Η απειλή και η πρόκληση του ΣΥΡΙΖΑ...

Θα συμφωνήσω με τον Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απειλή για την Ε.Ε.! Απειλητικός μπορεί να είναι μόνο όποιος διαθέτει ένα τόσο ισχυρό όπλο ικανό να ακινητοποιήσει τον απέναντι του και να του θέσει τους δικούς του όρους ώστε ο άλλος τους δεχτεί υπό το φόβο της προσωπικής απώλειας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από ιδεοληψίες και ευχολόγια δεν κρατά στα χέρια του τίποτα παραπάνω από ένα πολιτικό νεροπίστολο που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πιτσιλίσει με σταγόνες αφέλειας την Ε.Ε. αλλά θα μετατρέψει τον ίδιο και τη χώρα μας σε δακτυλοδεικτούμενο «καταζητούμενο» τη στιγμή που όλα μοιάζουν να βρίσκονται σε πορεία αναστροφής.

Άραγε πόσο σοβαρή απειλή θεωρεί ότι θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ όταν φάσκει κι αντιφάσκει, εγκλωβισμένος στις εσωκομματικές του αντιφάσεις και την υποκριτική διγλωσσία ανάλογα με το αν το ακροατήριο είναι εγχώριο ή διεθνές; Κι αν σκοπός του Τσίπρα είναι όντως να καθησυχάσει τους Ευρωπαίους τότε πως μπορεί ακόμα να μιλά για σκίσιμο, του ανύπαρκτου σε λίγους μήνες μνημονίου, όταν ο ίδιος παραδέχεται ότι απλά θα επιδιώξει την υπογραφή μιας νέας δανειακής σύμβασης, μάλλον για να καλύψει με νέα δανεικά, τις φρούδες υποσχέσεις του.

Όλα αυτά την ώρα που η κυβέρνηση επιθυμεί με την εντονότερη έξοδο στις αγορές, την χρήση μέρους του αναξιοποίητου κεφαλαίου από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την μικρή μείωση των υπερβολικών στόχων για πλεονάσματα τα επόμενα χρόνια, να αποφύγει ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης, έστω και περιορισμένο, αποζητώντας την ανάκτηση της αυτονομίας και της κανονικότητας όπως αυτή ισχύει για όλα τα μέλη της Ε.Ε.

Ούτε όμως μια απλή πρόκληση δεν εκπροσωπεί τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η πραγματική πρόκληση προϋποθέτει και το στοιχείο του αιφνιδιασμού.

Αφήστε που καμιά φορά οι απότομες, απρόσμενες εκπλήξεις μπορεί να αποβούν πιο καταλυτικές από οποιαδήποτε ευθεία απειλή.

Κάπως έτσι προκύπτουν τα... βαριά «εμφράγματα» με ανεπανόρθωτες ζημιές που καθιστούν συνολικά δυσλειτουργικό έναν «οργανισμό»!

Αντί λοιπόν να απειλεί λεκτικά ή να προκαλεί εικονικά ο ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που επιθυμεί να κυβερνήσει, οφείλει να καταθέσει προτάσεις που θα ξεπερνούν το συνηθισμένο, αντιπολιτευτικό μαξιμαλισμό υποσχέσεων και θα στοιχειοθετούν ένα εφικτό σχέδιο ανάκαμψης της χώρας μέσα στα επόμενα χρόνια.

Κάπου εκεί βέβαια τελειώνουν κι οι προσμονές γιατί αναφύονται από τα βάθη των ιδεολογικών ριζών οι ξεπερασμένες αριστερίστικες εμμονές που έθρεψαν και συνεχίζουν να θρέφουν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο επί δεκαετίες.

Κων/νος Μανίκας

Μαχητικοί Πολίτες