Προσοχή, η ελευθερία βλάπτει.

Μου προξένησαν τεράστια εντύπωση οι αντιδράσεις που διατυπώθηκαν σχετικά με την απόφαση της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές (δοκιμαστικά για έναν χρόνο).

Αλγεινή εντύπωση, οφείλω να το παραδεχθώ, καθώς ποτέ δεν φανταζόμουν ότι οι εγχώριοι (εξωνημένοι, ασφαλώς...) εκφραστές του ανθελληνισμού θα είχαν τόσο αποθρασυνθεί.

Προφανώς, όμως, είναι η κρίση και οι κίνδυνοι που συνεπάγεται για το μέλλον του Υπαρκτού Ελληνισμού που τους εμψυχώνουν...

Πάμε όμως στο θέμα.

Διαβάσαμε πρόσφατα ότι, στη συγκεκριμένη απόφαση, κρίνεται ότι οι έμποροι και οι υπάλληλοι θα υποστούν «αυτονοήτως δυσεπανόρθωτη ηθική βλάβη» από τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές.

Γιατί; Διότι, αναφέρεται στην απόφαση, «θα απολέσουν το δικαίωμα του ελεύθερου χρόνου και της απολαύσεως από κοινού με την οικογένειά τους κατά την κοινή αργία της Κυριακής, καθώς και το δικαίωμα στην άσκηση της θρησκευτικής λατρείας».

Παρακάμπτω τα περί δικαιώματος στην άσκηση της θρησκευτικής λατρείας, γιατί ως επιχείρημα είναι μάλλον ασθενές, αν κρίνουμε από την ισχνή προσέλευση του κόσμου στις κυριακάτικες λειτουργίες.

Παρ’ όλα αυτά, η ουσία της απόφασης -η σοφία της, ας μου επιτραπεί να πω- εντοπίζεται στην ταύτιση της δυνατότητας στην ελεύθερη επιλογή (δουλεύω ή δεν δουλεύω τις Κυριακές) με την ηθική βλάβη. Η ταύτιση είναι πράγματι καίρια, διότι εκφράζει την κρατούσα και εδραίως εμπεδωμένη άποψη στην Ελλάδα περί ελευθερίας.

Ναι, στη χώρα μας η ελευθερία θεωρείται ηθική βλάβη· και είναι. Διότι η ελευθερία της επιλογής συνεπάγεται κινδύνους.

Μπορεί να αποφέρει οφέλη, αλλά και ζημίες.

Η πραγματική ελευθερία είναι μια κατάσταση επαχθής, όπως και το χρέος. Γι’ αυτό και ο Ελληνας έχει μάθει να την αποστρέφεται.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι νόμοι, οι ρυθμιστικές πολιτικές, οι παρεμβάσεις των κυβερνήσεων αποβλέπουν κατά κανόνα στην προστασία των πολιτών από τις συνέπειες της ελευθερίας.

Ρυθμίζουμε τα πάντα, ώστε το περιθώριο ελευθερίας να είναι ελάχιστο και, ει δυνατόν, ακίνδυνο.

Βέβαια, όταν πήγαινα στο σχολείο, θυμάμαι ότι, εκτός από το περίφημο «δαιμόνιο», ήταν και η αγάπη για την ελευθερία ένα από τα υποτιθέμενα, βάσει της εθνικής ιδεολογίας, χαρακτηριστικά του Ελληνα.

Επειτα από τριάντα τρία χρόνια αριστερίλας, όμως, προφανώς έχει πάψει να είναι πλέον.

Ο σοσιαλισμός επιβλήθηκε στην Ελλάδα και σταδιακά πέτυχε να εξουδετερώσει τον μεγαλύτερο εχθρό του: την ελευθερία.

Γι’ αυτό και παραμένει ακλόνητος, παρά τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες. Χαρακτηριστικό του Ελληνα είναι πια η αγάπη για τον ελεύθερο χρόνο.

Το ιδεώδες του είναι η αναζήτηση της αρπαχτής, δηλαδή του ελάχιστου της προσπάθειας με το μέγιστο του κέρδους.

Είναι η αναζήτηση της ησυχίας του, μακριά από βάσανα, αναταράξεις, έγνοιες και σκοτούρες.

Εξ ου και το θεσπέσιο ελληνικό καλοκαίρι (μετωνυμία με την οποία εννοούνται οι καλοκαιρινές διακοπές...) εξάπτει τόσο έντονα τον λυρισμό των υμνητών του Υπαρκτού Ελληνισμού.

Υπό το πρίσμα αυτό, λοιπόν, θα πρέπει να εκτιμηθεί η «θεόπνευστος» απόφαση του ΣτΕ.

Οι δικαστές απλώς εξέφρασαν την πραγματικότητα που μας περιβάλλει και την οποία έχουμε τόσο συνηθίσει ώστε να μας τρομάζει η ιδέα της αλλαγής.

Αυτή είναι η Ελλάδα στο κάτω κάτω.

Και όσο παραμένει έτσι, με την προστασία των δικαστών, δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα εξακολουθήσει να υφίσταται...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή