Τους κατηγορούμε γιατί είναι συνεπείς;

Διαβάζοντας τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης προς τους δανειστές, διαπίστωσα πόσο συνεπείς είναι αυτές, προς τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς της και πόσο "εύστοχα" επιλεγμένα είναι τα υποζύγια των νέων φορολογικών βαρών.

Εκείνο που δεν καταλαβαίνω, είναι τις διαμαρτυρίες και τις κραυγές των σχολιαστών και των αναλυτών για το χαρμάνι αυτών των μέτρων.

Κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με τους φιλελεύθερους που ονειρεύονταν, το πρώτο διάστημα της συγκυβέρνησης Σύριζα - Αν.ελ., τον Τσίπρα να πραγματώνει τις μεταρρυθμίσεις που αυτοί επιθυμούσαν.

Και μάλιστα τον προέτρεπαν…

Ο Σύριζα έχει ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό προσανατολισμό, που ποτέ δεν έκρυψε. Και αναλύει την πραγματικότητα με εργαλείο την μαρξιστική θεωρία.

Εδώ ακριβώς προκύπτει ένα προβληματάκι. Στην Ελλάδα, προλεταριάτο δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχουν βιομηχανίες και βιομήχανοι. (Φρόντισαν γι’ αυτό όλες οι κυβερνήσεις από το 1974 και μετά).

Αυτό το κενό που φαίνεται πως τορπιλίζει την θεωρία, θεραπεύει η πολιτική.

Η πολιτική απεχθάνεται το κενό.

Ετσι την απούσα εργατική τάξη τής μαρξιστικής θεωρίας, ο Σύριζα την αντικατέστησε με ένα ιδιάζον κοινωνικό μόρφωμα που αποτελείται από τους προνομιούχους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, τους υψηλοσυνταξιούχους και τους κάθε λογής τσακισμένους από την κρίση.

Αυτούς θέλησε να εκφράσει, αυτοί αποτέλεσαν τον σκληρό εκλογικό του πυρήνα. Και είναι λογικό αυτούς να θέλει να προστατεύσει και να εξυπηρετήσει.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες της διακυβέρνησης του έδειξε το ενδιαφέρον του για τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, για τους προσκείμενους σε αυτόν καθηγητές των ΑΕΙ, για τους φυλακισμένους τρομοκράτες, για τους υπαλλήλους της ΕΡΤ κλπ.

Για τα θύματα της κρίσης ψήφισε τις 100 δόσεις και τις αποποινικοποιήσεις οφειλών (θεαματική αύξηση των ορίων.)

Προσφάτως ο πρωθυπουργός, φέρεται να είπε στον Σ. Θεοδωράκη πως δεν τον ενδιαφέρει η κατάσταση των τραπεζών γιατί οι ψηφοφόροι του Σύριζα δεν έχουν καταθέσεις. Μείγμα κυνισμού και ανοησίας.

Μόνο που ο κυνισμός υπερκαλύπτει την ανοησία γιατί αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της, ανά την υφήλιο, κυβερνώσας μαρξιστικής αριστεράς. 

Ετσι λοιπόν και οι προτάσεις του Σύριζα προς τους δανειστές υπακούουν σε αυτή τη λογική. Κατά τρόπο ωμό και κυνικό στοχεύουν σε ό,τι έχει απομείνει από την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Αδιαφορεί πλήρως για την τύχη της "βαριάς βιομηχανίας" της χώρας, τον τουρισμό, γιατί σαν κοινωνικός και οικονομικός χώρος βρίσκεται έξω από το θεωρητικό σχήμα του μαρξισμού.

Η πλήρης ιδεολογικοποίηση της πολιτικής κάνει τον Σύριζα να στέκεται αμήχανα σε οικονομικές λειτουργίες που δεν μνημονεύει η μαρξιστική θεωρία. 

Γι' αυτό, όσες συμφωνίες και αν υπογραφούν, το πρόβλημα θα παραμείνει.

Γιατί άλλο μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας έχει ο Σύριζα και άλλο οι λοιπές χώρες της ευρωζώνης.

Ο φορέας, το υποκείμενο της ανάπτυξης σε αυτές είναι ο επιχειρηματίας, στα μυαλά των συριζαίων -και όχι μόνον (δυστυχώς)– είναι τα διάφορα κρατικά μορφώματα, με τους υψηλόμισθους κρατικούς λειτουργούς και τις στρατιές των υπαλλήλων.

Αυτή η θεμελιώδης διαφορά μοντέλου θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην έξοδο από το ευρώ.

Όλα τα υπόλοιπα είναι επιφαινόμενα αυτής της διαφορετικής κοσμοθεωρητικής αντίληψης.

Ας το κατανοήσουμε. Σύριζα και ευρωζώνη είναι δύο υποκείμενα που κινούνται σε ασύμβατα επίπεδα. 

Συνεπώς, όλες οι υποδείξεις, οι συμβουλές, οι προτάσεις διαφόρων καλοπροαίρετων σχολιαστών προς την κυβέρνηση, απευθύνονται σε ώτα μη ακουόντων.

Οι κυβερνώντες είναι απολύτως συνεπείς προς την ιδεολογία τους και με αυτήν οδηγό, πορεύονται. 

Σάκης Μουμτζής 

Capital.gr