Ήρθε η ώρα να το δούμε αλλιώς…

Απορροφημένοι τόσα χρόνια με τα προβλήματα και τα δεινά της οικονομικής κρίσης, σταματήσαμε να σκεφτόμαστε τα γενικότερα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την γεωγραφική γειτονιά μας.

Μια γειτονιά που ανέκαθεν ήταν έτοιμη να εκραγεί, είτε μιλάμε για τα Βαλκάνια, είτε για το Αιγαίο, είτε για τη Μέση Ανατολή…

Εδώ και εκατό περίπου χρόνια η γεωπολιτική είναι ταυτισμένη με την ενέργεια.

Και όσο η ενέργεια με την οποία κινείται η παγκόσμια οικονομία και κατ’ επέκταση ολόκληρος ο πλανήτης παραμένει εξαρτημένη από το πετρέλαιο, τόσο η συγκεκριμένη περιοχή στην οποία ζούμε θα είναι ένα στουπί έτοιμο να πάρει φωτιά ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Παρά τις διάφορες ανακατατάξεις από την πτώση του τείχους και εντεύθεν, η κατάσταση παραμένει ίδια σε γενικές γραμμές, και η πόλωση συνεχίζει να υπάρχει, μόνο που η «ιδεολογία» αντικαταστάθηκε από τα ενεργειακά συμφέροντα.

Στο παρελθόν και μέσα στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου,  η Ελλάδα ήταν χρήσιμη ως «βάση» ή ως «εξέδρα» στρατιωτικής προβολής της Δύσης απέναντι στην ΕΣΣΔ.

Σήμερα, μετά από καιρό,  έχει μια νέα χρησιμότητα, που αναδεικνύεται μέσα από τις διόδους των αγωγών, των τυχόν πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, και τις διάφορες ΑΟΖ που ξεπηδάνε παντού σαν μανιτάρια, και  που υπόσχονται πλούτη και ενεργειακή αυτάρκεια σε όσους τυχερούς μπορούν να τις εκμεταλλευτούν.

Χώρια του ότι αποτελεί μια σπάνια όαση δημοκρατίας και ευστάθειας στην όλη περιοχή.

Παράλληλα, η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης, που δημιουργεί κόντρες με τον βασικό πάροχό της, που λέγεται Ρωσία, δημιουργεί νέες ισορροπίες, νέες λυκοφιλίες, και νέες αντιπαλότητες.

Αν προσθέσουμε στα παραπάνω και την αραβική άνοιξη, το κουρδικό, ή την απειλή του Ισλαμικού Κράτους, τότε έχουμε όλα τα απαραίτητα στοιχεία για μια τέλεια καταιγίδα, που θα μας βρει στη μέση.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το νέο γεωπολιτικό περιβάλλον, η χώρα μας χτυπημένη και από τη κρίση, μοιάζει ανήμπορη να πρωταγωνιστήσει στο νέο παιχνίδι.

Με τη Τουρκία, που πάντα συμπεριφέρεται ιδιοτελώς, και σαν λύκος στην αναμπουμπούλα, να προκαλεί όσο ποτέ άλλοτε.

Δυστυχώς, οι νέες παγκόσμιες ανακατατάξεις έχουν φέρει την περιοχή μας σε δεύτερη μοίρα για τις ΗΠΑ, αφού τόσο η αυξανόμενη ενεργειακή τους επάρκεια, όσο και η στρατηγική ανάδυση της Κίνας, έχουν κάνει τη Ουάσιγκτον να προσανατολίζεται αλλού, και πιο ειδικά στην Ασία και στον Ειρηνικό.

Αφήνοντας το γήπεδο εδώ ανοιχτό στους Ρώσους, και σε άλλους που είναι ακόμη πιο επιθετικοί, ακόμη πιο φιλόδοξοι.

Με την ΕΕ να μη μπορεί να παίξει ανάλογο ηγετικό ρόλο λόγω στρατιωτικής αδυναμίας.

Και μέσα σε αυτό το εχθρικά διαμορφούμενο για εμάς περιβάλλον, η μόνη αχτίδα φωτός που μπορώ εγώ να εντοπίσω είναι αυτό που ξεκίνησε ο Γ. Παπανδρέου το 2010, που αφορά σε μια «στρατηγική συμμαχία» μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, και Ισραήλ.

Κάτι που μάλλον συνέχισε και ο Σαμαράς, αν και δεν γνωρίζω λεπτομέρειες.

Το χαρακτηρίζω αχτίδα φωτός, διότι παρ’ όλο τον εγγενή και χρόνιο αντιεβραϊσμό και φιλοαραβισμό που διακρίνει μεγάλο μέρος του λαού μας (για λόγους που δεν είναι του παρόντος), καλά θα είναι σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία να αναγνωρίσουμε ότι το Ισραήλ είναι πανίσχυρο στρατιωτικά (και οικονομικά) και άρα μας συμφέρει να «συμμαχήσουμε» μαζί του, διότι δυστυχώς οι Τούρκοι μόνο τον ισχυρό (στρατιωτικά) φοβούνται.

Όσο για το ξανθό γένος που θα μας σώσει, και άλλα τέτοια παραμύθια της Χαλιμάς, έχω ξαναγράψει (εδώ).

Συνεπώς, γνώμη μου είναι να αφήσουμε τις αγκυλώσεις πίσω μας, να πάψουμε να παραμυθιαζόμαστε από τα δήθεν αριστερά αφηγήματα των αναχρονιστικών Σκουρλέτηδων, και να κοιτάξουμε μπροστά.

Τόσο ο τουρισμός μας, όσο και η ασφάλειά μας, έχουν πολλά να κερδίσουν από μια τέτοια προσέγγιση.  

Η ασφάλεια της Ελλάδας εξαρτάται από το ΝΑΤΟ, και η οικονομική και πολιτική της σταθερότητα από την ΕΕ.

Κι ας λέει τα δικά του ο Στρατούλης.

Για αυτό θα πρέπει αφενός να διατηρήσουμε αυτούς τους δυο πυλώνες, και αφετέρου να επεκτείνουμε τις προοπτικές συμμαχίας μας και αλλού, σε χώρες που μας έχουν και τις έχουμε ανάγκη, και που στρατιωτικά τουλάχιστον θα μας βοηθήσουν τα μάλα. 

Και να μη ξεχνάμε ότι διαθέτουμε ένα πολεμικό ναυτικό που πολλοί θα ήθελαν να έχουν, και που αν ποτέ χρειαστεί θα επιβεβαιώσει αυτό που έχουν καμάρι οι ναύτες μας: Ότι ποτέ στην ιστορία του, το ελληνικό ναυτικό δεν έχει χάσει σε ναυμαχία!

Strange Attractor