Οι φαιδρότητες του φετινού Πάσχα…



Αν και οι άγιες αυτές ημέρες δεν προσφέρονται για πολλά πολλά αστεία, εν τούτοις δεν μπορώ παρά να ασχοληθώ με μερικές από τις πρόσφατες εξελίξεις, που κάθε άλλο παρά σοβαρές είναι.
Φαιδρές θα έλεγα.



Η χώρα βγήκε στις αγορές, πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα, διανέμει μοίρασμα σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες, και γενικά οι δείκτες και οι αριθμοί άρχισαν δειλά δειλά να βελτιώνονται.
Επιβεβαιώνοντας όλους εκείνους που πίστεψαν στη μεγάλη προσπάθεια.
Πλην των γνωστών αγνώστων, συνήθων υπόπτων, π.χ. Παπαδημούληδες, Δραχμαζάνηδες και σία…

Ποιους θα φάνε οι συριζοταλιμπάν…



Ανάμεσα στα άπειρα αρνητικά που βγήκαν στον αφρό στην Ελλάδα της Κρίσης ξεχωρίζει η εμφάνιση μιας νέας κατηγορίας ανθρώπων: Των «συριζοταλιμπάν». Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω πως ο χαρακτηρισμός αυτός δεν αφορά σε καμία περίπτωση το σύνολο των οπαδών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ.
Έχει να κάνει με μια ομάδα συγκεκριμένων ατόμων που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια στο κόμμα της Κουμουνδούρου και κάνουν αισθητή την παρουσία τους με κάθε ευκαιρία.



Ανάμεσά στους «συριζοταλιμπάν» μπορείς να βρεις βετεράνους ακραίους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, απολιτίκ τύπους που ψάχνουν εναγωνίως ένα (πολιτικό) νόημα στην ζωή τους αλλά και ακραιφνή αντιμνημονιακά εθνίκια.
Τον κανόνα, όμως, αποτελούν πρώην στελέχη και πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Μιλάμε για ΠΑΣΟΚ πιο βαθύ κι από το λαρύγγι της Λίντα Λάβλεϊς...


Για τη Βούλα ρε γαμώ το…



Το καλοκαίρι του 1992, η Βούλα Πατουλίδου, ένα κορίτσι με νεύρο από τον Τριπόταμο Φλώρινας, κέρδισε εντελώς απροσδόκητα (έπεσε η αθλήτρια που θεωρούνταν φαβορί) το χρυσό μετάλλιο των 100 μέτρων γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.



Ντυμένη την ελληνική σημαία και πανηγυρίζοντας, φώναξε το ηρωικό «Για την Ελλάδα, ρε γαμώ το».
Ηταν η φράση με την οποία η πτωχή πλην τιμία Ελλάς βγήκε στις αγορές του αθλητισμού και άρχισε να σαρώνει μετάλλια ενόψει της δικής της αθλητικής γιορτής, των Ολυμπιακών του 2004, που στο συλλογικό υποσυνείδητο καταγράφηκε ως η χρονιά κατά την οποία θριάμβευσε το ελληνικό DNA.



Πάσχα στο χωριό…



Τέτοιες μέρες που η βοή του χρόνου, εξασθενημένη, αλλά παντός κυρίαρχη εντός μου, με κάνει να επιστρέφω σε ωφέλιμα φορτία, στην αιώνια πατρίδα της παιδικής ηλικίας, η εικόνα ενός ανθρώπου με καταδιώκει.



Ο παππούς μου, πατριάρχης του παλιού καιρού, δημιουργός μιας οικογένειας οκτώ παιδιών και ενός στρατού εγγονών και δισέγγονων, χρησιμοποιούσε πάντα την προστακτική για να μιλήσει για το κέντρο της επικράτειας του.
Το Πάσχα θα έρθετε όλοι πρόσταζε και τα μέσα μαζικής μεταφοράς των ‘70ς, πρωτόγονα στα σημερινά μας μάτια, επιστρατεύονταν για να μας μεταφέρουν.



Xρειαζόμαστε Ζαγοράκηδες και Λαζόπουλους;



Η ανακοίνωση των προς σταύρωσιν υποψηφίων στις Ευρωεκλογές μοιάζει να δικαιώνει τους υπέρμαχους της λίστας.
Όλα σχεδόν τα κόμματα έχουν δολώσει τα ψηφοδέλτιά τους με έναν ή και περισσότερους «επώνυμους» της τέχνης και του αθλητισμού, του θεάματος γενικά. Επαίρονται για τα «λαμπερά» ονόματα που δέχθηκαν να μπουν κάτω από τις μαρκίζες τους.




Και ευελπιστούν –κάτι θα ξέρουν- πως με την παρουσία τους και μόνο θα τραβήξουν ψηφοφόρους που ειδάλλως ούτε απ’έξω θα περνούσαν απ’τα κομματικά μαγαζιά. Κι έτσι θα κάνουν τη διαφορά.

Κοκορέτσι, μια πράξη αντίστασης στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών!



Το κοκορέτσι είναι παραδοσιακό έδεσμα, σύμβολο του αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και την Ευρωπαϊκή Ένωση. 
Αποτελεί must στις «ψαγμένες» ταβέρνες και ψητοπωλεία, ενώ συνηθίζεται να υπάρχει στο πασχαλινό μας τραπέζι. 


Το τρώνε άπαντες, συμπεριλαμβανομένων των άθεων και των αντικληρικιστών.



Καλό Πάσχα σε όλους....

Ο ΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ σας εύχεται καλό Πάσχα και χρόνια πολλά!