Τα δημόσια σχολεία κλείνουν….. και τα καφέ γεμίζουν.

Ή αλλιώς: Για κάθε σχολείο που κλείνει, ανοίγει ένα … καφέ!

Θα ξεκινήσω με την παραδοχή ότι όταν τα σχολεία κλείνουν τα πάρκα, οι πλατείες και ιδίως τα καφέ γεμίζουν.

Αν αυτό είναι η επιλογή μας ως χώρα, να το πούμε καθαρά, να το ομολογήσουμε με σαφήνεια και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Αν όμως πιστεύουμε σε κάτι άλλο, ας το προσδιορίσουμε και ας το δείξουμε στην πράξη ότι θέλουμε να το πετύχουμε ως χώρα και ως λαός...

 

Και καλά όταν οι αποφάσεις των ανέμελων ή ακόμη των καθοδηγούμενων μαθητών παιδιών είναι «συλλογικές» ή ακόμη και επιβαλλόμενες μέσω του διαδικτυακού φαινομένου είναι ένα θέμα, το οποίο πρέπει να μας απασχολήσει ως κοινωνία αλλά και ως συντεταγμένη πολιτεία και να βρούμε τις καλύτερες δυνατές λύσεις.

Αν όμως αυτό γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη του αρμόδιου υπουργείου τότε είναι μέγα θέμα, το οποίο για να αλλάξει, επιβάλλεται άμεσα να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της εξάρτησης των πολιτικών ηγεσιών από τους συνδικαλιστικούς ταγούς.

Τα συνδικαλιστικά προνόμια, οι συνδικαλιστικές εξυπηρετήσεις και παροχές είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί, στη βάση της πραγματικής και ολοκληρωτικής κατάργησης και όχι της επιλεκτικής αναπροσαρμογής.

Μετά την «αυθόρμητη» κατάληψη των γυμνασίων και λυκείων ήρθε «εντελώς τυχαία» το κλείσιμο όλων των σχολείων της χώρας.

Η επιλογή αυτή η οποία θα πρέπει να πούμε έχει διακομματική κάλυψη, αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων βασικής, υποχρεωτικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι όπως όλοι γνωρίζουμε είναι οι αυτοαποκαλούμενοι ως εργασιακά καταπιεσμένοι.

Το υπουργείο παιδείας λοιπόν ως υπερασπιστής των εκπαιδευτικών με εγκύκλιό του κάλεσε τους διευθυντές των σχολείων (δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια), να ενημερώσουν τους γονείς των παιδιών για την εξέλιξη αυτή.

Δεν σκέφτηκε, δεν αναρωτήθηκε που θα «παρκάρουν» οι γονείς τα παιδιά τους τη μέρα αυτή. 

Το επικαλούμαι αυτό γιατί κανείς από τους γονείς δεν διαμαρτυρήθηκε γι΄ αυτή την απαράδεκτη απόφαση γι΄ αυτόν τον επιλεκτικό κανόνα που έχει εφαρμογή μόνο στη Ελλάδα και αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς.

Οι γονείς μαζί με τα παιδιά υπό μορφή εκδρομής, γέμισαν τα πάρκα, τις πλατείες και τα καφέ των περιοχών τους.

Και όλα αυτά γιατί; Για να διευκολυνθούν οι εκπαιδευτικοί να ψηφίσουν τους εκλεκτούς συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους.

Αλήθεια γιατί αυτή η ευεργετική διάταξη, η προνομιούχα αυτή ρύθμιση δεν ισχύει για τα σώματα ασφαλείας, για τους νοσοκομειακούς ιατρούς και εργαζόμενους αλλά και για τους υπόλοιπους δημόσιους υπαλλήλους;

Η εικόνα της εκπαιδευτικής ερήμωσης που παρουσιάστηκε χτες σε όλη η χώρα σε μια κρίσιμη συγκυρία που βιώνουμε ως χώρα και ως λαός, εκτός από απαράδεκτη είναι και προκλητικά παράλογη.

Ωστόσο τέτοιες ενέργειες δεν συμβάλλουν θετικά στην στήριξη του δημόσιου σχολείου που τόσο βάλλεται και όχι αδίκως τον τελευταίο καιρό.

Φάνηκε πολύ καθαρά ότι οι εκπαιδευτικοί μας απώλεσαν κάθε ίχνος λογικής, αφού απαίτησαν και δέχτηκαν να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία ανάδειξης των εκπροσώπων τους στα υπηρεσιακά συμβούλια, σε χρόνο εντός του ωραρίου εργασίας τους.

Και να σκεφθεί κανείς ότι η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς άσκησε το εκλογικό της δικαίωμα τις πρώτες απογευματινές ώρες.

Γιατί ο καφές ως ελληνική επιταγή προηγείται έναντι όλων των άλλων ασχολιών.

Και μετά μας φταίμε οι καταλήψεις των μαθητών.

Και ψάχνουμε να βρούμε ηθικούς αυτουργούς που παροτρύνουν  τα παιδιά στην πολύ αγαπημένη τους πράξη που είναι η κατάληψη.

Δε θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβουμε το ευκόλως αντιληπτό και καταφανέστατο.

Τα παιδιά αυτά βλέπουν, αυτά «αναγκάζονται» εκτός των άλλων και πάνω στον παιδικό και εφηβικό τους αυθορμητισμό να κάνουν.

Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις, λέει η λαϊκή παροιμία.

Έρευνα δε επί του θέματος έρχεται να αποδείξει και ας το κρατήσουμε αυτό ως δεδομένο, ότι ένας καλός δάσκαλος δεν μεταδίδει στους μαθητές του μόνο γνώσεις, αλλά συμβάλλει καταλυτικά στη μελλοντική ποιότητα της ζωής τους...

Δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί, γυμνασίων και λυκείων που συμβάλλουν στη βελτίωση της απόδοσης των μαθητών τους στις εξετάσεις φαίνεται ότι επιφέρουν γενικότερες και μακροπρόθεσμες θετικές συνέπειες στη ζωή των μαθητών αυτών,

Αυτό κάτι λέει, ….φωνάζει, αρκεί να θέλουμε να το ακούσουμε.

Πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε άμεσα των κώδικα πολιτικής και συνδικαλιστικής λειτουργίας και οι δρόμοι και οι ρόλοι για κάθε φορέα να καθοριστούν ξανά.

Και εξ΄ αυτού ο δρόμος της επικοινωνίας να είναι αμφίδρομος αλλά ο δρόμος της λειτουργίας μονόδρομος και αυτό γιατί κάθε άλλη επιλογή θα φέρει συναλλαγή, σύγκρουση ή και στασιμότητα.

Πρέπει οι νέοι ρόλοι να οριστούν με σαφήνεια και η διοίκηση να αποφασίζει οι δε υπάλληλοι να εκτελούν τους κανόνες που θα είναι κοινοί και χωρίς εξαιρέσεις για όλο τον δημόσιο τομέα.

Εάν και τώρα σε αυτή τη συγκυρία που βιώνουμε δε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι αυτά που αδίκως και καθ΄υπερβολή κερδήθηκαν και που κακώς θεωρούνται ακόμη και σήμερα κεκτημένα, ότι πρέπει να αλλάξουν με την θέλησή μας, με την στάση μας και με νέες αποφάσεις μας, δε θα μπορέσουμε να απαγκιστρωθούμε από τη λογική «του λεφτά υπάρχουν».

Αν εμείνουμε σε αυτόν τον παραλογισμό μας, θα θελήσουμε με την τακτική μας να υποστηρίξουμε τα θεωρητικά κομματικά νουθετήματα ότι το μνημόνιο πρέπει να κουρελιαστεί, να σκιστεί, να καταργηθεί, να εξαφανιστεί.

Αλήθεια γιατί; Για να συνεχίσουμε μήπως να λειτουργούμε και να διεκδικούμε πέρα και έξω από κάθε λογική;

Πολύ γρήγορα όμως θα επανέλθουμε στην πικρή πραγματικότητα.

Τότε όμως θα είναι πλέον αργά.

Γιατί εκτός του ότι θα απολέσουμε το όποιο οικονομικό μαξιλάρι που θα μας προστατεύσει από κάθε κακοτοπιά, θα χάσουμε τον ίδιο τον ύπνο μας.

Εάν ως χώρα επιθυμούμε να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας, τη σοβαρότητά μας, την αποτελεσματικότητά μας πρέπει να αλλάξουμε την νοοτροπία μας, την σκέψη μας και προπάντων την πρακτική μας.

Ο καθένας από εμάς πρέπει να βάλει τη δική του πλάτη για να κρατηθούμε όρθιοι και να ξεφύγουμε μια ώρα γρηγορότερα από τον δρόμο της καταστροφής. 

Βασική μας επιλογή θα πρέπει να είναι η μεταρρύθμιση όλων των επιλεκτικών ρυθμίσεων που δημιουργούν στρεβλώσεις και εμπόδια στη λειτουργία μας.

Αντί υπουργέ της παιδείας να προσπαθείς να συγκεντρώσεις στοιχεία των υπό κατάληψη σχολείων, αντί να «κινητοποιείς» τον κρατικό μηχανισμό με τρόπο κατασταλτικό για την αποτροπή των καταλήψεων και το άνοιγμα των σχολείων, ας προσπαθήσεις να επιδοθείς στην πρόληψη.

Να αλλάξεις όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, όλα αυτά που προκαλούν, που διαταράσσουν τη λογική, που ζημιώνουν τους μαθητές και τους γονείς.

Τα σχολεία λειτουργούν με κανόνες και δεν κλείνουν για ψήλου πήδημα, όπως γίνεται πάντα στις κάθε μορφής συνδικαλιστικές δραστηριότητες των εκπαιδευτικών.

Για να πάμε μπροστά, για να διώξουμε την τρόικα, για να σκίσουμε, η να εξαφανίσουμε τα μνημόνια πρέπει να αλλάξουμε μυαλά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε και που θέλουμε να πάμε.

Πρέπει να πατήσουμε γερά στα δικά μας πόδια.

Ας αρχίσουμε λοιπόν την εφαρμογή αυτή πρώτα από τους χώρους όπου καλλιεργείται, αναπαράγεται η γνώση και διαμορφώνονται οι πολίτες του αύριο.

Τα προβλήματα που θα συναντήσουμε να είστε σίγουροι ότι θα είναι πολλά, γιατί οι συντελεστές και εκτελεστές της αποστολής αυτής είναι όντα που καθοδηγούνται και υποκινούνται πρώτα και κύρια από τα ιδεολογικά τους πιστεύω και τις συνδικαλιστικές τους σκοπιμότητες και επιδιώξεις.

Ο Επιφορικός

Σημ. O. - Τι περιμένουμε από μια κοινωνία που περιμένει πως και πώς να τη κυβερνήσει ένας πρώην καταληψίας;

S.A.