Ποιος είναι αυτός ο Paul McCartney;

Η συνεχής, αμετανόητη ροή της ποπ κουλτούρας μοιάζει να είναι ειδικά σχεδιασμένη έτσι ώστε οι ηλικιωμένοι να ξέρουν ότι πλέον είναι βαρετοί και άσχετοι.

Η προσεκτικά κωδικοποιημένη και αριθμημένη πολιτισμική γνώση που όρισε την παιδική σας ηλικία, ή και την μεθύστερη, φτάνει στα όριά της, και μένετε μόνοι σας να κοιτάζετε κάποιες παλιές άσχημες μπλούζες των Nirvana, αναρωτώμενοι αν θα πρέπει να τις ξαναβάλετε στη ντουλάπα για μια ακόμη άσκοπη δεκαετία, ή απλά να τις ξεφορτωθείτε επί τόπου.

Η αντίδραση στη νέα συνεργασία μεταξύ Kanye και McCartney, μας υποδεικνύει τη δεύτερη λύση… να τις ξεφορτωθούμε…

Όπως έγραψε ένας χρήστης του Τουίτερ, όταν άκουσε το νέο τραγούδι Only One : «Ποιος στο διάολο είναι αυτός ο Paul McCartney; Να, γι αυτό μου αρέσει ο Kanye, επειδή δίνει βήμα σε άγνωστους καλλιτέχνες»!!!!

Προφανώς οι θαυμαστές του Kanye δεν έχουν ακουστά τους Beatles. Τα σημερινά παιδιά έχουν γενική άγνοια, και η δυτική κουλτούρα μοιάζει καταδικασμένη.

Οι περισσότεροι που ακούνε ποπ σήμερα, δεν είχαν καν γεννηθεί τη τελευταία φορά που ο McCartney έβλεπε τραγούδι του στα τσαρτς.

Ή ίσως και όχι. Απ ότι φαίνεται, όλοι αυτοί που στο Τουίτερ αναρωτιούνται για το ποιος είναι αυτός ο Paul McCartney, απλά κάνουν πλάκα.

Οι νέοι σίγουρα ξέρουν, σε ένα μεγάλο ποσοστό, ποιος είναι. Απλά υπονοούν ότι δεν είναι πλέον τόσο σημαντικός όσο παλιά, και αφήνουν να εννοηθεί ότι αυτοί που στη πραγματικότητα είναι εκτός φάσης είναι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, που ίσως να μη ξέρουν ποιος είναι ο Κ. West.

Αν είναι πλάκα, τότε πέτυχε. Το οδυνηρό όμως για τους μεγαλύτερους είναι όχι ότι ο κόσμος δεν ξέρει ποιος είναι ο McCartney, αλλά το ότι είναι πιθανό κάποιοι νέοι όντως να μη τον ξέρουν. Κι αυτό δεν είναι ντροπή.

Σίγουρα τα Σκαθάρια ήταν σούπερ δημοφιλή, αλλά αυτό συνέβαινε πριν από 40 χρόνια.

Ο McCartney είχε κάποιες επιτυχίες με τους Wings, και μια δυο πετυχημένες συνεργασίες με τον Michael Jackson, αλλά ακόμη κι αυτό συνέβη πριν από 30 χρόνια.

Για όλους αυτούς που γεννήθηκαν μετά την εποχή του McCartney, τους είναι τόσο άγνωστος όσο και ο Bing Crosby.

Η μουσική του McCartney σήμερα έχει τόση σχέση με το τοπ 40 όση έχει κι αυτή του Bing Crosby. Έχει βέβαια κάποια σχέση, αλλά όχι πολύ.

Το ιδιαίτερο φωνητικό στυλ του Crosby αποτελεί ακόμη τον πρόδρομο της κάντρι, της ροκ, ίσως και της R&B ως ένα βαθμό. Μάλιστα, επειδή ο συγκεκριμένος εκμεταλλεύτηκε την τεχνολογία των ενισχυτών, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν και ο πρόδρομος της σημερινής cyborg Auto-Tune μουσικής.

Παρομοίως, το μεγαλείο του τραγουδιστή των Beatles συνεχίζει να μετράει (κυρίως για τον Kanye). Και βέβαια, που και που βλέπουμε samples των Σκαθαριών να εμφανίζονται σε κομμάτια της χιπ χοπ.

Ο James Brown όμως, όπως και ο Michael Jackson, είναι πολύ πιο σημαντικοί για τη σημερινή ραδιοφωνική μουσική απ ότι οι Lennon/McCartney.

Η Britney Spears έγινε ρεζίλι των σκυλιών όταν το 2002 παραδέχθηκε πως δεν είχε ακουστά τη Yoko Ono, αλλά αυτό επισκίασε τον ενθουσιασμό και τη λατρεία της για καλλιτέχνες όπως η Janet Jackson και η Cher.

Δεν είναι ότι δεν γνωρίζει μουσική ιστορία, αλλά το ότι εκείνο το συγκεκριμένο μουσικό παρελθόν των Beatles δεν ήταν το δικό της μουσικό παρελθόν.

Σε έναν κόσμο της ποπ που κυριαρχείται από χιπ χοπ και R&B, οι Fab Four είναι αρχαία ποπ κουλτούρα, και άσχετα με την επίδρασή τους στη σημερινή μουσική σκηνή, αποτελούν αντικείμενο ειδικών ή ειδικευμένων μουσικών ενδιαφερόντων.

Στο βιβλίο του (του 2012) The World Until Yesterday, ο Jared Diamond λέει πως στις παραδοσιακές κοινωνίες, οι πρεσβύτεροι έπαιζαν  έναν σημαντικό ρόλο. Κατείχαν γνώση που ήταν ακόμη απαραίτητη, ή χρήσιμη. Ένας 80χρονος που θυμόνταν το πώς η κοινότητα επέζησε από μια ξηρασία πενήντα χρόνων ήταν πολύτιμος σε περίπτωση επανεμφάνισης μιας τέτοιας ξηρασίας.

Όταν οι πολιτισμοί αλλάζουν αργά αργά, η παλιά γνώση παραμένει σημαντική, και ζωτικής σημασίας. 

Οι διαμαρτυρίες των θαυμαστών των Beatles, που συνειδητοποιούν ότι ο λατρεμένος τους Paul McCartney είναι «άχρηστος» για τους απογόνους τους κρύβει όχι μια νοσταλγία για τα ‘60ς, αλλά μια νοσταλγία για μια χαμένη εποχή όπου το να είσαι ηλικιωμένος δεν σήμαινε ότι ήσουν και αχρείαστος.

Τα σημερινά παιδιά μπορεί να γνωρίζουν ποιος είναι ο Paul McCartney, αλλά δεν τους νοιάζει, και ούτε θα έπρεπε.

Γι αυτό και η συνεργασία West/McCartney είναι καίρια. Το τραγούδι Only One μιλάει συγκεκριμένα για «προκατόχους». Ο West το τραγουδάει από τη πλευρά της μαμάς του Donda, που πέθανε το 2007.

"Hello my only one," τραγουδάει ο West-Donda. “If you knew how proud I was, you'd never shed a tear, have a fear."

Και την ώρα που αυτός τραγουδάει, ο McCartney παίζει στα πλήκτρα μια ηχώ των κλασικών του μπαλάντων "Yesterday" και  "The Long and Winding Road."

Όπως θυμούνται οι «παλιόγεροι», ο McCartney αποδίδει καλύτερα όταν συνεργάζεται με κάποιον που προσθέτει πίκρα στη δική του… ζαχαρίνη.

Η ζαχαρένια ποπ του κερδίζει βάθος όταν συνδυάζεται με τη θλίψη, την ελπίδα, και την προσμονή του  West.

Φαίνεται καθαρά πως η παρουσία του McCartney στο τραγούδι αποτελεί έναν φόρο τιμής και μια αναγνώριση στη μαμά του West, που ίσως και να μην τον θαύμαζε, αλλά σίγουρα ανήκε στην ίδια εποχή με αυτόν, και άρα η μουσική του είναι περισσότερο δική της παρά του West.

Και το λυπηρό είναι ότι δεν μπορεί να μιλήσει στο γιο της, και ειδικά στον εγγονό της που γεννήθηκε αφότου εκείνη πέθανε.

«Θέλω μόνο μια χάρη», λέει η Donda… «μίλα του για μένα».

Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει το τραγούδι. Είναι ένα μήνυμα από το παρελθόν προς το παρόν.

Και μια ελπίδα ότι το παρόν μπορεί ακόμη να ακούει το παρελθόν.

Αν δηλαδή οι Beatles συνεχίζουν να μετράνε, το τραγούδι Only One μοιάζει να λέει πως αυτό δεν οφείλεται στο ότι παραμένουν ακόμη σημαντικοί ως κάποια πολιτισμικά μνημεία που όλοι οι ορθώς σκεπτόμενοι θα πρέπει να αναγνωρίζουν, αλλά στο ότι πολύ απλά ανήκαν στις ζωές εκείνων των ανθρώπων που μας αγαπάνε, ή που μας αγαπούσαν…

The Atlantic

Απόδοση: S.A.