Δεν αρκεί το πρόγραμμα και ο ορθός λόγος…

Δεν βρίσκω κάποιο λόγο να γελάσω με τη φάτσα όσων συμπολιτών μας παραστάθηκαν στο συνέδριο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και επέλεξαν να στηρίξουν ένα αριβίστα πολιτικό, ο οποίος ξεκίνησε από τις πασίγνωστες και βίαιες φοιτητικές νεολαίες της Ν.Δ., τη δεκαετία του ’80, ποντάριζε ανέκαθεν στη πατριδοκαπηλία και φρόντιζε να το δείχνει με τον πιο επιδεικτικό τρόπο (θυμηθείτε τις κραυγές του on camera την εποχή του επεισοδίου στα Ίμια),

επένδυσε στις θεωρίες συνωμοσίας, για να καλλιεργήσει τα φοβικά ένστικτα ενός κατά πλειοψηφία ακαλλιέργητου και τσακωμένου με την ενημέρωση λαού, τσιτάριζε αποσπάσματα από έντυπα αμφιβόλου προελεύσεως και δήθεν αποκαλυπτικών ειδήσεων και, όταν είδε, ότι το γαλάζιο καράβι μπάζει νερά, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια για το δικό του μετερίζι, απ’ όπου πυροβολεί, πλέον, κατά του ίδιου κόμματος, το οποίο υπηρέτησε τυφλά για τρεις δεκαετίες.

Σε τελική ανάλυση, τα μνημόνια υπήρξαν η μεγάλη ευκαιρία να αποκαλυφθεί, για πολλοστή φορά, ο οπορτουνισμός πολλών εκπροσώπων της ελληνικής πολιτικής σκηνής αλλά και να αναδειχθούν τα κριτήρια, με τα οποία σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας διάλεξε κάποιους εκπροσώπους του στη Βουλή.

Αντίθετες συμπεριφορές θα αποτελούσαν έκπληξη πρώτου μεγέθους.

Πιο πολύ πρέπει να απασχολεί, ότι τόσοι ψηφοφόροι πείστηκαν από τα παχιά λόγια ενός πολιτικού χωρίς αρχές και τον στήριξαν με την ψήφο τους στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, χωρίς να ενοχληθούν είτε από τις βολές του κατά του ίδιου κόμματος, στο οποίο ανήκε για χρόνια, είτε από το γεμάτο παραδοξότητες πολιτικό πρόγραμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.

Και η εύκολη λύση είναι να επιρριφθούν ευθύνες στους ίδιους και την απουσία εκ μέρους τους κριτικής σκέψης, η οποία, όμως, δεν απαντά στο ερώτημα, γιατί προτιμήθηκε ο συγκεκριμένος πολιτικός, που μόνο για τις αντιστάσεις του στο δικομματισμό (και τα «συμφέροντα») δεν φημιζόταν στο παρελθόν.

Την τελευταία τετραετία ακούστηκαν ουκ ολίγες φωνές κατά του μνημονίου.

Δεν θα αναλύσω εν προκειμένω, αν το μνημόνιο αποτέλεσε ευλογία ή κατάρα για την Ελλάδα.

Το μόνο σίγουρο είναι, ότι έδωσε σε πολλούς πολιτικούς την ευκαιρία να ανακρούσουν πρύμνη σε σχέση με τον πρότερο πολιτικό βίο τους, να στραφούν εναντίον των δύο μεγάλων κομμάτων, που τους εξέθρεψαν, και να υποδυθούν με επιτυχία το ρόλο του επαναστάτη, που ανακάλυψε, δήθεν, τη μόνη αλήθεια και τάχθηκε, πλέον, με το μέρος του λαού.

Σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του, οι οποίοι εντάχθηκαν σε άλλα κόμματα με αντιμνημονιακό – αρχικά τουλάχιστον – προσανατολισμό, ο κ. Καμμένος δεν μπορούσε να ποντάρει στη στήριξη άλλου κόμματος. Έπρεπε να δημιουργήσει το δικό του μηχανισμό.

Ποντάρισε, λοιπόν, εκεί, που ήξερε καλύτερα, δηλαδή στον άκρατο εθνολαϊκισμό, τις θεωρίες συνωμοσίας για τους προαιώνιους εχθρούς της χώρας, που δεν αφήνουν τη χώρα να προκόψει, θέλουν να μας αγοράσουν για ένα ξεροκόμματο και να καταστρέψουν τις παραδόσεις μας, τον εμπρηστικό και γεμάτο καταγγελίες προς όλες τις κατευθύνσεις λόγο, την υποκριτική αγωνία του για το μέλλον της Ελλάδος και τις υποσχέσεις για γρήγορες και εύκολες λύσεις στα σοβαρά προβλήματα της χώρας.

Φρόντισε, επίσης, μέσα από φιλικούς στο κόμμα του ιστοτόπους αλλά και χάρη σε εκδηλωτικούς βουλευτές του να καταστήσει γνωστή την πρόθεσή του να πολεμήσει τα συμφέροντα, που θέλουν το κακό της Ελλάδος.

Για να το πετύχει αυτό, κατέβηκε στο επίπεδο του απλού και ανενημέρωτου πολίτη.

Άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές του επικαλούμενος τους εχθρούς της πατρίδας. Του έταξε, ότι θα διώξει το μνημόνιο και θα πολεμήσει όσους θέλουν το κακό της Ελλάδας.

Βρέθηκε στο πεζοδρόμιο με ανθρώπους χωρίς διάθεση, μορφωτικό επίπεδο και υπομονή να ψάξουν, τι κρύβεται πίσω από την πομπώδη και βάρβαρη για κάθε σώφρονα άνθρωπο ρητορεία του.

Προσέγγισε ανθρώπους, που είδαν τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής να πηγαίνουν στράφι στην εποχή του μνημονίου και τα όνειρά τους να συντρίβονται. Ήξερε πολύ καλά, ότι ο κόσμος λαχταρά να του υποδείξουν τον αποδιοπομπαίο τράγο και να του υποσχεθούν λαγούς με πετραχήλια.

Και διέπρεψε και στα δύο.

Σε αντίθεση με τους ορθολογιστές και περισσότερο έντιμους πολιτικούς, o κ. Καμμένος κατάφερε να προσφέρει ένα όραμα σε χιλιάδες συμπολίτες μας και να τους πείσει, ότι έχει τη λύση στα προβλήματά τους.

Δεν έχει σημασία, αν το πρόγραμμά του είναι ένας κυκεώνας υποσχέσεων, από το οποίο απουσιάζουν προτάσεις για σοβαρά θέματα. Ούτε ενδιαφέρει, αν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες μπορούν να υλοποιήσουν όσα έχουν υποσχεθεί.

Αρκεί, ότι κατάφερε αυτό, που λιγότερο αμετροεπείς και πολύ περισσότερο λογικοί πολιτικοί δεν πέτυχαν : να τον πιστέψει ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος, ότι έχουν απαντήσεις στα προβλήματά τους.

Η μέχρι στιγμής πορεία του εν λόγω πολιτικού προσώπου καθώς και του κόμματός του αποδεικνύουν, ότι δεν αρκεί ένα κόμμα να δηλώνει, ότι μπορεί να προσφέρει λύσεις.

Πρέπει και να πείθει το πλήθος γι’ αυτές.

Και εκεί, που άλλα πολιτικά πρόσωπα απέτυχαν οικτρά, ο κ. Καμμένος δρέπει και θα δρέπει για αρκετό ακόμα καιρό τους καρπούς της πολιτικής τακτικής του.

Παναγιώτης Περιβολάρης

Ο Κλόουν