Τα δικά μου σενάρια για τον επόμενο μήνα…

Εδώ και καιρό είχα διαπιστώσει (το είχα γράψει μάλιστα  και σε άρθρο) μια απίστευτη μεμψιμοιρία, και έναν αδικαιολόγητο φόβο από πλευράς των νεοδημοκρατών,  που οφείλεται μάλλον σε αυτό που ονομάζεται «ενοχικό σύνδρομο της Δεξιάς».

Προσωπικά, επειδή ούτε ήμουν ποτέ Δεξιός, αλλά ούτε και νεοδημοκράτης, δεν διακατέχομαι από κανένα τέτοιο σύνδρομο, βλέπω τα πολιτικά και άλλα πράγματα εντελώς διαφορετικά, και θέλω να πιστεύω πως τα βλέπω  πιο αντικειμενικά, αφού έχω κοινό νου και στοιχειώδη λογική, κάτι που μάλλον λείπει από τα «κομματόσκυλα» ένθεν κακείθεν…

Τα τελευταία τρία χρόνια, για διάφορους λόγους, είμαι με τα μπούνια σαμαρικός.

Σε σημείο να έχω χάσει φίλους γι’ αυτό.

Και είμαι σαμαρικός διότι από την αρχή της κρίσης διαπίστωσα και πείστηκα εντελώς, ότι αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ΕΕ και στο ευρώ, αν δεν θέλουμε δηλαδή να γίνουμε Βενεζουέλα ή Αφγανιστάν, θα πρέπει να σφίξουμε τα δόντια μας, να πληρώσουμε τις αμαρτίες μας, και να τη βγάλουμε όσο το δυνατόν πιο καθαρή, με τη βοήθεια πάντα των Ευρωπαίων εταίρων μας.

Μπας και σε καμιά δεκαριά χρόνια ορθοποδήσουμε κάπως.

Αλλιώς, μαύρος λύκος που μας έφαγε (βλ. Αλέξη και σια).

Διότι καλή η δραχμή και η ανεξαρτησία ολέ, αλλά κάλλιστα και τα γεμάτα σουπερμάρκετ.

Η εθνική περηφάνια δεν τρώγεται δυστυχώς, αλλιώς οι Έλληνες ειδικά…  θα είμαστε απαξάπαντες παχύσαρκοι!

Σίγουρα η συγκυβέρνηση έκανε πολλά λάθη.

Παρόλα αυτά, σε γενικές γραμμές, μέσα στα πλαίσια της νέας κόντρας που έχει διαμορφωθεί επί κρίσης, μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, εγώ είμαι με τους πρώτους, αντιπαρερχόμενος τα όποια λάθη του Σαμαρά.

Ο οποίος, δεν ξεχνάω, είναι πολιτικός, και άρα βλέπει τα πράγματα διαφορετικά απ’ ότι εγώ. Οπότε τα όποια του λάθη σε ένα μεγάλο βαθμό τα δικαιολογώ, αφού ούτε για αστείο δεν θα μπορούσα να μπω στα παπούτσια του (που λένε και οι Αμερικάνοι).

Μέχρι στιγμής λοιπόν, σε γενικές γραμμές τα έχει πάει καλά.

Σίγουρα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα, ειδικά στις μεταρρυθμίσεις, αλλά αν σκεφτούμε το τι πέρασε η χώρα, και το ότι συνεχίζουμε να υπάρχουμε συντεταγμένα είναι από μόνο του  επίτευγμα, και μεγάλο κατόρθωμα.

Που το πιστώνω στον Σαμαρά και μόνο.

Πολλοί είναι λοιπόν οι νεοδημοκράτες που στη πορεία λιποψύχισαν. Που δεν άντεξαν.

Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Και όσοι απέμειναν σταθεροί (πλην λίγων) έκαναν γενικώς την πάπια, μη θέλοντας προφανώς να κάψουν γέφυρες, ή να ανοίξουν μέτωπα, φοβούμενοι μια διαφορετική επόμενη μέρα.

Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, δεν είμαστε όλοι γεννημένοι μαχητές ή ήρωες (έστω του πληκτρολογίου) και τους καταλαβαίνω.

Μάλιστα, εγώ ο μη νεοδημοκράτης θεωρώ πως έδωσα περισσότερες διαδικτυακές και προσωπικές μάχες με τους «αντιπάλους» απ’ ότι κάποιοι που μεγάλωσαν, ανδρώθηκαν,  και που συνεχίζουν να λειτουργούν, και να κερδίζουν θέσεις κλπ μέσα στον κομματικό μηχανισμό της ΝΔ.

Χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, πλην κάποιων λάικς στο ΦΒ και κάποιων κλικ στον ΟΡΘΟΓΡΑΦΟ.

Εδώ και μια εβδομάδα, από τότε που το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών παίζει δυνατά, αρκετοί τέτοιοι αναμπάμ μπαμπαντάμ δεξιοί νεοδημοκράτες την έκαναν κι αυτοί, αναμορφούμενοι πλέον σε  όψιμους συριζαίους, όπως οι πάμπολλοι Πασόκοι πιο πριν.

Εγώ όμως (ως Υδροχόος) παραμένω πιστός, και δεν εγκαταλείπω το καράβι όταν πάει να βουλιάξει, ούτε τον Καπετάνιο στη τύχη του.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι το καράβι ΔΕΝ θα βουλιάξει.

Π.χ. εδώ και καιρό (μήνες τώρα) θεωρώ ότι ο Σαμαράς τους έχει τους 180.

Αλλά και να μην τους έχει, το γεγονός ότι έριξε το γάντι στον Αλέξη, καλό κάνει, διότι θα πάει επιτέλους ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Τους 180 τους έχει, διότι δύσκολα θα βρεθούν οι «ιδεολόγοι» εκείνοι ανεξάρτητοι, που αφενός θα χάσουν άλλους 18 μήνες μισθών και προνομίων, αφετέρου θα θεωρηθούν ως οι κατ εξοχήν υπεύθυνοι αν τυχόν και καταρρεύσουμε οικονομικά με μια επερχόμενη κυβέρνηση Σύριζα.

25 είναι όλοι κι όλοι, και ο κόσμος τους ξέρει.

Χώρια του ότι ξέρουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να επανεκλεγούν…

Άρα;

Άρα θα θυσιαστούν για να γίνει υπουργός ο … Στρατούλης; Χλωμό…

Άρα οι 180 υπάρχουν (μπορεί και περισσότεροι).

Από κει και πέρα, έστω και δεν βρεθούνε. Τότε πάμε σε εκλογές και γαία και πυρί μιχθήτω.

Ακόμη κι εδώ όμως είμαι αισιόδοξος, βλέποντας την τάση να αλλάζει.

Καλές οι ακραίες ανισορροπίες και πομφόλυγες του Αλέξη και του Στρατούλη, αλλά για νορμάλ εποχές.

Σήμερα που παίζεται το μέλλον μας κυριολεκτικά, ελάχιστοι είναι αυτοί που θέλουν μια επανάληψη του κυπριακού 24ωρου, με άδεια ΑΤΜ , έστω κι αν τα δικά μας θα παίζουν μουσική από…  ζουρνάδες.

Αν λοιπόν πολωθεί περαιτέρω η κατάσταση, που θα πολωθεί, και αν μάθει κι ο τελευταίος ψηφοφόρος, το τι ακριβώς διακυβεύεται, αν μάθε δηλαδή τι μέλλει γενέσθαι με μια κυβέρνηση ανισόρροπων αντιεξουσιαστών στο τιμόνι, τότε ελάχιστοι είναι αυτοί που θα το ρίξουν στον Σύριζα.

Όσο αγαναΧτισμένοι κι αν είναι.

Δείτε π.χ. το ρεζιλίκι του πολύ Στρατούλη χθες βράδυ στον ΕΝΙΚΟ, όπου απέδειξε εντελώς το πόσο ανεπαρκής είναι.

Τέτοια ρεζιλίκια θα δούμε ακόμη πολλά μέχρι τις εκλογές (αν γίνουν).

Γι αυτό θεωρώ πιθανό ακόμη και να προπορευτεί η ΝΔ στις επόμενες εκλογές.

Άντε και δεν προπορευτεί, τότε το πιο πιθανό είναι να βγει μπροστά ο Σύριζα, αλλά με ένα ποσοστό της τάξεως του 3% το πολύ πολύ.

Ναι, αλλά έτσι κυβέρνηση δεν γίνεται.

Με ποιον ή ποιους θα συνεργαστεί ο σούπερ Αλέξης;  Άρα;

Άρα πάπαλα και τσάμπα η ταλαιπωρία ενός ολόκληρου λαού.

Έστω όμως και έσπασε το φράγμα του 37% περίπου που χρειάζεται για αυτοδυναμία ο Σύριζα;

Τι θα κάνει;

Να σας πω εγώ: Θα τα κάνει όλα λαμπόγυαλο, και μέσα σε τρεις το πολύ (πολύ βάζω το ξέρω) μήνες θα έχουμε χρεοκοπήσει κανονικά,  θα έχουμε διωχθεί από το ευρώ (ίσως και από την ΕΕ), και οι Έλληνες θα έχουν καταντήσει περίγελως του κόσμου, ενώ ο Αλέξης και η χαζοχαρούμενη παρέα του θα ψάχνουν ελικόπτερα διαφυγής (από το 2010 το λέω: Στην Αργεντινή δεν έφυγε με ελικόπτερο ο εκεί Σαμαράς, αλλά ο αντίστοιχος Τσίπρας).

Και αν και θα είναι τότε πολύ αργά, πολλοί θα κτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, και θα παρακαλάνε να είχαμε και πάλι Σαμαρά.

Γι αυτό λοιπόν προσωπικά παραμένω ψύχραιμος, και αισιόδοξος.

Έχοντας εμπιστοσύνη στο βαθιά κρυμμένο αισθητήριο του απλού λαού.

Που μπροστά στη κάλπη, ενώπιος ενωπίω με το ενδεχόμενο της πείνας,  θα διαλέξει σωστά.

Και έτσι ο Αλέξης λόγω συγκυριών έφτασε στη βρύση, αλλά είναι ολίγιστος και νερό δεν θα πιει.

Και αν τυχόν πιει, θα του βγει από τη μύτη.

Θυμηθείτε το αυτό…

Strange Attractor