Σάτιρα και θρησκευτικό μίσος…

Αυτή η ιστορία με τις δολοφονίες σκιτσογράφων (και άλλων) στο Παρίσι, από πλευράς κάποιων τρελαμένων φανατικών Ισλαμιστών, σηκώνει πολλή κουβέντα.

Και όχι μόνο για το ζήτημα της φανατικής θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, ή του ρατσισμού, ή της λαθρομετανάστευσης, ή ή ή…

Η όλη υπόθεση έχει κυρίως να κάνει με τη δημοσιογραφία, και δευτερευόντως με τη σάτιρα.

Η οποία δημοσιογραφία από τη φύση της είναι έτσι δομημένη, ώστε να διαχέει πληροφορίες, απόψεις, γνώμες, και αντιλήψεις, που όμως  σχεδόν πάντα είναι σίγουρο ότι θα δυσαρεστήσουν, ή θα προσβάλλουν κάποιους ατομικά ή ως μέλη ομάδων, εθνοτήτων, κοινοτήτων, κομμάτων κλπ.

Κάποιος είχε πει κάποτε πως η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να ηρεμεί τους αναστατωμένους, και να αναστατώνει τους ήρεμους… ή κάπως έτσι.

Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τους δημοσιογράφους αλλά με τους πνευματικούς ανθρώπους γενικότερα.

Με τους συγγραφείς, τους ζωγράφους, τους ποιητές, τους μουσικούς, ακόμη και τους μπλόγκερ.

Ανέκαθεν αυτές οι κατηγορίες «σχολιαστών» και κριτικών της ανθρώπινης κοινωνίας προκαλούσαν αμφισβήτηση, και αντιδράσεις.

Ότι και να πει κάποιος, ότι και να υποστηρίξει, πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος που δεν θα το δεχτεί, και που θα το πάρει στραβά, ή ακόμη και προσωπικά.

Το βλέπουμε καθημερινά στο φέισμπουκ (όσοι εντρυφούμε σε αυτό συστηματικά).

Και η μεγαλύτερη αμφισβήτηση, οι περισσότερες αντιδράσεις, όχι τόσο στην Ελλάδα όσο στον υπόλοιπο κόσμο, προκαλείται από σχολιασμούς επί ζητημάτων θρησκείας.

Για την οποία οι Μουσουλμάνοι κυρίως είναι ιδιαίτερα «ευαίσθητοι».

Όλοι θυμόμαστε πως το Ιράν κάποτε ζήτησε από τους πιστούς να σκοτώσουν τον Salman Rushdie, συγγραφέα των «Σατανικών Στίχων»!

Κάτι ανάλογο συμβαίνει κατά καιρούς και με άλλους πνευματικούς ανθρώπους, ακόμη και γελοιογράφους, αφού η βαθιά «ευλάβεια» είθισται να μισεί το χιούμορ.

Το χιούμορ όμως, και πιο ειδικά η σάτιρα, αποτελούν μια σημαντικότατη μορφή κοινωνικού σχολιασμού, που από την εποχή του Αριστοφάνη χρησιμοποιείται επιτυχώς προκειμένου να αναδειχτεί και να στηλιτευτεί η υποκρισία, η πλεονεξία, και το παράλογο… όλα αυτά δηλαδή  που εκφράζουν διαχρονικά οι ισχυροί του κόσμου.

Η σημερινή σάτιρα μπορεί να μην είναι του επιπέδου των αρχαίων, ή ακόμη και των πιο σύγχρονων μεγάλων «υπηρετών» της, και μάλιστα πολλές φορές μπορεί να είναι και χάλια.

Μάλιστα είναι πολύ πιθανό ότι και τα σκίτσα των δολοφονημένων Γάλλων του περιοδικού  Charlie Hebdo να είναι ή να ήταν επιεικώς… κακόγουστα.

Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η σάτιρα αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο αποκάλυψης της σκληρής πραγματικότητας που διέπει τον κόσμο μας, και γι αυτό το λόγο και μόνο θα πρέπει να προστατεύεται ως κόρη οφθαλμού από όλους μας, ασχέτως αν μας αρέσει ή όχι.

Αυτό άλλωστε σημαίνει δημοκρατία.

Strange Attractor