Η συνέχεια του κράτους…

Με τόσα που μας έχουν βρει («Norman Atlantic», πρόωρες εκλογές και δεν συμμαζεύεται), πού να δώσεις σημασία στο γεγονός ότι, μόλις την περασμένη Δευτέρα, ο ΕΔΣΝΑ, κατόπιν σχετικής εισήγησης της Ρένας Δούρου, ακύρωσε τον διαγωνισμό για την κατασκευή στην Αττική τεσσάρων ΟΕΔΑ με ΣΔΙΤ, επειδή η κατασκευή τους θα ήταν ασύμβατη με την αναθεώρηση του ΠΕΣΔΑ.

Αμφιβάλλω αν καταλάβατε τίποτε από την προηγούμενη πρόταση, αλλά αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός των εκνευριστικών ακρωνυμίων, που έχουν κατακλύσει τη γλώσσα.

Ευχαρίστως, λοιπόν, να σας εξηγήσω παρακάτω…

Κατ’ αρχάς, ΕΔΣΝΑ σημαίνει Ειδικός Διαβαθμιδικός (sic) Σύνδεσμος Νομού Αττικής - ταρατατζούμ!

Οπως απαιτεί η σύγχρονη παράδοση της πολιτικής ορθότητας, πίσω από τον βαρύγδουπο τίτλο της ειδικής επιτροπής κρύβεται κάτι πολύ απλό και ταπεινό: η διακομματική επιτροπή ή «φορέας» για τη διαχείριση του βασικού προϊόντος που παράγει η Αττική και είναι τα σκουπίδια των κατοίκων της. Οι ΟΕΔΑ, των οποίων ακυρώθηκε η κατασκευή, είναι οι Ολοκληρωμένες Εγκαταστάσεις Διαχείρισης Απορριμμάτων (ένα στάδιο ανώτερες των χιλιοτραγουδισμένων ΧΥΤΑ) και επρόκειτο να κατασκευασθούν με Σύμπραξη Ιδιωτικού και Δημοσίου Τομέα (ΣΔΙΤ).

Τέλος, το ΠΕΣΔΑ, την ανάγκη αναθεώρησης του οποίου επικαλέσθηκε η Ρ. Δούρου για να αιτιολογήσει τη ματαίωση, είναι ο Περιφερειακός Σχεδιασμός Διαχείρισης Απορριμμάτων - ένα πρόσχημα, με άλλα λόγια, αφού οι έννοιες «σχεδιασμός» και «Ελλάδα» είναι ασύμβατες, όπως διδάσκει η πείρα.
Δώσ’ του, λοιπόν, ξανά μανά από την αρχή ο «σχεδιασμός»! Και ο λόγος δεν είναι άλλος από τις εκλογές.

Γιατί πώς θα προσελκύσει ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) τις ψήφους αφελών και λαϊκιστών, αν κοτζάμ Ρένα Δούρου επιτρέπει τη συνεργασία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, μου λέτε;

Στην υποθετική περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) έδειχνε τον στοιχειώδη ρεαλισμό στο συγκεκριμένο ζήτημα, θα αποδυνάμωνε το βασικό συγκριτικό πλεονέκτημά του: τις φθηνές υποσχέσεις για ένα σοσιαλισμό όπου όλα θα τα κάνει με άψογο τρόπο το Δημόσιο. (Πρόκειται, ας μου επιτραπεί η παρέκβαση επί του θεωρητικού ζητήματος, για την ανώτερη μορφή σοσιαλισμού και ονομάζεται Υπαρκτός Ελληνισμός. Επί της ουσίας, είναι μία προσπάθεια αναβίωσης της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας, με τη διαφορά ότι δεν έχει βρεθεί ακόμη η λύση στο πρόβλημα ποιοι θα έχουν τον ρόλο των δούλων, ώστε οι ελεύθεροι πολίτες να κάθονται και να ασχολούνται απερίσπαστοι με την καταστροφή της δημοκρατίας τους…)

Βέβαια, η ριζική αναθεώρηση του ΠΕΣΔΑ (ο σχεδιασμός που λέγαμε παραπάνω…) σημαίνει ότι η υλοποίηση του εφικτού μετατίθεται για το ακόμη πιο μακρινό μέλλον, προκειμένου να κυνηγήσουμε επί του παρόντος το ανέφικτο. Αυτό, άλλωστε, δεν θα πει «όραμα», στο λεξιλόγιο της ελληνικής πολιτικής; (Επιπλέον, δε, ποιος να ασχολείται τώρα με σκουπίδια;

Αυτά είναι για τους «σκουπιδιαραίους», όπως τους έλεγαν κάποτε, όχι για τη Ρένα μας που δεν ανέχεται αντιπεριφερειάρχη δίπλα της…)

Δεν πειράζει όμως. Με κυβέρνηση Τσιπριστών-Λαφαζανιστών, η Ελλάδα θα ανακαλύψει τον τρόπο της μαγικής εξαέρωσης των σκουπιδιών, που θα είναι και φιλικός για το περιβάλλον.

Αμφιβάλλετε; Αυτοί διατείνονται ότι ανακάλυψαν ήδη το δέντρο που παράγει χαρτονομίσματα, δεν θα μας απαλλάξουν από τον μπελά με τα σκουπίδια;

Μέρα που είναι, όμως, ας κλείσω το σημείωμα αυτό με μια νότα αισιοδοξίας. Πηγαίνοντας στη Συγγρού, προχθές, πρόσεξα ότι η φωτεινή επιγραφή, που υπάρχει για να δίνει πληροφορίες στους οδηγούς σχετικά με την κυκλοφορία, έδινε τις ευχές της Περιφέρειας Αττικής, όπως και επί της εποχής του προηγούμενου περιφερειάρχη. (Ενας Θεσσαλονικιός, πρώην μπασκετμπολίστας και καταξιωμένος πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών. Σγουρό νομίζω τον έλεγαν. Ή μήπως Σγούρο; Τέλος πάντων…)

Η μόνη διαφορά τώρα είναι ότι η Ρένα Δούρου αποφεύγει να υπογράψει τις ευχές, όπως έκανε ο προκάτοχός της.

Δεν το κάνει, επειδή έχουμε εκλογές και η προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι (να προσπαθεί τουλάχιστον) να μη θυμίζει σε τίποτα το ΠΑΣΟΚ.

Θα περάσουν οι εκλογές όμως· και, αν τα αποτελέσματα είναι αυτά που ελπίζουν στην Κουμουνδούρου, το ΠΑΣΟΚ μέσα τους θα ξεσαλώσει.

Αυτή η «συνέχεια της πασοκαρίας», αν μπορώ να την ονομάσω έτσι, είναι το πλησιέστερο που μπορούμε να έχουμε στη συνέχεια του κράτους.

Να πω καλή χρονιά; Γιατί όχι;

Ευχές και παρόλες ποτέ δεν τις τσιγκουνευτήκαμε

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή