Περί του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των αγωνιστών!

Η δεκαοκτάχρονη σύζυγος του γνωστού κακοποιού Νίκου Ρωμανού -η λεγόμενη και «μπαλαρίνα Βιργινία» στο Διαδίκτυο- δήλωσε ότι ο Νίκος της λαμβάνει πολλές επιστολές από κορίτσια (κορίτσια, προφανώς, σοβαρότατα βλαμμένα...), τα οποία του γράφουν διάφορα για να εκφράσουν τον θαυμασμό τους.

Εκείνη, όμως, θα ήθελε να φωνάξει σε όλες τις θαυμάστριες του Νίκου της: «Είναι δικός μου!»…

Εδώ, λοιπόν, εγείρεται ένα σοβαρό ζήτημα: δικός της, από πού κι ώς πού;

Κατ’ αρχάς, αν δεν κάνω λάθος, για τον Ρωμανό και τους ομοίους του «η ιδιοκτησία είναι κλοπή», δεν είναι;

Συνεπώς, τι πάει να πει δικός της;

Ενας αναρχικός ανήκει σε όποια ή όποιον τον θέλει―εφόσον, βέβαια, συναινεί και ο ίδιος εννοείται.

Αρα, από ιδεολογικής σκοπιάς, δεν τίθεται θέμα ιδιοκτησίας του Νίκου Ρωμανού ως αντικειμένου του ερωτικού πόθου.

Η απελευθέρωση του έρωτα από τα δεσμά κοινωνικών συμβάσεων όπως ο γάμος είναι από τους βασικούς στόχους της αναρχίας.

Ούτε από πολιτικής πλευράς, όμως, τίθεται ζήτημα.

Θυμίζω ότι, προσφάτως, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας εξευτελίσθηκε για να αποκτήσει ο Ρωμανός την ελευθερία του μέσω του προσχήματος των σπουδών.

Παμψηφεί η Βουλή, με την εξαίρεση των εκπροσώπων της Ν.Δ., ψήφισε την τροπολογία που του επιτρέπει «να ομορφύνει τη ζωή με τη μόρφωση». (Δικός του ο μπακαλιάρος, αλλά, παρεμπιπτόντως: από πότε η επιστήμη της Διοίκησης Επιχειρήσεων ομορφαίνει τη ζωή ενός αναρχικού ληστή;)

Συνεπώς, ως εθνικό κεφάλαιο ο Ρωμανός ανήκει πρώτα στο έθνος και δευτερευόντως στην μπαλαρίνα Βιργινία, έστω και αν είναι η σύζυγός του...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή