε συνέχεια των σπουδαίων αρχαίων ημών προγόνων, και ότι μοιραζόμαστε το ίδιο DNA, κλπ.

Ξεχνώντας ότι από την εποχή του Περικλή ως σήμερα μεσολάβησαν κάμποσοι αιώνες απόλυτης ανυποληψίας μας, όπου ως γνήσιοι τσοπάνηδες και κατσικοκλέφτες απλά κυνηγιόμασταν στα βουνά, και εν πάση περιπτώσει   δεν έχουμε τίποτα να παρουσιάσουμε ως πολιτισμό, πέρα από το αρχαίο μας κλέος.

Και έτσι σήμερα έχουμε δύο Ελλάδες.

Που κατά σύμπτωση, αμφότερες έχουν σχέση με … ανασκαφές.

Έχουμε δηλαδή μια Ελλάδα, θαμμένη στο υπέδαφος, γεμάτη λαμπρότητα και μεγαλείο (άσχετα με το τι λέει ο Τζίμερος), και μια άλλη, που πάει να φτιαχτεί με σκάψιμο, που όμως συμβολίζει απόλυτα την νεοελληνική ανεπάρκεια, τσαπατσουλιά και λαμογιά.

Αναφέρομαι στην Αμφίπολη, η οποία βρίσκεται σήμερα σε αντιδιαστολή με το μετρό της Θεσσαλονίκης.

Με μόνο κοινό τους σημείο τα χώματα και τα μπάζα.

Έτσι, έχουμε από τη μια την Αμφίπολη και τις εκεί ανασκαφές, που  μας έχουν κόψει την ανάσα, και από την άλλη το περίφημο μετρό (γεφύρι της Άρτας) της συμπρωτεύουσας, που  μας έχει σπάσει τα νεύρα.

Το οποίο σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις των επαγγελματικών επιμελητηρίων της πόλης έχει ήδη συντελέσει στο κλείσιμο πάνω από 200 μαγαζιών, και επιχειρήσεων στις περιοχές όπου υπάρχουν εργασίες σε εξέλιξη.

Μια εξέλιξη που κρατάει χρόνια, από το 2006 νομίζω.

Και που δίνει το φιλί του θανάτου σε όποια γειτονιά έχει την ατυχία να είναι στο σχέδιο του μετρό.

Το οποίο σε ανύποπτο χρόνο είχα πει ότι δεν θα το δω να λειτουργεί ούτε στα βαθιά γεράματά μου… και μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο επαληθεύομαι.

Λίγο τα αρχαία, λίγο η ελλιπής χρηματοδότηση, λίγο η αιώνια νεοελληνική προχειρότητα και ο κλασικός μας ζαμανφουτισμός, και το μετρό συνεχίζει να υφίσταται μόνο στα χαρτιά, και μόνο σε επίπεδο κλειστών δρόμων, εγκαταλειμμένων εργοταξίων, και γενικά ατέλειωτης ταλαιπωρίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κλείσιμο βασικών λωρίδων και δρόμων στη περιοχή της Νομαρχίας, ντάλα καλοκαίρι, για να γίνει δήθεν σταθμός, και με χρονοδιάγραμμα αποπεράτωσης τον Νοέμβριο, που έτσι όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, ίσως να εννοούσαν Νοέμβριο του 2020…

Διότι πέρα από τον οργασμό 2-3 ημερών, όπου στήθηκαν φράχτες, και μπήκαν κάποιες  ρυθμιστικές πινακίδες κυκλοφορίας, κλπ από τότε μέχρι τώρα δεν βλέπω κανέναν εργάτη ή κανένα εκσκαφικό μηχάνημα να δουλεύει.

Άκρα του τάφου σιωπή… με μόνο τις κόρνες των ταλαιπωρημένων οδηγών να ακούγονται 24  ώρες το 24ωρο.

Μόνο  δρόμοι έκλεισαν, και η ταλαιπωρία των εποχούμενων που αυξήθηκε κατακόρυφα.

Τίποτα άλλο.

Για τις δε γειτονιές της Δελφών, της Ανάληψης, κλπ τι να πει κανείς;

Λυπάμαι τους κατοίκους τους όσο τίποτα άλλο, και πιο πολύ λυπάμαι όλους αυτούς τους επαγγελματίες που καταστράφηκαν για μια … ουτοπία.

Για ένα ψέμα.

Διότι αν ποτέ δείτε μετρό στη Θεσσαλονίκη ελάτε να μου τρυπήσετε τη μύτη…

Strange Attractor