Η ψηφιοποίηση του παραλογισμού.

Η κατάληψη ενός δημόσιου χώρου δεν είναι μόνο παράνομη πράξη, είναι και αντιδημοκρατική.

Παραβιάζει το δικαίωμα των πολιτών να κινούνται ελεύθερα στον (και δικό τους) χώρο.

Επομένως, ακόμη και το 90% των κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα να αποφασίσει δημοψηφισματικώς ότι θα απαγορεύσει σε μελαψούς να χρησιμοποιούν την παιδική χαρά, η απόφαση είναι άκυρη και κάθε προσπάθεια επιβολής της ποινικώς κολάσιμη.

Είτε η ψηφοφορία γίνει με τον παραδοσιακό τρόπο της κάλπης είτε ηλεκτρονικώς, το αποτέλεσμα δεν μετράει διότι παραβιάζει θεμελιώδες δικαίωμα των πολιτών...

Βεβαίως, στην Ελλάδα είμαστε εξαιρετικά χουβαρντάδες με τον δημόσιο χώρο. Οποιος προλαβαίνει καταλαμβάνει και κάτι.

Μπορεί αυτό να είναι γη, στην οποία κάποιοι χτίζουν αυθαίρετα· μπορεί να είναι οι τοίχοι οι οποίοι κοντεύουν να καταρρεύσουν από απανωτά στρώματα αφισών (συνήθως λαϊκών αοιδών, αλλά όχι μόνον)· μπορεί να είναι μια παιδική χαρά διότι ο εξ ορισμού «δίκαια οργισμένος λαός» δεν θέλει ξένους· μπορεί να είναι ένας δημόσιος οργανισμός από τους υπαλλήλους-ιδιοκτήτες του· μπορεί να είναι η πρυτανεία ενός ΑΕΙ ή ακόμη και ολόκληρο το πανεπιστήμιο (σκόντο θα κάνουμε τώρα;). Γι’ αυτό και καμιά κατάληψη δεν τιμωρείται.

Ειδικά αν αυτή παρουσιαστεί ως προϊόν θέλησης κάποιας οργισμένης «πλειοψηφίας».
Ομως, είναι λάθος η μετάθεση της κουβέντας περί καταλήψεων από την ουσία στην αριθμητική.

Σήμερα ουδείς συζητάει την παραβίαση του δικαιώματος –έστω της μειοψηφίας– να χρησιμοποιεί τον δημόσιο χώρο, αλλά συζητάμε αν η απόφαση περί κατάληψης είναι πραγματικά πλειοψηφική. Λες και μπορεί σε μια δημοκρατία το 99% του πληθυσμού να απαγορεύσει στο υπόλοιπο 1% να κυκλοφορεί ελεύθερα.

Eτσι ανταλλάσσονται επιχειρήματα αν διακόσιοι φοιτητοπατέρες μπορούν να αποφασίζουν κατόπιν εξαντλητικών «Γενικών Συνελεύσεων» να καταλαμβάνουν ένα ΑΕΙ, απαγορεύοντας στην ουσία 10.000 φοιτητές και 500 μέλη του διδακτικού προσωπικού να κυκλοφορούν εκεί.

Δηλαδή, αν μαζεύονταν 1.000 άτομα σ’ αυτές τις (κατ’ ευφημισμόν Γενικές) Συνελεύσεις, θα μπορούσαν αν απαγορεύσουν στους υπόλοιπους να πάνε για τα μαθήματά τους σε ένα κτίριο που ο ελληνικός λαός πληρώνει για να γίνονται μαθήματα;
Αλλά ακόμη και αν το σύνολο των φοιτητών αποφασίσει (διά της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας που θέλει να εισαγάγει ο κ. Θεόδωρος Φορτσάκης) ότι δεν θέλει άλλα μαθήματα, μπορεί να απαγορεύσει στους καθηγητές να πάνε για να κάνουν αυτό για το οποίο εμείς οι φορολογούμενοι πληρώνουμε;
Φυσικά, κάθε φοιτητής ή και το σύνολό τους έχουν το δικαίωμα αποχής από τα μαθήματα. Γενικώς μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, στον βαθμό που δεν εμποδίζουν κανέναν άλλο να κάνει αυτό που θέλει (εντός των πλαισίων του νόμου). Αν π.χ. κάποιος σιχαίνεται τα αυτοκίνητα, πάει στην εξοχή· δεν κάνει οδοφράγματα για να μην κυκλοφορούν Ι.Χ.

Αν κάποιος πάλι πιστεύει για διαφόρους λόγους ότι δεν πρέπει να γίνονται μαθήματα στα ΑΕΙ, κάθεται σπίτι του –και πείθει κι άλλους να κάνουν το ίδιο–, δεν καταλαμβάνει το πανεπιστήμιο.
Μπερδέψαμε πολλά πράγματα σ’ αυτή τη χώρα και όπως έγινε με την εισαγωγή της πληροφορικής στο Δημόσιο, όπου ψηφιοποιήσαμε τη γραφειοκρατία, έτσι θα γίνει και με την «ηλεκτρονική ψηφοφορία».

Θα κάνουμε ηλεκτρονικούς τους αντιδημοκρατικούς παραλογισμούς της μεταπολίτευσης.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή