Μπατιρημένοι πολιτικάντηδες ετοιμάζουν το νέο μνημονιακό πακέτο

Εκτέλεση με θανατηφόρο ένεση ή εκτέλεση με απαγχονισμό; Ενα «ήπιο» μνημονιακό πακέτο τώρα και τα υπόλοιπα στην πορεία ή ένα «σκληρό» μνημονιακό πακέτο από τώρα;

Αυτό είναι το ζήτημα που διαπραγματεύεται η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, με τον ίδιο τον Τσίπρα να διεξάγει πλέον τη διαπραγμάτευση.

Γύρω απ’ αυτό το ψευτοδίλημμα γίνεται όλο το πολιτικό παιχνίδι των τελευταίων ημερών, συσκοτίζοντας τα ζητήματα ουσίας.

Θα έπρεπε ο ελληνικός λαός να αισθάνεται ανακουφισμένος και ευτυχής στην ιδανική περίπτωση που γινόταν δεκτή από τους ιμπεριαλιστές δανειστές η 57σέλιδη πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης;

Αυτή την πρόταση δεν την έχουμε δει, δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα, όμως η ίδια η κυβερνητική προπαγάνδα φρόντισε να διαρρεύσει μερικά στοιχεία της, στο πλαίσιο της προετοιμασίας του ελληνικού λαού για το νέο πλήγμα: αλλαγή του καθεστώτος ΦΠΑ, με στόχο να αντληθούν πρόσθετα έσοδα 1 δισ. ευρώ.

Μιλάμε για μια τεράστια (νέα) αύξηση του επαχθέστερου έμμεσου φόρου, που θα πλήξει άμεσα το λαϊκό εισόδημα, αφού το 1 δισ. θα βγει από μετατάξεις ειδών πρώτης ανάγκης σε ψηλότερο συντελεστή.

Τέρμα η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ (ή έστω το κούρεμά του μέσω της μείωσης των αντικειμενικών αξιών). Οχι μόνο διατήρηση του χαρατσιού της «ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης» (θυμηθείτε τις πύρινες καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, όταν οι Σαμαροβενιζέλοι την επέκτειναν στο 2015), αλλά και αύξησή του για ετήσια εισοδήματα άνω των 30.000 ευρώ, έτσι που να πλήξει κυρίως τα πιο καλοπληρωμένα μισθωτά μικροαστικά στρώματα (κι ένα τμήμα της εργατικής αριστοκρατίας), που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν, όπως κάνουν τα μη μισθωτά μικροαστικά, μεσοαστικά και μεγαλοαστικά στρώματα (να είστε σίγουροι ότι αυτό θα το βαφτίσουν… αναδιανεμητική πολιτική!). Οχι θεσμοθέτηση του αφορολόγητου των 12.000 ευρώ.
Δεν ξέρουμε, όμως, τι προβλέπει η ελληνική πρόταση στο μέτωπο του Ασφαλιστικού και του Εργασιακού, όπως και σε μια σειρά άλλους τομείς της δημοσιονομικής πολιτικής, καθώς δεν μας έχουν πει τι δημοσιονομικό κενό αναγνωρίζει η κυβέρνηση και επομένως ποιο είναι το ύψος στο οποίο συμποσούνται τα νέα μέτρα.
Ξαναρωτάμε: θα πρέπει ο ελληνικός λαός να αισθάνεται ανακουφισμένος, επειδή θα διατηρηθεί άθιχτο ολόκληρο το μνημονιακό καθεστώς (αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε «με ένα νόμο σε ένα άρθρο») και, επιπλέον, σ’ αυτό θα προστεθεί ένα νέο μνημονιακό πακέτο;
Ομως, οι ιμπεριαλιστές δανειστές, αδίστακτοι (όπως είναι η φύση τους), δεν έκαναν στον Τσίπρα τη χάρη να δεχτούν το δικό του «πακέτο», που έσπευσε να τους το στείλει αμέσως μετά την πενταμερή του Βερολίνου, όταν έγινε γνωστό ότι Μέρκελ και Ολάντ κατάφεραν να γεφυρώσουν τις διαφορές ανάμεσα στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα (Κομισιόν και ΕΚΤ) και το ΔΝΤ και να καταλήξουν σε ενιαία πρόταση, ενώ ανέθεσαν στον Γιούνκερ να φωνάξει τον Τσίπρα στις Βρυξέλλες και να του παρουσιάσει αυτή την ενιαία πρόταση των δανειστών. 

Η μεγάλη ελπίδα!

Τι προβλέπει αυτή η πρόταση; Βγαίνοντας από τη διαπραγμάτευση με τον Γιούνκερ (κάποια στιγμή στην ομήγυρη προστέθηκαν και ο Ντεϊσελμπλούμ με τον Βίζερ του EuroWorkingGroup), ο Τσίπρας δήλωσε ότι του ζήτησαν μέτρα όπως η κατάργηση του ΕΚΑΣ και η αύξηση του ΦΠΑ στο ηλεκτρικό κατά 10 μονάδες. Ηταν το σύνθημα για να βγουν στα κάγκελα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας ηρωικά σόου στα ραδιοκάναλα και επαναλαμβάνοντας τη λέξη «εκλογές». Ακόμη και ο Φίλης των «ειδικών αποστολών», που το πρωί της ίδιας μέρας έλεγε πως ο ΦΠΑ δεν ήταν στις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης.
Την επομένη, όμως, και ενώ οι συριζαίοι βρίσκονταν ακόμα στα κάγκελα, ενώ το Μαξίμου διοχέτευε δραματικά σενάρια στα παπαγαλάκια του, μιλώντας για τελεσίγραφα που δεν μπορούν να γίνουν δεκτά, ο εκπρόσωπος του Γιούνκερ Μαργαρίτης Σχοινάς αποδραματοποίησε πλήρως την κατάσταση, μιλώντας για «θετική και εποικοδομητική» συνάντηση, την οποία θα ακολουθήσει νέα συνάντηση τις επόμενες μέρες.

Προχώρησε, όμως, και παραπέρα, αδειάζοντας πλήρως τον Τσίπρα και τους συριζαίους. Διέψευσε αυτά που είχε πει ο Τσίπρας και χαρακτήρισε «εγγραφολογία» και «φημολογία» τις διάφορες διαρροές για το περιεχόμενο της πρότασης των «θεσμών» προς την ελληνική κυβέρνηση.

Λίγες ώρες πριν, «πηγές της Ευρωζώνης» (δηλαδή άνθρωποι του Ντεϊσελμπλούμ) εξέφραζαν αισιοδοξία για τις διαπραγματεύσεις και υποστήριζαν ότι απομένουν λίγες μόνο μέρες για την επίτευξη συμφωνίας σε τεχνικό επίπεδο (staff level agreement).
Τι ακριβώς συμβαίνει; Εχουμε πράγματι αγεφύρωτες διαφορές ή ο Τσίπρας δραματοποιεί σκόπιμα τα πράγματα για να μπορέσει να περάσει τη συμφωνία από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού προηγουμένως διανύσει κι άλλη απόσταση (που σημαίνει περισσότερα και συνολικά επαχθέστερα μέτρα) για να συναντηθεί με την πρόταση των «θεσμών»;

Μήπως η ιστορία με το ΕΚΑΣ και τον ΦΠΑ στο ρεύμα υπακούει στη γνωστή τακτική του χότζα; Μήπως πετάει αυτά, ξέροντας ότι θα φύγουν (αν υπάρχουν κιόλας), οπότε να περάσει τα υπόλοιπα ισχυριζόμενος ότι απέτρεψε τα χειρότερα; Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και δε θα μπορούσε να διαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού κι αυτός μια μνημονιακή συμφωνία ετοιμάζεται να υπογράψει.
Μήπως, όμως, πέρα από τη δραματοποίηση, οι ιμπεριαλιστές έχουν πράγματι σκληρύνει τη στάση τους, θέλοντας να «λιώσουν» τον ΣΥΡΙΖΑ και να τα πάρουν όλα τώρα, οπότε πράγματι κυοφορείται ένα απότομο βάθεμα της πολιτικής κρίσης, που θα οδηγήσει αναγκαστικά σε εκλογές, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορεί να «σηκώσει» τη συμφωνία που θέλουν οι ιμπεριαλιστές;
Απάντηση με βεβαιότητα σ’ αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί, γιατί δεν ξέρουμε το πραγματικό περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης και τις θέσεις των δύο πλευρών.

Ξέρουμε μόνο ό,τι διαρρέει το Μαξίμου, χωρίς να δίνει στη δημοσιότητα τα κείμενα της διαπραγμάτευσης (ούτε καν την πρόταση της ελληνικής πλευράς). Οπότε σ’ αυτές τις διαρροές δεν μπορούμε να δώσουμε καμιά βάση. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι οι ιμπεριαλιστές ανεβάζουν τις εκβιαστικές απαιτήσεις τους, για να πάρουν όσο γίνεται περισσότερα «εμπροσθοβαρώς», όπως έκαναν και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Εχουν, όμως, στρατηγική ανατροπής της ελληνικής κυβέρνησης; Αυτό δεν προκύπτει από πουθενά.
Από την άλλη, έχουμε τη δήλωση του Τσίπρα μετά τη συνάντηση με τον Γιούνκερ και το ύφος του όταν την εκφωνούσε.

Δεν υπήρχε τίποτα το καταγγελτικό και στη δήλωση και στο ύφος.

Το πρώτο που έκανε ήταν να χαιρετίσει ως θετική εξέλιξη την πρόταση των «θεσμών» για χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα (αυτό έχει τη σημειολογία του), στη συνέχεια μίλησε για «πολλά άλλα κοινά σημεία» και στο τέλος αναφέρθηκε σε «σημεία τα οποία κανείς δεν θα μπορούσε να προσεγγίσει», αναφέροντας το ΕΚΑΣ και τον ΦΠΑ στο ηλεκτρικό. Στο καπάκι, όμως, έσπευσε να μιλήσει για «εποικοδομητική διάθεση από την πλευρά της Κομισιόν να φτάσουμε σε έναν κοινό τόπο».

Στο τέλος, επανέλαβε δυο φορές (για να δείξει ότι αυτό είναι το κύριο) πως «οι συζητήσεις θα συνεχιστούν» και έκλεισε με απόλυτη αισιοδοξία: «Μπορώ να πω ότι όσο κανείς συζητάει με ειλικρίνεια τόσο πιο κοντά βρίσκεται στο να προσεγγίσει μια κοινά αποδεκτή λύση»!
Αυτή δεν ήταν μια δραματική δήλωση που προσανατολίζει σε επικείμενη ρήξη. Τα περί ρήξης και εκλογών ακολούθησαν στη συνέχεια στην Αθήνα, ήταν ενορχηστρωμένα και δείχνουν ότι υπηρετούν τις εσωτερικές ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, αντέχει ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογές;

Με τι διακύβευμα θα πάει σ’ αυτές; Στηρίξτε με να κάνω σκληρή διαπραγμάτευση; Αυτό έχει ήδη εξατμιστεί ως διακύβευμα που μπορεί να προσφέρει εκλογικό αέρα. Τα υπόλοιπα διακυβεύματα είτε δεν υφίστανται στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. οι απόψεις Λαφαζάνη ή -πολύ περισσότερο- Λαπαβίτσα) είτε δεν προσφέρονται για εκλογές (ψηφίστε μας για να υπογράψουμε μια επώδυνη συμφωνία).
Γι’ αυτό και ο Τσίπρας έσπευσε, την επομένη της συνάντησης με τον Γιούνκερ στις Βρυξέλλες, να ζητήσει νέα τηλεδιάσκεψη με τους Μερκολάντ, στους οποίους παραπονέθηκε (σύμφωνα με τις διαρροές του Παππά), ότι στην πρόταση των «θεσμών» υπάρχουν προτάσεις που δεν τέθηκαν ποτέ σε τεχνικό επίπεδο (στο Βρussels Group) και γι’ αυτό μόνο η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης μπορεί ν’ αποτελέσει βάση για συμφωνία.

Πάντα σύμφωνα με τις διαρροές του Παππά, η τηλεδιάσκεψη έγινε σε καλό και εποικοδομητικό κλίμα, ενώ εκφράστηκε αισιοδοξία ότι σύντομα θα υπάρξει αμοιβαία επωφελής συμφωνία.
Η προσφυγή στους ηγέτες του γερμανογαλλικού άξονα, εκτός από το ραγιαδισμό και την ξενοδουλεία που υποκρύπτει (οι Μερκολάντ το έχουν πάρει, ασφαλώς, το μήνυμα), δείχνει πως δεν υπάρχει διάθεση ρήξης και πως ο Τσίπρας είναι διατεθειμένος να κάνει και άλλες υποχωρήσεις (γι’ αυτό και χαρακτηρίζει την πρόταση της κυβέρνησης «βάση για συζήτηση»), χωρίς όμως να φτάσει στην αποδοχή «ακραίων μέτρων», τα οποία θα καθιστούσαν τη συμφωνία πρακτικά ανεφάρμοστη και θα έφερναν την κυβέρνησή του στο χείλος της κατάρρευσης. Πιστός σ’ αυτή τη γραμμή, ο Τσίπρας έσπευσε να «αγοράσει χρόνο» με το «πακετάρισμα» των δόσεων του ΔΝΤ, περιμένοντας να δει αν το G7 θα βγάλει κάτι καλύτερο.
Στο εσωτερικό μέτωπο, οι Τσιπραίοι αποφάσισαν να προκαλέσουν την προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση της Παρασκευής (η «Κ» βρισκόταν στο τυπογραφείο την ώρα διεξαγωγής της), σε μια προσπάθεια να στριμώξει την αντιπολίτευση και να τη σύρει σε γραμμή στήριξης της διαπραγμάτευσης που κάνει η κυβέρνησή του και ο ίδιος.

Κόντρα-Εξέγερση

ΥΓ. Σε ό,τι αφορά το χρέος, τα «ηρωικά» περί συμφωνίας-πακέτο που θα περιλαμβάνει και αναδιάρθρωση του χρέους έχουν δώσει τη θέση τους στο αίτημα να υπάρξει ένας «οδικός χάρτης». Δηλαδή, μια αναφορά ότι το ζήτημα του χρέους θα συζητηθεί στη συνέχεια.

Μ’ άλλα λόγια, μια επανάληψη της σχετικής αναφοράς που υπάρχει στην απόφαση του Eurogroup στις 27.11.2012.