Ο αδίστακτος εραστής της εξουσίας…

Ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει με εκείνον ο οποίος αφού σκότωσε τους γονείς του ζητούσε την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή ήταν ορφανός.

Ο Αλέξης Τσίπρας οδήγησε τη χώρα στις εκλογές και ανέκοψε την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην ανάπτυξη.

Για το 2015 οι διεθνείς οργανισμοί προέβλεπαν αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,9% , αύξηση που θα μπορούσε να είναι ακόμη μεγαλύτερη με την πιστωτική χαλάρωση, την πτώση της τιμής του πετρελαίου και την αστάθεια σε ανταγωνιστικούς τουριστικούς προορισμούς.

Αντί για ανάπτυξη έχουμε επιστροφή στην ύφεση...

Η εξέλιξη αυτή σημαίνει λιγότερα εισοδήματα, λιγότερες θέσεις εργασίας και λιγότερα έσοδα στο κράτος, που θα πρέπει να καλυφθούν με την επιβολή νέων μέτρων.

Τα μέτρα θα επιβαρύνουν και τα πιο αδύναμα στρώματα.

Η εκτεταμένη αύξηση του ΦΠΑ, που περιλαμβάνεται στην πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, θίγει χαμηλόμισθους, άνεργους και φτωχούς συνταξιούχους.

Πόσο υποκριτικό είναι να λες ότι παλεύεις για να μη μειωθούν οι συντάξεις και την ίδια στιγμή να μειώνεις κι άλλο την αγοραστική δύναμη των συνταξιούχων;

Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την εξουσία έχοντας πλήρη γνώση της κατάστασης, αλλά χωρίς κανένα σχέδιο δράσης εκτός από την επικοινωνιακή διαχείριση των πραγμάτων.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο Αλ. Τσίπρας δεν άφηνε την προηγούμενη κυβέρνηση να υποστεί το πολιτικό κόστος της συμφωνίας με τους δανειστές και δεν περίμενε ένα ακόμη χρόνο για να πάρει την εξουσία. Τότε θα υπήρχε ισχυρή ανάπτυξη και δεν θα ήταν αναγκασμένος να πάρει νέα σκληρά μέτρα.

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Μπορούμε όμως να την αναζητήσουμε στην πορεία του προέδρου και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στα αμφιθέατρα του φοιτητικού συνδικαλισμού και στους διαδρόμους της κομματικής ίντριγκας. Και οι δύο αυτοί χώροι είναι ένα πεδίο διεκδίκησης της κυριαρχίας. Εκεί σημασία έχει να κερδίζεις και αυτά που λες και κάνεις είναι μέσα για να πετύχεις το στόχο σου.

Η κυριαρχία καθίσταται αυτοσκοπός και η πολιτική γίνεται ένα εργαλείο στην υπηρεσία της.

Ο Αλ. Τσίπρας κυριάρχησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Η έξυπνη επικοινωνιακή διαχείριση της οδυνηρής πραγματικότητας που έφερε η κρίση και οι σοβαρές ευθύνες των αστικών κομμάτων τον έφεραν στην πόρτα της εξουσίας.

Εκμεταλλευόμενος τα εθνολαϊκιστικά στερεότυπα και διαθέτοντας ένα μεγάλο ταλέντο στη δημαγωγία, βρέθηκε μπροστά στην πιο μεγάλη ευκαιρία της ζωής του. Μια ευκαιρία που ποτέ του δεν μπορούσε να φανταστεί και που με τίποτε δεν μπορούσε να αφήσει να πάει χαμένη.
Όλη η πολιτική παρουσία του κόμματος και του αρχηγού του καθορίστηκε από το σκοπό της κατάκτησης της εξουσίας. Η ηθικολογία και η καταγγελία των Μερκελιστών συνδυάστηκε με την ακραία επιθετικότητα του «ή εμείς ή αυτοί». Παράλληλα ξεδιπλώθηκε μια αχαλίνωτη εξαγγελία παροχών και χαρίσματος οφειλών που ήταν αδύνατο να εκπληρωθούν.

Η απάτη ήταν πάντα εμφανής. Υπήρχε όμως ένα ακροατήριο έτοιμο να δεχτεί το πακέτο του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι είχε εξαπατηθεί από το «λεφτά υπάρχουν» και τα Ζάππεια.

Πολλοί πολίτες εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι πράγματι κάπου υπήρχαν λεφτά και έμενε να έρθουν οι καλοί να τα μοιράσουν. Όμως υπήρξαν και αρκετοί που ενώ δεν πίστευαν τις εξαγγελίες, αποδέχτηκαν ότι ο ερχομός των καλών και άφθαρτων θα έφερνε καλύτερες μέρες. 

Η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ –με τη βοήθεια ΜΜΕ και διαμορφωτών της κοινής γνώμης όπως ο Λάκης Λαζόπουλος– ήταν ότι υποσχέθηκαν και έπεισαν πως το ξεπέρασμα της κρίσης θα γίνει με την πλήρη επαναφορά των παθογενειών του αντιπαραγωγικού πελατειακού κρατισμού που οδήγησαν σε αυτή.

Η χρεοκοπία έδειξε ότι αυτό το μοντέλο είχε καταρρεύσει, αλλά το παλιό πολιτικό σύστημα αντιστεκόταν, όσο μπορούσε, στην πλήρη απάρνησή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε την ανάστασή του, η οποία χωρίς τα δανεικά που το στήριζαν είναι αδύνατη.

Έτσι φτάσαμε στο σημερινό αδιέξοδο. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στα τεράστια προεκλογικά του ψέματα και στην πραγματικότητα.

Κάθε μέρα τα πράγματα γίνονται χειρότερα για τη χώρα και τον καθένα ξεχωριστά. Όσοι πληρώνονται απευθείας από το δημόσιο μπορεί να μην έχουν αισθανθεί ακόμη την ένταση της καταστροφής που συντελείται, αφού για να πληρωθούν αυτοί μένουν τόσοι άλλοι απλήρωτοι. Όμως τα χρήματα τελειώνουν και μαζί τους τα ψέματα.

Η επικοινωνία επιστρατεύεται και πάλι για να διασωθεί το νέο σύστημα εξουσίας. Η συμφωνία, που δήθεν γραφόταν, δεν υπάρχει.

Οι δανειστές τη μια παρουσιάζονται σαν γοητευμένοι από τον πρωθυπουργό και την άλλη καταγγέλλονται. Είτε με συμφωνία είτε με ρήξη, τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα για τους Έλληνες από ό,τι θα ήταν χωρίς την πρωθυπουργία Τσίπρα.

Ο Αλέξης Τσίπρας παίζει στα ζάρια το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων με μόνη έγνοια τη διάσωση της εξουσίας του.

Υπήρξε αδίστακτος στη διεκδίκηση της εξουσίας και παραμένει αδίστακτος στην προσπάθεια διατήρησής της.

Όσοι ονειρεύονται λύσεις με την απαλλαγή του Αλ. Τσίπρα από τους ακραίους, δεν έχουν καταλάβει ότι εκείνος είναι ο ακραίος.

Όχι ακραίος αριστερός, αλλά ακραίος δημαγωγός που κάνει τα πάντα για την εξουσία.

Δεν είναι ο πρώτος, όμως σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλη ζημιά.

Σπύρος Βλέτσας

Athens Voice