Ο απόλυτος φασισμός της Βενεζουέλας!

Κανένας δημοκράτης της Βορείου και Νοτίου Αμερικής δεν θα πρέπει να αμφιβάλλει πλέον, ότι ο απατεώνας πρόεδρος της Βενεζουέλας Nicolás Maduro, μαζί με τον «σκοτεινό» πρόεδρο της Βουλής Diosdado Cabello, που κάποιοι κατηγορούν ως επικεφαλής σπείρας trafficking, έχουν επιβάλλει μια κανονική δικτατορία.

Παράλληλα, είναι πλέον ξεκάθαρο πως το οικονομικό τους μοντέλο, αυτό που προκαλεί σοβαρές ελλείψεις τροφίμων, είναι μια σκέτη αποτυχία...

Η σύλληψη του δημάρχου του Καράκας στις 19 Φεβρουαρίου, που ήταν μια προσωπικότητα ολκής στον αντιπολιτευτικό συνασπισμό MUD, συνέπεσε με την θλιβερή επέτειο της σύλληψης ενός ακόμη ηγέτη της αντιπολίτευσης, του Leopoldo López.

Εν τω μεταξύ, η πρώην βουλευτής María Corina Machado , καθώς και άλλοι πολέμιοι του καθεστώτος, δέχονται συνεχείς απειλές.

Η πίεση που ασκείται πάνω σε κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή δείχνει το πόσο αποφασισμένο είναι το καθεστώς προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία, και να «εμβαθύνει» την εμπνευσμένη από την Κούβα «επανάσταση του σοσιαλισμού στον 21^ο αιώνα»!

Η κατάρρευση της τιμής του πετρελαίου πλήττει τη κυβέρνηση Maduro, η οποία τώρα δεν μπορεί να ξοδεύει απερίσκεπτα όπως έκανε όταν το κάθε βαρέλι αργού πετρελαίου κόστιζε $100.

Από την πλευρά του, ο λαός της Βενεζουέλας γίνεται όλο και πιο ανήσυχος. Περισσότεροι από τα 2/3 του πληθυσμού κατακρίνουν σήμερα τον πρόεδρό τους. Όλα δηλαδή δείχνουν να είναι έτοιμα για αλλαγές, όπως προκρίνει ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης MUD.

Το καθεστώς το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, γι αυτό και προχωρά σε σκόπιμες προκλήσεις εναντίον της αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση προσπαθεί να προκαλέσει δηλαδή μια βίαιη αντίδραση, έτσι ώστε να δικαιολογήσει μια περαιτέρω καταστολή από πλευράς της.

Αν και ο MUD βασανίζεται από εσωτερικές διαφωνίες που δυσχεραίνουν τις προσπάθειες της ηγεσίας του, παρόλα αυτά απολαμβάνει τη στήριξη σημαντικού μέρους του λαού, που θέλει μια νέα κατεύθυνση για τη χώρα.

Οι ηγέτες των άλλων χωρών της Ν. Αμερικής  βλέπουν τις κατασταλτικές προσπάθειες του Nicolás Maduro, με αποτέλεσμα να έχουμε μια πιθανή ανάδυση κινημάτων αλληλεγγύης προς τον λαό της Βενεζουέλας, και κατά της δικτατορίας, σε ολόκληρη την ήπειρο.

Το καθεστώς της χώρας προσπαθεί να νομιμοποιήσει την εξουσία του με παραμύθια για πραξικοπήματα και σκευωρίες. Παράλληλα προσπαθεί να διατηρήσει τις καλές σχέσεις με άλλες γειτονικές χώρες, οι οποίες έχουν ωφεληθεί από την γενναιοδωρία της Βενεζουέλας. Με άλλα λόγια, ο Maduro προσπαθεί να εισπράξει τους «τόκους» για τα δάνεια που έχει προσφέρει χρόνια τώρα σε διάφορες αριστερές κυβερνήσεις μέσω της Εμπορικής Ένωσης ALBA.

Αυτό όμως είναι δύσκολο για τους Maduro και Cabello, αφού και οι δυο στερούνται τόσο την χαρισματικότητα όσο και τους πόρους που διέθετε ο προκάτοχός τους Hugo Chávez. Επίσης, να μη ξεχνάμε, ότι αρκετοί από τους διεθνείς συμμάχους τους έχουν δικά τους σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσουν.

Στο Εκουαδόρ, ο περήφανος Rafael Correa, ο απολυταρχισμός  του οποίου τον κάνει να μοιάζει όλο και περισσότερο με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, είναι απασχολημένος με το να διώκει τον αντιπολιτευόμενο τύπο και τους γελοιογράφους της χώρας του.

Στην Αργεντινή, η πρόεδρος Cristina Kirchner είναι στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης, αντιμετωπίζοντας κατηγορίες για τον ύποπτο θάνατο ενός εισαγγελέως. Ο αντιπρόεδρός της δικάζεται για διαφθορά.

Υπάρχει πιθανότητα να καταλήξει και η ίδια στο εδώλιο, ευθύς μόλις χάσει την εξουσία στις επερχόμενες εκλογές.

Στη Βραζιλία υπάρχει εν εξελίξει το τεράστιο σκάνδαλο Petrobras, με αποτέλεσμα η πρόεδρος Dilma Rousseff, αν και επανεξελέγη πρόσφατα, να δέχεται σκληρές πιέσεις από παντού.

Η κομμουνιστική στρατηγική του φόρουμ São Paulo, που έχει ενώσει αριστερούς ηγέτες (Correa, Daniel Ortega, και Evo Morales) μοιάζει πλέον ξεπερασμένη.

Τέτοιου είδους ηγέτες κερδίζουν την εξουσία μοιράζοντας υποσχέσεις, καταγγέλλοντας τον καπιταλισμό και τον εθνικισμό, και υποστηρίζοντας δήθεν την δημοκρατικότητα.

Αργότερα όμως αρχίζουν τα δοκιμασμένα από παλιά βρώμικα κόλπα, έτσι ώστε να επιτεθούν στους θεσμούς της δημοκρατίας, όπως είναι ο διαχωρισμός των εξουσιών και η ελευθερία του τύπου.

Αποδυναμώνουν τις ένοπλες δυνάμεις και «μεταρρυθμίζουν» το Σύνταγμα.

Έτσι «κατσικώνονται» στην εξουσία. Οι όποιες δημοκρατικές αλλαγές στη κυβέρνηση καθίστανται σχεδόν αδύνατες.

Είχαμε προειδοποιηθεί για την αντιδημοκρατική φύση του καθεστώτος Chavez (τσαβισμού). Παρόλα αυτά πολλοί διανοούμενοι και δήθεν προοδευτικοί κορόιδευαν αυτές τις προειδοποιήσεις. Τις θεωρούσαν υπερβολές, έλεγαν, και ως αποτέλεσμα της αντικομμουνιστικής παράνοιας. Εν τω μεταξύ, αρκετές κυβερνήσεις είχαν μαγευτεί από τις γενναίες επιχορηγήσεις που τους πρόσφερε ο Chavez.

Ο δημοκρατικός κόσμος αντιμετωπίζει σήμερα ένα δίλημμα: Μπορεί να κάτσει σιωπηλός στην άκρη και να παρακολουθεί πως μια συμμορία διαλύει την δημοκρατία και τους φιλελεύθερους θεσμούς, ή μπορεί να αντιδράσει και να απαιτήσει επαναφορά της δημοκρατικότητας.

Το καθεστώς του Καράκας επιδιώκει μια βίαιη αντιπαράθεση, για να δικαιολογήσει την καταστολή.

Καλά θα κάνει λοιπόν η αντιπολίτευση να χρησιμοποιήσει ένα μίγμα μαζικών διαδηλώσεων, ειρηνικής αντίστασης, προεκλογικής προετοιμασίας, και έντονη αναζήτηση διεθνών συμμάχων ώστε να κερδίσει μια διεθνή αλληλεγγύη.

Με δεδομένη την ανικανότητα του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών OAS, και την απάθεια της Ένωσης Κρατών της Νοτίου Αμερικής UNASUR, που ελέγχεται από ένα ακόμη τσιράκι του Maduro, οι φίλοι του λαού της Βενεζουέλας θα πρέπει να σχηματίσουν ένα άλλο αντίπαλο δέος στο São Paulo Forum, ίσως σαν ένα  Λατινοαμερικανικό φόρουμ  για την «Δημοκρατία και τις Ελευθερίες».

El Espectador

Απόδοση: S.A.