Ο,τι ακούει στο κομμωτήριο…

Μετά τα (προ)χθεσινά, ελπίζω θα συμφωνήσετε ότι κάνω πολύ καλά και την λέω «μεγαλομπεμπέκα». Οι  δηλώσεις της τέως υπουργού (!) Μετανάστευσης, για νησιά που πλούτισαν από τους πρόσφυγες και τεράστιους τζίρους στα εμπορικά καταστήματα, έδειξαν ότι η γυναίκα αυτή έχει πράγματι στο μυαλό της την ελαφρότητα ενός τηλεοπτικού πρωινάδικου: αυτά που λέει είναι, πάνω κάτω, αυτά που άκουσε από τις φίλες της στο κομμωτήριο.

«Στην τελειοτέρα κοινωνία», που λέει ο Καβάφης, σε μια κοινωνία όπως την οραματίζεται η Αριστερά, η κυρία Τασία θα παρουσίαζε την εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη…

Πραγματικό περιστατικό, που συνέβη προ εβδομάδος περίπου στην Κω. Οι πρόσφυγες πλησίασαν τους ανθρώπους ενός γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου που βρισκόταν εκεί και ζήτησαν να πάρουν ρεύμα από τη γεννήτριά τους. Εφόσον δεν υπήρχε τεχνικό θέμα, οι Γάλλοι ευχαρίστως δέχθηκαν και τότε οι πρόσφυγες που θα χρησιμοποιούσαν το ρεύμα έβγαλαν από ένα νόμισμα των δύο ευρώ ο καθένας τους για να το δώσουν στους Γάλλους.

Ετσι είχαν μάθει να κάνουν για αντίστοιχες εξυπηρετήσεις με τους Ελληνες. Υπάρχει, λοιπόν, στ’ αλήθεια, το «ελληνικό δαιμόνιο» ή όπως αλλιώς το είπε, υπερηφανευόμενη, η κυρία Τασία. Με τη διαφορά ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως η παραπάνω, λέγεται εκμετάλλευση και είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε ο καθένας να ντρέπεται.

Δεν είναι όμως μόνον τα φαινόμενα εκμετάλλευσης ή πλουτισμού, κατά την ορολογία της μεγαλομπεμπέκας, αυτά που φτιάχνουν την εικόνα του προβλήματος στην Ελλάδα.

Είναι και ο αγώνας των απλών («ανώνυμους» τους λέμε στις μέρες μας...) ανθρώπων για να βοηθήσουν τους πρόσφυγες. Είναι η προσπάθεια των ανδρών και των γυναικών του Λιμενικού, που κυριολεκτικά σώζουν ζωές. Είναι οι διοικητικές δομές και η κοινωνική ζωή των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου που καταρρέουν από τα πλήθη των ξεριζωμένων.

Είναι ότι εκτός από τους καλοβαλμένους Σύρους (τους οποίους, περιέργως, πολλοί επιμένουν ακόμη να τους λένε «Σύριους»...) υπάρχουν και ισλαμιστές που παρεισφρέουν ανάμεσά τους, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών.

Τέλος, είναι η συσσώρευση ακόμη περισσοτέρων ξένων στις πλατείες της Αθήνας.

Ολο αυτό το σύνθετο πρόβλημα δεν το πιάνεις με το τραλαλά και μη μου άπτου υφάκι της κυρίας Τασίας. Το να αναδεικνύεις, πρόσκαιρα και πολύ περιορισμένα σε μέγεθος, οικονομικά οφέλη από αυτή την κατάσταση είναι εξίσου ηλίθιο με το να δείχνεις μια φωτογραφία από την Καταστροφή της Σμύρνης και να περιγράφεις την συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση ως «συνωστισμό». Ονομάζεις, δηλαδή, το όλον, επιλέγοντας μία πλευρά του, την πιο ανώδυνη.

Δεν είναι όμως το τι λέει η κυρία Τασία, αλλά το πώς το λέει. Και, ως προς το ύφος, το λέει «κοτίστικα» (λυπάμαι, αλλά καλύτερη λέξη δεν υπάρχει, αν μας ενδιαφέρει η ακρίβεια).

Το λέει με έναν αέρα, που είναι το αποτέλεσμα της συνύπαρξης στο ίδιο πρόσωπο της ανεδαφικής ηθικής ανωτερότητας της Αριστεράς και μιας ρηχής, δήθεν αστικής «noli me tangere» νεύρωσης.

Ο νέος άθλος της τέως υπουργού και πάντα μεγαλομπεμπέκας επέτρεψε στους περισσότερους, νομίζω, να καταλάβουν κάτι στην προσωπικότητα της κυρίας Τασίας, το οποίο ώς τώρα δεν είχε εκδηλωθεί ελεύθερα ώστε να γίνει πλήρως αντιληπτό από όλους: τον βαθύτατο σνομπισμό της.

Μου θυμίζει την Νταίζη - όχι του Ντόναλτ Ντακ, την άλλη, του Τζέι Γκάτσμπι. Δακρύζει όταν βλέπει τα μεταξωτά πουκάμισα του Γκάτσμπι, επειδή, του λέει, δεν είχε δει ποτέ της τόσο πολλά πουκάμισα σε τόσο πολλά χρώματα. Αλλά, αν τη ρωτούσες τι γίνεται το πουκάμισο αφού το φορέσουμε μία φορά και πώς συμβαίνει να επανεμφανίζεται καθαρό, σιδερωμένο και προσεκτικά διπλωμένο στην ντουλάπα μας, σίγουρα δεν θα είχε ιδέα.

Ο σνομπισμός της κυρίας Τασίας είναι, οπωσδήποτε, μια ιδιομορφία της ελληνικής Αριστεράς, η οποία κατάφερε να ευημερήσει τόσα χρόνια προστατευμένη από την πραγματικότητα, εν τέλει όμως δεν τη φέρνει σε σύγκρουση με την ιδεολογία που υπηρετεί.

Η Αριστερά ξέρει να δημιουργεί προσφυγιά - ο εκτοπισμός ολόκληρων πληθυσμών ήταν το χόμπι του Στάλιν, ενώ ακόμη και οι δικοί μας στον Εμφύλιο έκαναν το Παιδομάζωμα.

Πώς να αντιμετωπίζει την προσφυγιά η Αριστερά δεν έχει ιδέα, διότι δεν έχει ιδέα από πραγματικότητα. Εχει απλώς αισθήματα.

Αλλά αν έχουν το βάθος των αισθημάτων της κυρίας Τασίας, άσε καλύτερα! Χίλιες φορές η Νταίζη Μπιουκάναν...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή