Γυναίκες και εξουσία…

Κρίνουμε διαφορετικά τα δημόσια πρόσωπα ανάλογα με το φύλο τους; Και αν ναι, θα έπρεπε να συνεχίσουμε να το κάνουμε;

Έχει πραγματικά σημασία το φύλο ενός υπουργού ή βουλευτή, ή απλώς οφείλουμε να εστιάζουμε στις δηλώσεις και στις πράξεις του;

Στη χώρα μας οι γυναίκες που καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας είναι ακόμα κατά πολύ λιγότερες από τους άντρες.

Αυτό μας οδηγεί να τις προσέχουμε περισσότερο, να παρατηρούμε και να σχολιάζουμε πιο έντονα τον τρόπο με τον οποίο ασκούν τα καθήκοντά τους και διαχειρίζονται την εξουσία τους.

Ο περιορισμένος όμως αριθμός των γυναικών σε υψηλά αξιώματα καθιστά την ανάγκη δημιουργίας θετικών γυναικείων προτύπων πιο επιτακτική…

Πριν από λίγες μέρες ενώ βρισκόμουν στο Εδιμβούργο για ένα συνέδριο έτυχε να παρακολουθήσω στο βραδινό δελτίο του BBC μια συνέντευξη της Ραχήλ Μακρή.

Ο εριστικός, δίχως επιχειρήματα και συνοχή, λόγος της, με έκανε να νιώσω δυσάρεστα, σχεδόν να ντραπώ μπροστά στους Βρετανούς συναδέλφους μου. Αισθάνθηκα αμηχανία όχι μόνο επειδή είμαι ομοεθνής της κυρίας Μακρή, αλλά κι επειδή ανήκουμε στο ίδιο φύλο.

Δεν υπάρχουν άραγε θετικά γυναικεία πρότυπα που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν τις νεαρές Ελληνίδες; Εννοείται ότι υπάρχουν πολλές αξιόλογες γυναίκες με σημαντικό έργο στους χώρους της πολιτικής, της επιστήμης, της επιχειρηματικότητας, της τέχνης.

Δυστυχώς, όμως, τα περισσότερα ΜΜΕ επενδύουν στην προώθηση των αρνητικών προτύπων.

Από τη μία, υπάρχουν οι χαζοχαρούμενες παρουσιάστριες των μεσημεριανών εκπομπών που με κύρια όπλα την θρασύτητα, την ημιμάθεια και την σιλικόνη αποπροσανατολίζουν τα νέα κορίτσια ως προς το τι σημαίνει θηλυκότητα. Από την άλλη, έχουμε τις γυναίκες πολιτικούς με βαθιά λαϊκίστικο λόγο, ανεπαρκείς και για την πιο στοιχειώδη ανάλυση της πολιτικής επικαιρότητας -- γυναίκες με έντονη δημόσια παρουσία, οι οποίες μοιάζει να πρωταγωνιστούν σε μια δική τους παράλληλη πραγματικότητα, σε ένα σήριαλ επιστημονικής φαντασίας σε εξέλιξη.

Χαρακτηριστιστικό παράδειγμα η βουλευτής Σταυρούλα Ξουλίδου που, μετά τις αφηγήσεις της περί δωροδοκίας, πρόσφατα δήλωσε ότι στις αρμοδιότητες του στρατού είναι και το να παράγει φάρμακα.

Τέτοιου είδους γραφικές δηλώσεις δημιουργούν στο κοινό την εντύπωση ότι ο ρόλος της γυναίκας, ακόμα και όταν αναλαμβάνει μια καίρια πολιτική θέση, είναι αυτός της προκλητικά αφελούς γλάστρας που μας ψυχαγωγεί.

Τι να περιμένει όμως κανείς όταν η ίδια η Πρόεδρος της Βουλής, αν και είχε όλες τις προϋποθέσεις για να λάμψει στην ανώτατη θέση που κατέλαβε, αυτό που κατάφερε τελικά είναι να προσφέρει βούτυρο στο ψωμί κάθε σεξιστή που θα ήθελε να ισχυρίζεται ότι «γυναίκες και εξουσία δεν πάνε μαζί».

Το χειρότερο όμως είναι πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου έφτασε να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε έξυπνη, καλλιεργημένη και φιλόδοξη νέα γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της.

Εύα Στάμου

Athens Voice