The Glass Spider...

David Bowie

Σημεία των Καιρών: Ο Κρίτων Αρσένης ως περιζήτητος πολιτικός!

Ο κάθε άνθρωπος έχει τις αδυναμίες του, τις εμμονές του αν θέλετε να τις ορίσουμε αρνητικά.
Αυτές ορίζουν σε μεγάλο βαθμό το ποιόν του, τη φύση του αν προτιμάτε.
Αντίστοιχα η κάθε εποχή έχει τα ρεύματα και τις τάσεις της και στα πλαίσια αυτών επιλέγει τους ανθρώπους που τις εκφράζουν, το ίδιο σχόλιο για το ότι οι επιλογές αυτές εν τέλει τη χαρακτηρίζουν, ισχύει και εδώ.






Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Διότι ένα δημόσιο πρόσωπο, ένας πολιτικός συγκεκριμένα, έχει ενώσει αυτά τα δύο στο δικό μου πρόσωπο.
Πιο συγκεκριμένα, έχει πατήσει τα κατάλληλα κουμπιά σε μένα προκειμένου να ασχοληθώ μαζί του πολύ περισσότερο απ’ όσο θα έκανα σε φυσιολογικές συνθήκες ενώ εκφράζει με απαράμιλλο τρόπο τις τάσεις της εποχής που ζούμε. Αλλά και της εποχής που μόλις έφυγε και (πολύ φοβάμαι) της εποχής που έρχεται.

Ο κρατισμός που πνίγει…

Το τραγικό γεγονός της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα έφερε δραματικά στην επικαιρότητα το μόρφωμα-πολιτικό κόμμα Χρυσή Αυγή.

Ίσως η πιο θλιβερή διάσταση του γεγονότος είναι τα υψηλά ποσοστά που φαίνεται να λαμβάνει ακόμα και τώρα στις δημοσκοπήσεις. Προσπαθώντας να διερευνηθούν τα αίτια αυτής της τάσης προβάλλεται η άποψη ότι ένας εξαθλιωμένος λαός ψάχνει να βρει διέξοδο στα προβλήματα και στο θυμικό του απέναντι στο Μνημόνιο και τον παλαιοκομματισμό στη βία που εκπέμπει η Χρυσή Αυγή.

Με απλά λόγια «ρίξε ένα χαστούκι και στον Σαμαρά, ρε Κασιδιάρη!»

Ένας ακόμα λόγος είναι η ρητορική της αντιπολίτευσης –που βρίσκει γερό πάτημα στην κοινωνία– ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι αντίστοιχη μιας χούντας.

Αυτό επιχειρηματολογείται από το γεγονός ότι οι τελευταίες κυβερνήσεις, με ουσιαστικά δεμένα τα χέρια τους από το Μνημόνιο, δεν είχαν τα περιθώρια παροχών και κοινωνικής πολιτικής που εφάρμοζαν παλαιότερα.

Επίσης, η τήρηση του Συντάγματος είναι οριακή, σημαντικά νομοσχέδια έρχονται στη Βουλή καταχρηστικά ως κατεπείγοντα, ενώ η κομματική πειθαρχία αποτελεί πλέον τον κανόνα σε κάθε κοινοβουλευτική ψηφοφορία.

Απαραίτητος ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας.

 Είναι ίσως πιο αναγκαίο από ποτέ να έρθουμε αντιμέτωποι με ρηξικέλευθες τομές, με αμφισβήτηση των παγιωμένων συνηθειών και κυρίως με έναν φασματικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας.

Κάτι τέτοιο συνιστά μία αναγκαιότητα της εποχής, μολονότι οι συντηρητικοί κύκλοι εμμένουν στην διαιώνιση της περιορισμένης σκέψης, ακριβώς επειδή είναι ο μόνος τρόπος για να οχυρώσουν την κάστα τους.

Μέσα σε αυτές τις αναγκαιότητες, αναμφισβήτητα εντάσσεται ο διαχωρισμός Κράτους και Εκκλησίας.

Και το πολύκροτο άρθρο του Δήμου, ασχέτως αν μας βρίσκει σύμφωνους ή όχι, υποδεικνύει την επιτακτική αποδέσμευση του Κράτους από τα ''μεσαιωνικά'' κατάλοιπα του Κλήρου…

Σύγκρουση με το … τίποτα.

Με ιδιαίτερη ανησυχία αναλύουν τα ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων τα επιτελεία όλων των κομμάτων, αφού σε κάθε καινούρια δημοσκόπηση αυξάνονται αντί να μειώνονται τα ποσοστά μιας νέας... πολιτικής τάσης.

Είναι μια τάση που άρχισε να εμφανίζεται στα μέσα της κρίσης και δείχνει να γίνεται κυρίαρχη στη στροφή πριν από τη τελική ευθεία από την έξοδό της. Πρόκειται για την... ιδεολογική τάση του "τίποτα" που κερδίζει μια θέση στον γραμμικό άξονα Αριστερά- Κέντρο- Δεξιά, δημιουργώντας νέα δεδομένα στο έτσι κι αλλιώς ρευστό πολιτικό τοπίο. 

Τρεις πλάνες και μια αλήθεια…

 Εβδομάδες σύγχυσης οι τελευταίες για έναν σκεπτόμενο πολίτη.

Από τη μια, οικονομικοί αναλυτές με αγελαία αντανακλαστικά τον καλούσαν να πανηγυρίσει την έξοδο στις αγορές.

Από την άλλη, μια αντιπολίτευση σε υστερία τον εξόρκιζε να τα θεωρήσει όλα μια καλοστημένη κυβερνητική απάτη.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Συνηθισμένα λάθη σε αρχαϊζουσες και λόγιες φράσεις…

-Εκ των ων ουκ άνευ (και όχι: εκ των ουκ άνευ)

-Υπέρ το δέον (και όχι: υπέρ του δέοντος).

-Όσο(ν) αφορά το θέμα αυτό (και όχι: όσο αφορά στο θέμα αυτό, διότι αποτελεί μεταγλώττιση της λόγιας σύνταξης: όσον αφορά εις το θέμα αυτό. Ούτε, βεβαίως, ως αναφορά).

-στη διαπασών (και όχι: στο διαπασόν)

-βρέχει επί δικαίους και αδίκους (και όχι: επί δικαίων και αδίκων).

-εν πάση περιπτώσει (και όχι: εν πάσει)

-οι στύλοι του Ολυμπίου Διός (και όχι: οι στήλες).

-εν κρυπτώ και παραβύστω (και όχι: απαραβύστω)

Ο στρατός τση … Κρήτης.

Θυμάμαι ένα περιστατικό από μια οικογενειακή εκδρομή σε ορεινό χωριό της Κρήτης, από αυτές τις περιοχές που βγάζουν καλά τυροκομικά προϊόντα και ανήλικους παραβάτες του νόμου.

Είχαμε πάει να φάμε μέρα-μεσημέρι καλοκαιριού σε ταβέρνα της περιοχής, όταν ξαφνικά ένα κοπάδι καουμπόηδες με όπλα και κουμπούρια, φρενάρει απότομα μπροστά μας, κυριολεκτικά δίπλα στα τραπέζια των επισκεπτών της περιοχής, μερικοί εκ των οποίων ήταν αλλοδαποί τουρίστες.