Η χούντα στα μυαλά τους!

Τηλεόραση βλέπω μόνο κάθε Τρίτη και Τετάρτη βράδυ, όταν έχει Τσάμπιονς Λιγκ. Η Δευτέρα αποτελεί εξαίρεση, καθώς έχει δύο πολιτικές, ας το πούμε έτσι, εκπομπές.

Χτες το βράδυ, όταν βαρέθηκα τους… ψεκασμούς του Καμμένου εναντίον της Ραχήλ και των λοιπών «λιποτακτών» του φυλορροούντος κομματιδίου του (α ρε Σαμαρά με τα αντιμνημονιακά σου, ποιους έκανες αρχηγούς), είπα να ακούσω πέντε-έξι πολιτικούς και καθηγητές, που συζητούσαν για την εκπαίδευση (και όχι για την Παιδεία, όπως συνήθως λέμε)…

Ηταν εκεί ο Άδωνις, που δεν βάζει τη γλώσσα μέσα, ήταν ένας υφυπουργός Παιδείας, που προσπαθούσε, αλλά δεν μπορούσε, να πει ότι το υπουργείο του τα έχει κάνει όλα καλά (α, ο υπουργός Αντρέας αποφεύγει τέτοιες κακοτοπιές, αυτός κάνει ΕΔΕ για να βρει φταίχτη τον εαυτό του!), ο πρύτανης Φορτσάκης (χωρίς να κραυγάζει αυτή τη φορά, έλεγε αυτονόητα και σωστά πράγματα), η βουλευτίνα και καθηγήτρια Ρεπούση (προσπαθούσε να ισορροπήσει κάπου στη μέση, η γνωστή αρρώστια που διέλυσε τη ΔΗΜΑΡ) και ο πρώην πρύτανης του ΑΠΘ (όπως λέμε ΕΜΠ ή ΕΚΠΑ και όποιος καταλάβει κατάλαβε!) Μυλόπουλος, ο οποίος προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί πήγε να διδάξει σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Κύπρο, ενώ στην Ελλάδα εμφανίζεται λάβρος εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων!

Α, ήταν και ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ Κοτσιφάκης, ο οποίος προσπαθούσε να μας πείσει ότι για το χάλι της εκπαίδευσης φταίνε όλοι οι άλλοι, πλην των συναδέλφων του, εκπαιδευτικών και συνδικαλιστών.

Και ότι το κακό ήρθε στα τελευταία χρόνια της κρίσης, ενώ πριν που το χρήμα έρεε, τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας πετούσαν.

Τέλος η περιγραφή.

Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκαναν μια μαθήτρια κι ένας μαθητής, που είχαν κληθεί να εξηγήσουν γιατί κάνουν καταλήψεις και ποια είναι τα προβλήματα των μαθητών.

Είπαν και γι' αυτά, όσοι άκουσαν άκουσαν και κατάλαβαν ό,τι θέλει ο καθένας.

Με κατάπληξη ομολογώ -και γι' αυτό είπα να γράψω αυτό το πρωινό σημείωμα- άκουσα και τα δύο παιδιά να υποστηρίζουν ότι σήμερα έχουμε «χούντα»!

Δεκατεσσάρων χρονών ο μαθητής, 16 η μαθήτρια.

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν.

Ή τα περί «χούντας» τους τα είπαν οι γονείς τους, οι παππούδες τους, οι συγγενείς τους, ή -όπερ και το πιθανότερον- μηρυκάζουν το γνωστό σύνθημα ενίων ψεκασμένων αριστερών  «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73».

Δίνω ένα ελαφρυντικό στο κορίτσι, επειδή ο πατέρας της, εκπαιδευτικός, έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα. 

Όταν ξαφνικά η οικογένεια αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα, με μείωση εισοδήματος κ.α, μπορώ να δώσω μια εξήγηση για το περί «χούντας».

Λέω εξήγηση και όχι δικαιολογία.

Γιατί οι περί το κορίτσι αυτό μεγαλύτεροι, που πρέπει να έχουν παραστάσεις ή άμεσες μαρτυρίες από τη χούντα, ακούγοντάς το χτες το βράδυ, εκτός από τα συγχαρητήρια για την τηλεοπτική εμφάνιση, θα έπρεπε να του πουν ότι στις «χούντες» είναι αδύνατο ακόμη και να εκστομίσεις τη λέξη.

Όσο κι αν σήμερα μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει με τη μεγαλύτερη ευκολία, δεν είναι καλό τα παιδιά να λένε τόσο εύκολα κάτι τόσο βαρύ, ενώ δεν έχουν ιδέα για το τι σημαίνει η λέξη.

Ο πατέρας μου είχε ζήσει την πείνα της Κατοχής και τη χούντα 1967-1974 (πέρασε κι από ένα στρατοδικείο για ασήμαντη, κυριολεκτικά, αφορμή).

Όταν άκουγε (το 2012, πριν πεθάνει) ότι «σήμερα έχουμε πείνα, κατοχή και χούντα», θύμωνε. «Εσείς οι νεότεροι δεν έχετε ιδέα και γι' αυτό τα λέτε αυτά» μου έλεγε.

Κι αν τα παιδιά είναι αψίκορα και εύκολα στα λόγια (ποιος δεν ήταν σ' αυτήν την ηλικία;), οι μεγαλύτεροι έχουν την υποχρέωση να τα προστατεύσουν από τέτοιες επικίνδυνες απλουστεύσεις και σκοπιμότητες.

Μέχρι να μπορέσουν μόνα τους να διαβάσουν, να ακούσουν  και να καταλάβουν.

Γιώργος Καρελιάς

Protagon