Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;

Μετά και την πρόσφατη παρέμβαση του Ντράγκι τα πράγματα είναι σαφέστατα. Η ΕΚΤ θα αγοράζει ελληνικά ομόλογα στο μέτρο που η Ελλάδα ακολουθεί το πρόγραμμα προσαρμογής και ολοκληρώσει την αξιολόγηση.

Δηλαδή αν θέλουμε ρευστότητα πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις.

Όχι γενικά, αλλά αυτές που επιβάλουν η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Ενδεικτικά αναφέρω μερικά από τα προαπαιτούμενα για να ξέρουμε για τι συζητάμε:

1. Κάλυψη δημοσιονομικού κενού που η τρόικα το υπολογίζει στα 2,6 δισ. για το 2015.

 2. Αλλαγές στη ρύθμιση των οφειλών σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία ( περιορισμός των 100 δόσεων).

3. Δέσμευση της κυβέρνησης ότι δεν θα κάνει οριζόντια ρύθμιση δανείων για νοικοκυριά (δηλαδή στεγαστικών και καταναλωτικών). Επίσης ότι θα άρει τους περιορισμούς στους πλειστηριασμούς στο τέλος του έτους.

4. Ολοκλήρωση της φορολογικής αναδιάρθρωσης με ανεξαρτησία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων.

5. Στο ασφαλιστικό, αλλαγές σε όρια ηλικίας, ποσοστά αναπλήρωσης, απαιτούμενα έτη ασφάλισης, περιορισμός των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και ο εξορθολογισμός του συστήματος της ελάχιστης σύνταξης.

6. Διεύρυνση του αριθμού υπηρεσιών και προϊόντων που βρίσκονται στον υψηλό συντελεστή του ΦΠΑ (23%) και κατάργηση εξαιρέσεων και εκπτώσεων (που συνήθως παρέχονται στα νησιά).

7. Υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων στην αγορά προϊόντων χρησιμοποιώντας τις προτάσεις της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ.

8. Μεταρρύθμιση για τις ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα ώστε να είναι σύμφωνη με τις δεσμεύσεις στο Μνημόνιο.

9. Αλλαγές στο πτωχευτικό δίκαιο ( εξωδικαστικοί μηχανισμοί).

10. Παρουσίαση του νέου ενιαίου μισθολογίου για τον δημόσιο τομέα.

11. Περιορισμός των επιδομάτων εκτός από τις βασικές αποδοχές στο Δημόσιο και περιορισμός των μισθολογικών διαφορών στη δημόσια διοίκηση.

12. Αξιολόγηση δαπανών και στα υπουργεία και όχι μόνο στους δημόσιους φορείς.

13. Προτάσεις αναδιάρθρωσης των ΔΕΚΟ.

14. Βελτίωση «δημοσιονομικών κανόνων» που θα προσφέρουν μεγαλύτερη οικονομική ανεξαρτησία και δημοσιονομική ευελιξία στους δημόσιους φορείς.

15. Πρόοδος στις ιδιωτικοποιήσεις, στην είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών, στις επιστροφές φόρων και στις απολύσεις στο δημόσιο.

16.  Πώληση των μετοχών του ΟΤΕ, αλλά και στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, του ΟΣΕ και παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων.

17. Επέκταση της θητείας της ανεξάρτητης συμβουλευτικής επιτροπής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ).

18. Υιοθέτηση  της απλοποίησης των διαδικασιών αδειοδότησης.

19. Κατάθεση στη Βουλή του νόμου για την απελευθέρωση της αγοράς φυσικού αερίου.

Δηλαδή πρέπει να γίνουν όλα εκείνα για τα οποία η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ δεν έκλεισε τη συμφωνία στα τέλη του 2014 και έτσι δεν ολοκληρώθηκε η αξιολόγηση.

Δυστυχώς γι αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να επιδείξει εντονότερη μνημονιακή συγκατάβαση και φυσικά να εγκαταλείψει τους λεονταρισμούς αν θέλει να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη και στη ζωή.

Δηλαδή να εφαρμόσει το πιο σκληρό μνημόνιο ever.

Είναι φανερό ότι η ελπίδα όσων επιζητούν πραγματικές μεταρρυθμίσεις και πιστεύουν ότι μόνο με αυτές θα βγούμε κάποτε από την κρίση, εναποτίθεται στα χέρια των εταίρων που τυγχάνουν και δανειστές. Ανεξάρτητα από την επακριβή ή όχι υλοποίηση των προαπαιτούμενων και την όποια δυνατή διαπραγμάτευση, το πλαίσιο είναι καθορισμένο και στενό.

Η χώρα μπορεί να έχει ρευστότητα άρα και δυνατότητα παραγωγικής ανασύνταξης μόνο στο μέτρο που προχωρήσει στην μετουσίωσή της σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος σε περιβάλλον δημοσιονομικής εγκράτειας. Ενδεχομένως να υπάρξει δυνατότητα διαπραγμάτευσης πάνω στα 19 σημεία, ενδεχομένως το αναλυτικό περιεχόμενο αυτών να επιδέχεται συζητήσεων αλλά το πλαίσιο είναι AYTO.

Ο άλλος δρόμος είναι το grexit.

Αλλά οι πληροφορίες που φτάνουν απέξω δείχνουν ότι οι ευρωπαίοι εταίροι δεν το θεωρούν πιθανό. Κάτι θα ξέρουν, κάτι παραπάνω θα έχουν συζητήσει με το ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιον ΣΥΡΙΖΑ; Υποθέτω την ηγετική ομάδα που φιλοδοξεί να παραμείνει ηγετική και την επομένη των εκλογών δοθέντων τότε και των συσχετισμών της κοινοβουλευτικής ομάδας.

Συνεπώς, όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ για να φύγουμε από την ΕΕ (και είναι πολλοί), ή για να προστατεύσουν τη συντεχνία τους, ή να ανακτήσουν τα προνόμιά τους, ή για να φύγουμε από τη λιτότητα, καλόν είναι να το ξανασκεφτούν.

Τα πράγματα είναι υπό έλεγχο και τον έλεγχο δεν θα τον έχει καμιά ελληνική κυβέρνηση.

Το θέμα είναι αν η όποια αυριανή κυβέρνηση μας προκύψει θα έχει τη διάθεση να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις δίκαιες κατά το δυνατόν, σε αναπτυξιακή κατεύθυνση που θα απελευθερώνουν την οικονομία και θα ανοίγουν την κοινωνία και δεν θα καταφύγει σε κρυφτούλι με τους εταίρους όπως έκανε η απερχόμενη.

Γιατί η συγκυβέρνηση δεν έκλεισε τη συμφωνία φοβούμενη ότι αν προχωρούσε στις απαιτούμενες ρυθμίσεις δεν θα εύρισκε ούτε την ψήφο της στις κάλπες. Το θέμα δεν είναι ποιος θα τολμήσει να πάει κόντρα στο αντιμεταρρυθμιστικό ρεύμα, αλλά πως θα διαχειριστεί το πολιτικό κόστος από τις μεταρρυθμίσεις που του επιβάλει το πρόγραμμα; Γιατί ο άλλος δρόμος είναι η έξοδος.

Υπάρχει όμως ένα ακόμα πρόβλημα που αφορά την καθημερινότητα του Έλληνα. Αν υπάρξει τόσο θεαματική τούμπα στη σχέση με τους εταίρους ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο της ματαίωσης του προγράμματος των ζουρνάδων;

Γιατί κάτι θα πρέπει να δώσει αυτή η Αριστερά στους παλιούς και νέους φίλους της που προσδοκούν κάτι από το κορυφαίο γεγονός της «πρώτης φοράς Αριστερά». Γιατί ο κόσμος που ψηφίζει σήμερα ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν θέλει προφανώς αυτές τις μεταρρυθμίσεις.

Οι περισσότεροι δεν θέλουν καμιά μεταρρύθμιση. Και εδώ ανοίγεται ένα πεδίο δόξης λαμπρό. Το μάρμαρο θα πληρώσουν όλοι εκείνοι οι τομείς που δεν εμπίπτουν στο στενό κορσέ του μνημονίου. Η δημόσια τάξη, η παιδεία, ο πολιτισμός, η δημόσια διοίκηση, οι υπηρεσίες.

Φυσικά και δεν θα γίνει καμιά αξιολόγηση ΔΥ, θα περιοριστεί ο ελεγκτικός ρόλος των διευθυντών, ενώ η συνδικαλιστική νομενκλατούρα μπορεί να ελπίζει σε μέρες μεγάλης δόξας. Αυτή αναμένεται να αναλάβει και τη διοίκηση του κράτους. Οργανισμοί και διευθύνσεις που έκλεισαν θα ανοίξουν και πάλι και το προσωπικό που μετακινήθηκε θα βρει ξανά την ησυχία του. Δημόσιο και κάθε μέρα γιορτή.

 Όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ,  κλείνουν εδώ και χρόνια το μάτι στους «αναρχοαυτόνομους» και εισηγούνται αφοπλισμό των αστυνομικών στις διαδηλώσεις είναι απορίας άξιο ποιος θα διευθύνει το κυνήγι της αριστερής τρομοκρατίας η οποία αναμένεται να ισχυροποιηθεί.

Αλήθεια τι θα είναι η κρατική τηλεόραση την επόμενη μέρα;

Σύμφωνα με προεκλογικές διακηρύξεις αναμένονται νεοκομμουνιστικές κρατικές παρεμβάσεις και στο χώρο του πολιτισμού με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ειδικά στην εκπαίδευση σχεδιάζεται μια βίαιη επιστροφή στο παρελθόν. Θα καταργηθεί η δευτεροβάθμια τεχνική εκπαίδευση (υποθέτω παγκόσμια πρωτοτυπία),  θα χαλαρώσει ακόμα περισσότερο το σχολείο με την κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων και την αραίωση των εξετάσεων.

Ήδη οι μαθητές παράτησαν το διάβασμα γιατί ακούνε ότι θα καταργηθούν οι εξετάσεις.

Η ματαίωση του προγράμματος της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών δεν θα διώξει απλά το «φόβο» αλλά θα επαναφέρει και την ανεμελιά. Δημόσιο και κάθε μέρα γιορτή.

Τα πανεπιστήμια θα επανέλθουν στο θεσμικό πλαίσιο του 1982 για να ανασάνει επιτέλους σύσσωμο το καθηγητικό κατεστημένο.

Η συμμετοχή των φοιτητών και των διοικητικών στις εκλογές των οργάνων επανέρχεται, το νέο άσυλο  εγγυάται την απρόσκοπτη καταστροφή των ιδρυμάτων από όποιον το επιθυμεί.  Φυσικά θα γίνουν ρυθμίσεις ώστε να ξεκοπούν παντελώς από το «παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο εκπαιδευτικό σύστημα».

Δεν ξέρω αν το δέλεαρ συμμετοχής στα προσοδοφόρα διεθνή προγράμματα θα κολώσει τους αριστερούς μεταρρυθμιστές. Γιατί υπάρχει και το μεροκάματο. Αλήθεια όλοι αυτοί που καθοδήγησαν και χρησιμοποίησαν τις καταλήψεις ως άξονα εκπαιδευτικής πολιτικής ποια στάση θα κρατήσουν αύριο απέναντι στο φαινόμενο που προφανώς και θα συνεχιστεί,  αν δεν ενταθεί,  ως μέσο πίεσης; Υποθέτω ότι θα συνεχίσουν να το υποθάλπουν μιας και αυτό βολεύει και πολλούς εντός των τειχών.

Όσο η Ελλάδα θα προσαρμόζεται οικονομικά στις ευρωπαϊκές επιταγές, τόσο οι κοινωνικοί  θεσμοί  θα απομακρύνονται από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Γιατί αυτό θα βρει άφθονους θιασώτες μέσα στους πολίτες που αρέσκονται να ζουν σε ένα τριτοκοσμικό περιβάλλον για να κάνουν πιο εύκολα τις δουλειές τους. ¨Όπως ήξεραν, δηλαδή.

Θα γίνει μια προσπάθεια να αναπληρωθούν οι κωλοτούμεπες στο δανειακό ζήτημα, με την πλήρη αποκατάσταση των συνηθειών του Έλληνα, πασπαλισμένη με μπόλικη επαναστατική ρητορεία.

Φυσικά όλα αυτά δεν οδηγούν σε καμιά ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση, σε κανένα εκσυγχρονισμό. Αυτή όμως είναι και η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που μισεί την Ευρώπη και τον καπιταλισμό είναι αδύνατον πολιτιστικά και πολιτικά να επιδιώξει τη μεταρρύθμιση θεσμών που θωρακίζουν αυτά που μισεί.

Εδώ είναι και ο ρόλος των μικρότερων κομμάτων που θα θελήσουν  να συνδράμουν, με όποιο τρόπο, μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.

Διότι ο ρόλος τους θα είναι να προστατεύσουν την κοινωνία από τον πολιτιστικό χειμώνα που θα θελήσουν να της επιβάλλουν  οι νέοι κυβερνώντες. Δυστυχώς θα είναι πολύ δύσκολο  μικρότερα κόμματα όπως ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ή το ΠΑΣΟΚ να επιβάλλουν τις απόψεις τους που προφανώς απέχουν πολύ από τις αριστερές εμμονές των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει να διαθέτουν ικανότατα αλλά και χαλκέντερα στελέχη με ξεκάθαρες υλοποιήσιμες προτάσεις για να αντιπαρατεθούν στην παράνοια.

Είναι σαφές ότι πολλοί νόμοι και ρυθμίσεις της παρούσας κυβέρνησης θέλουν ξήλωμα. Αλλά ποιοι θα είναι αυτοί που θα τους αντικαταστήσουν και προς ποια κατεύθυνση θα στρέψουν την κοινωνία μας;

Η αναπαλαίωση είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την επομένη των εκλογών. Ακόμα και στην περίπτωση της αυτοδυναμίας, ο ρόλος των κομμάτων του κέντρου θα είναι καίριος.

Γιατί κάποιοι πρέπει να προστατεύσουν την αστική δημοκρατία η οποία και θα δεχθεί περιφερειακά πλήγματα αλλάζοντας τις σταθερές στην καθημερινότητα των Ελλήνων…

Λεωνίδας Καστανάς

Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα