Mήπως έγινες κι εσύ νύχτα ΣΥΡΙΖΑ και δεν μας το 'πες;

Ξεκινώντας από το πετυχημένο αστείο που κυκλοφόρησε μέσα στην ίδια την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι 8 στους 10 τούς στηρίζουν και οι άλλοι δύο είναι… αριστεροί, επιβεβαιώνεται ότι συχνά μες στην πλάκα λέγονται και τα πιο σοβαρά πράγματα. 

Ετσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση σήμερα (αύριο ποιος ξέρει…), υπάρχει ένα ποσοστό γύρω στο 70%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, που στηρίζει ή δείχνει ανοχή στην κυβέρνηση (μια που δεν έχει κάνει και τίποτα οδυνηρό ακόμη).

Αλλά και ένα 30% που δεν θέλει ούτε να τη βλέπει έτσι όπως κατάντησε… «μνημονιακή» εντός ευρώ και με τις ευλογίες του Σόιμπλε και του ΔΝΤ!

Μεταξύ αυτών που την κατηγορούν και πολλοί Συριζαίοι, ειδικά εκείνοι του αρχικού 3%-5% που συνειδητοποιούν σιγά-σιγά κάτι που όντως συντελέστηκε εντελώς ξαφνικά…

Ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης και η κυβέρνηση δεν ανήκουν πια στον ΣΥΡΙΖΑ και μόνο, ή και αντίθετα. Εχουν να απολογηθούν πρώτα στο 36,5% που τους ψήφισε, μετά στην προσωρινή πλειοψηφία του 70% που καλώς ή κακώς ελπίζει σ’ αυτούς, και τέλος στον κάθε παραπονεμένο κομματικό που έμεινε στην απέξω.

Ή, για να μην τους αδικούμε, έχει κολλήσει στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (ούτε ο ΠΑΟΚ να ’ταν!) και δεν μπορεί ή δεν θέλει πια να αντιληφθεί ότι ο Αλέξης… ανήκει στον λαό του.

Ο οποίος λαός από την πλευρά του, ετερόκλητος, μπερδεμένος, απελπισμένος και ανεκτικός, θέλει έναν ΣΥΡΙΖΑ ο καθένας στα μέτρα του!
Ο ένας τον θέλει ευρωπαϊκό, ήτοι να παίρνουμε τη δόση μας, ο άλλος ευρωριζοσπαστικό γιατί γουστάρει να βλέπει τον Βαρουφάκη να σπάει τα ούμπαλα του Σόιμπλε και τον Μαριά να κάνει τον Ντράγκι να… τσιρίζει στο Ευρωκοινοβούλιο (κάπου θα τα πληρώσουμε όλα αυτά), και ο παράλλος έναν ΣΥΡΙΖΑ σαν το μετα-ΠΑΣΟΚ που ποτέ δεν κατάφερε να έχει!
Ολοι έχουν και από μια άποψη, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Κι εγώ, ενώ δεν πιστεύω καθόλου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πετύχει στο τέλος, διαφωνώ κάθετα με τις ιδέες του και τα οράματά του και πιθανολογώ ότι θα τα πάει πολύ χειρότερα στην πραγματικότητα, ζορίζομαι στην ιδέα του τι θα συμβεί αν αποτύχει πανηγυρικά εδώ και τώρα και βρεθούμε εκτός Ε.Ε.

Υπάρχει έτοιμη εναλλακτική; (Ασε που «φορτώνω» άσχημα ως Ελληνας όταν μας ξεφτιλίζει ο κάθε Γερμαναράς που περνάει και το νιώθω ότι γουστάρει να μας λιώσει όλους, είτε του δίνει είτε όχι αφορμές ο όποιος Συριζαίος, από αβάσταχτη πολιτική ελαφρότητα.)
Με δυο λόγια, ούτε… χίλιοι διαφορετικοί ΣΥΡΙΖΑ δεν καλύπτουν τα αιτήματα και τις προσδοκίες του καθενός, όπως θα διαπίστωσε με σοκ το Μαξίμου βλέποντας τον αγαπητό σύντροφο Μανώλη να τους κατακεραυνώνει, τον χθεσινό αδελφό Μηλιό να τους απομυθοποιεί και τους πιο κλασικούς εκπροσώπους της καταγεγραμμένης διαπλοκής να τους δοξολογούν σε βαθμό γελοιότητας. Κοιμήθηκαν δεξιοί, γίνανε νύχτα ΣΥΡΙΖΑ και το πρωί κάνουν και κριτική από τα αριστερά!
Αν εξαιρέσουμε το ενδεχόμενο να συνωμότησε η μισή κοινωνία και να δηλώνουν Συριζαίοι από τον χθεσινό αρχιπασόκο συνδικαλιστή μέχρι τη Γιάννα, τότε πρέπει να δούμε την πραγματικότητα: Αυτόν τον «στο περίπου» ΣΥΡΙΖΑ θέλει ο πολύς κόσμος, οπότε και να ’θελε η Κουμουνδούρου να τον αλλάξει δεν μπορεί, ενώ ακόμη κι αν τα κατάφερνε, τότε ο κόσμος δεν θα τον ήθελε.

Μπερδεμένο; Ισως εδώ η τελευταία ιδέα του Βαρουφάκη περί ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΣΑΦΕΙΑΣ να είναι τελικά πολύ πρακτική όσον αφορά στην πολιτική.
Για την οικονομία θα το δούμε γιατί εκεί μπαίνουν και οι αριθμοί (σόρι, ε) στη μέση.

Πολιτικά, όμως, η δημιουργική ασάφεια επιτρέπει μέχρι την Πρωτομαγιά στον καθένα να περιμένει ό,τι θέλει, στην κυβέρνηση να διαθέτει μεγάλα περιθώρια χειρισμού χωρίς άμεσο πολιτικό κόστος, υπό την προϋπόθεση ότι στην τελική κάτι θα βγει, που να ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ… ΤΡΙΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Γιατί αν πάμε πρώτα εκεί, το σημερινό 70%-30% της υπεροχής της θα κάνει μια κωλοτούμπα που θα αφήσει εποχή και θα ξεκινήσει από το 70%-30% εναντίον της και θα βαίνει μειούμενο και τρελαμένο!
Για πολύ κόσμο αυτό που μετράει πιο θετικά απ’ όλους (προς μεγάλη λύπη των καθαρόαιμων Συριζαίων) είναι ότι ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης και οι λοιποί κάναν την ανάγκη φιλοτιμία, έβαλαν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης στον θάλαμο αναμονής και κράτησαν, ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, την Ελλάδα στο ευρώ και τις τράπεζες ανοιχτές.

Να είχαν και λεφτά ακόμη καλύτερα, γιατί, όπως αστειεύονται κάποιοι άλλοι, πηγαίναμε για δανειακή σύμβαση χωρίς μνημόνιο και βρεθήκαμε με παράταση μνημονίου και παγωμένη δανειακή σύμβαση, ήτοι χωρίς δάνεια και χρήματα.
Ακόμη κι αν όλο αυτό ισχύει, ακόμη κι αν έγιναν ή δεν έγιναν κωλοτούμπες, για τον πολύ κόσμο που ΣΤΗΡΙΖΕΙ (και όχι για την όποια κολλημένη Συνιστώσα που φωνάζει) τελικά το ζητούμενο ήταν ότι λέγαμε «ευρώ πάση θυσία»!

Με προσθήκη να ομολογήσουμε ΚΑΙ κάποια ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, τουλάχιστον ως προς το φαίνεσθαι. (Διότι στην πραγματικότητα δεν μπορεί να υπάρξει αξιοπρέπεια όταν συνεχώς ζητάς, ζητάς, ζητάς!)  

Δυστυχώς, όμως, εκτός από τον Αλέξη τον οποίο τώρα διεκδικεί ο καθένας, άλλος καλοπροαίρετα και άλλος από πονηριά, υπάρχει και η κυβέρνηση Τσίπρα που πρέπει να συμβιώσει αρμονικά και αναπτυξιακά με τη λοιπή Ευρώπη ώστε να μην καταλήξουμε στο τέλος «Νευροκόπι».
Αυτό για όσους το αντιλαμβάνονται είναι ΑΚΟΜΗ πιο ζητούμενο πριν από τα τρία Eurogroup που χρειάστηκαν για να πάρουμε μια απλή παράταση!

Το ελληνικό ζήτημα δεν έχει λυθεί, ορισμένοι από τους βασικούς μας εταίρους είναι ακόμη πιο καχύποπτοι έως εχθρικοί, κι ΑΝ μέσα πάμε καλά, έξω προς το παρόν πάμε τα ίδια και χειρότερα.

Κι όλα αυτά, χωρίς καν, επαναλαμβάνουμε, να έχει υλοποιηθεί ένα έστω πρακτικό μέτρο που να έχει αντίκτυπο εντός και εκτός. Ενώ ξεμένουμε πραγματικά από λεφτά. Τότε να δεις!

Απ’ όλα-όλα-όλα όσα είπε ο Τσίπρας ένα είναι αδιαμφισβήτητα αληθές: τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.

Κανείς δεν ξέρει πότε τελειώνουν. Και κυρίως πώς.
To πιο σημαντικό: Μακάρι κάτι που άκουσα ότι στο τετράμηνο μπορεί να πρέπει να εκφραστεί η λαϊκή βούληση να μη σημαίνει Φεστιβάλ... Καννών.

Είναι και η εποχή του. Το καλοκαιράκι… 

Θέμος Αναστασιάδης

Πρώτο Θέμα