Επιστροφή στην βαλκανική μιζέρια…

Τα παλιά τα χρόνια, πριν καταρρεύσει ο υπαρκτός κομμουνισμός, που πλέον μόνο στη Β. Κορέα (ίσως), και στη χώρα μας έχει θιασώτες, όταν επέστρεφε κάποιος από ταξίδι (οδικώς) μέσω Γιουγκοσλαβίας, θεωρούσε την Ελλάδα παράδεισο σε σχέση με αυτά που έβλεπε και ζούσε διασχίζοντας την πάλαι ποτέ «αυτοδιαχειριζόμενη» σοβιετία του Τίτο.

Κάπως έτσι αισθάνεται σήμερα και όποιος επιστρέφει στη χώρα μας από το εξωτερικό… όμως από την ανάποδη.

Αισθάνεται δηλαδή σαν να ξαναμπαίνει σε τούνελ χωροχρόνου, και να ζει καταστάσεις που για άλλες χώρες αποτελούν σιχαμερό παρελθόν.

Διότι η σημερινή Ελλάδα είναι κάτι σαν τη Γιουγκοσλαβία του 1980.

Και να ‘ταν μόνο αυτό;

Επιστρέφει σε μια Ελλάδα όπου το 30% των κατοίκων της θέλει να ψηφίσει επιστροφή στο μπάχαλο.

Θέλει να ζήσει καταστάσεις τριτοκοσμικές, που προφανώς τους έλειψαν.

Θέλει δηλαδή ο ελληνικός λαός, να βγάλει μόνος του τα μάτια του…

Είναι ιδιαίτερα λυπηρό, να ζούμε σε μια τόσο πανέμορφη χώρα, και να επιδιώκουμε την αυτοκαταστροφή μας, για ένα γινάτι.

Για τη κατσίκα του γείτονα.

Για να δούμε τον Σκουρλέτη, και τον Στρατούλη (και τη Ραχήλ) υπουργούς, και για να γίνουμε ρεζίλι και διεθνώς…

Αυτά σκεφτόμουν όλη μέρα χθες, έχοντας επιστρέψει από έναν άλλο πλανήτη.

Πέρασα δυο εβδομάδες στην Αμερική, όπου τίποτα μα τίποτα δεν θυμίζει το δικό μας βαλκανικό γιουσουρούμ.

Εκεί, ο κόσμος εργάζεται με όρεξη και επαγγελματισμό, διασκεδάζει, και γενικά ζει χωρίς το σπαθί του Δαμοκλή να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του, όπως συμβαίνει εδώ διαχρονικά.

Εκεί όλα λειτουργούν στην εντέλεια, κυρίως επειδή δεν υπάρχουν Στρατούληδες και μπαχαλάκηδες.

Δεν υπάρχει ΠΑΜΕ, εξ ου και η οικονομία τους δουλεύει ρολόι.

Που εδώ όχι μόνο υπάρχουν, όχι μόνο κυριαρχούν, αλλά έχουν και οπαδούς που θα τους ψηφίσουν κανονικά.

Για να ολοκληρωθεί και επίσημα η βουτιά μας στο κενό.

Για να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι η χώρα μας ζούσε μια σικέ και στρεβλή «ανάπτυξη», που βασίζονταν σε δανεικά.

Δανεικά κι αγύριστα βεβαίως, που όταν τα πράγματα σφίξανε, αποδείχθηκε ότι δεν μπορούμε να τα πληρώσουμε.

Εν ολίγοις χρεοκοπήσαμε. Και ήρθε το μνημόνιο να μας κρατήσει στο ευρώ, και στο κλαμπ των δυτικών πολιτισμένων χωρών, έστω με μηχανική υποστήριξη.

Δεν έφερε το μνημόνιο τη κρίση, αλλά η κρίση το μνημόνιο.

Δυστυχώς όμως, η παραδοσιακή ελληνική ανεμελιά και τσαπατσουλιά, σε συνδυασμό με την ριζωμένη μέσα μας απέχθεια προς κάθε είδους εξουσία και φόρους, έκανε και πάλι το θαύμα της, με αποτέλεσμα να πάνε περίπατο 3-4 χρόνια θυσιών, και να κινδυνεύουμε όχι μόνο να ξαναζήσουμε την ένδεια, αλλά αυτή τη φορά να τη ζήσουμε εκτός ευρώ, και ίσως εκτός … πολιτισμού.

Κάτι σαν την Αλβανία του Χότζα, που πεινούσε μεν, ήταν εθνικά περήφανη και ανεξάρτητη δε.

Χωρίς καμιά μα καμιά πρωτογενή παραγωγή, χωρίς καμιά μα καμιά προοπτική ανάπτυξης, εκτός  από ένα θολό όραμα περί των πάντων στο δημόσιο.

Η Γιουγκοσλαβία που λέγαμε…

Με επίκεντρο όμως τον άνθρωπο, που λέει κι ο πολύς Στρατούλης (ο επονομαζόμενος και σπινθηροβόλος).

Εκτός κι αν έχει δίκιο τελικά  ο πάνσοφος Αλέξης (ο γλωσσομαθής), και η Ευρώπη χεστεί επάνω της όταν την απειλήσει με κλαρίνα και πεντοζάλη… και μας ταράξει στο χρήμα, φοβούμενη την αγριεμένη παρέα των μαϊμού οικονομολόγων του Σύριζα (που όλοι ανεξαιρέτως είναι ζάπλουτοι και έχουν καριέρες και καταθέσεις στο εξωτερικό).

Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να  πιστεύει ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού μας, που προφανώς ζει εκτός τόπου και χρόνου, αγνοώντας το τι συμβαίνει στον πλανήτη.

Και άντε να καταλάβω τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνδικαλιστές, που οι μεν φοβούνται για τη θεσούλα τους (όντας αργόμισθοι και ανεπαρκείς οι περισσότεροι), οι δε θέλουν ξανά να συγκυβερνούν.

Οι άλλοι όμως;

Είναι δυνατόν να υπάρχει σήμερα σώφρων άνθρωπος που να πιστεύει ότι θα τον σώσει ο Σύριζας της Ραχήλ και του Κατρούγκαλου;

Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν την ΝΔ ικανή να μας επαναφέρει στην οικονομική ομαλότητα. Με ποιους; Με τον Γιακουμάτο, την Ράπτη, και τον … Ζαγοράκη;

Γαλάζια γλίτσα τη θεωρούσα, γαλάζια γλίτσα τη θεωρώ.

Έχει όμως στο τιμόνι της τον Σαμαρά, που αν μη τι άλλο δουλεύει σαν σκυλί, είναι καταρτισμένος, είναι χορτασμένος, και είναι και πατριώτης.

Αυτός είναι η ελπίδα μου, μπας και ορθοποδήσουμε κάποτε, και ζήσει φυσιολογικά ο γιος μου.

Διότι η  εναλλακτική λύση, αυτή που προσφέρει ο Σύριζα είναι αυτοκτονία.

Εκτός κι αν μας λείπει το γιγαντωμένο δημόσιο, η ανυπόληπτη δραχμή, η φτώχεια, η μιζέρια, το μπάχαλο, και οι λεβέντες συνδικαλιστές που κάνανε κουμάντο παντού καταστρέφοντας κάθε ικμάδα οικονομικήςελπίδας.

Αυτοί οι γνήσιοι επαναστάτες, που είναι τόσο ιδεολόγοι, που μόλις το Πασόκ έχασε την εξουσία, ανακάλυψαν πόσο «κομμουνιστές» είναι και εντάχθηκαν εν χορώ στις συνιστώσες.

Αν έπαιζε να γίνει κυβέρνηση η Χ. Α.  μην αμφιβάλλετε ότι όλοι αυτοί θα δήλωναν λάτρεις ακόμη και του Κασιδιάρη… για τη κουτάλα βεβαίως.

Αυτές είναι οι σκόρπιες σκέψεις μου, την ώρα που προσπαθώ να προσαρμοστώ στη μίζερη νεοελληνική πραγματικότητα στην οποία επέστρεψα μετά από ένα ταξίδι στον σύγχρονο πολιτισμό.

Ο οποίος θα αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός από μεθαύριο, αν οι δημοσκοπήσεις είναι σωστές, και αν ο λαός μας επιλέξει την αυτοχειρία.

Και τότε δεν θα φταίνε ούτε οι κακοί Γερμανοί, ούτε οι Μασόνοι, ούτε ο … Ντάφυ Ντακ.

Εμείς οι ίδιοι θα φταίμε, μόνο που θα είναι πολύ αργά για δάκρυα.

Και το τρένο της ανάπτυξης θα έχει φύγει προ πολλού, αφήνοντας μας πίσω στον σταθμό, να ζητάμε τα ρέστα από τον Κουράκη και την Ραχήλ.

Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του λοιπόν, και από βδομάδα βλέπουμε…

Strange Attractor