Πάνος Καμμένος, ένας άνθρωπος για όλες τις δουλειές…

Εξ όνυχος τον λέοντα

Τον Πάνο Καμμένο τον γνώρισα για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ως υβριστή μου σε τηλεοπτικά πάνελ, στα οποία με χαρακτήριζε ανενδοίαστα και χωρίς κανένα στοιχείο «τρομοκράτη» και «μέλος της 17 Νοέμβρη», ισχυρισμούς που επανέλαβε με όλο το θράσος που τον διακρίνει στο βιβλίο του «Τρομοκρατία, Θεωρία και Πράξη» το οποίο εξέδωσε το 1992 στον γνωστό αντικομουνιστικό και φιλοαμερικανικό εκδοτικό οίκο «Ελληνική Ευρωεκδοτική» (η οποία έχει εκδώσει ανάμεσα στ’ άλλα την Ελένη του Γκατζογιάννη, το Οι Έλληνες πράκτορες της Κα Γκε Μπε, του Πέτρου Κασιμάτη και άλλα ανάλογα πονήματα.)

Στο βιβλίο του αυτό, γραμμένο προφανώς καθ’ υπόδειξη των μυστικών υπηρεσιών, και από ανάλογους καλάμους (θεωρείται δεδομένο πως έχει γραφτεί από τον θεωρητικό της Χούντας Γεωργαλά ή άλλο αναλόγου ποιού υποκείμενο) προτάσσεται πρόλογος του περιβόητου αντιστράτηγου Νίκου Γρυλλάκη, του συμβούλου ασφαλείας του Μητσοτάκη, επιχειρείται μια κατασυκοφάντηση ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου, πάνω στην οποία έκτισε τη σταδιοδρομία του και τις εκλεκτικές του συγγένειες με όλων των ειδών τις υπηρεσίες  ο φέρελπις τότε νεαρός πολιτικός.

Περιορίζομαι εδώ στα όσα ψευδή και συκοφαντικά αναφέρει για μένα σε ένα βιβλίο που βρίθει από ανακρίβειες, ψεύδη και προβοκάτσιες, όπου με παρουσιάζει ως στέλεχος (ίσως και «αρχηγό» της 17 Νοέμβρη).  

Διαβάζουμε λοιπόν:

«Ο Γιώργος Καραμπελιάς στο έργο του ”EΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΠΟΛΕΩΝ” (1974-1984), Εκδόσεις Ρόπτρο)…»  (σελ. 233 του βιβλίου του Καμμένου). Έλα όμως που το βιβλίο ήταν του  Γιώργου Καράμπελα και όχι του Γιώργου Καραμπελιά! Έ΄ για ένα Ιώτα θα κάνουμε έτσι; Ψιλά γράμματα για τον Πάνο.

Και συνεχίζει απτόητος με αναρίθμητες παραπομπές από το βιβλίο του «Καραμπελιά»!

Θα πείτε «ένα λάθος έκανε». Ναι μόνο που αυτό το «μικρό λάθος» στη συνέχεια αποκτά  νέες διαστάσεις, όταν αναφερόμενος πλέον στον ίδιο τον Γιώργο Καραμπελιά και πολλούς συντρόφους του, που ορισμένοι είναι και σήμερα μέλη του Άρδην, τους συμπεριλαμβάνει στους «κύριους υπόπτους για τις δολοφονίες» (σελ. 338):

Γράφει λοιπόν στην πιο λεπτομερή του αναφορά:

«Καραμπελιάς Γεώργιος: Επικεφαλής της Ομάδας για μα Προλεταριακή Αριστερά (ΟΠΑ), μέλος της “20^ης του Οκτώβρη”. Σε φυλλάδιο της ΟΠΑ εξύμνησε την δολοφονία του Μάλλιου. Το 1977 καταδικάστηκε για ταραχές στη Θεσσαλονίκη για την αυτοκτονία του Ανδρέα Μπάαντερ. Στην ΟΠΑ βρέθηκαν κείμενα με σημειώσεις “για χρήση των εκδόσεων της 17^ης Νοέμβρη”. Στα γραφεία της βρέθηκε γραφομηχανή που είχε ομοιότητες με εκείνη στην οποία χτυπήθηκαν οι προκηρύξεις της 17^ης Νοέμβρη για τις δολοφονίες Γουέλς και Μάλλιου». (σελ. 338)

Ανάμεσα στους «κύριους ύποπτους για τις δολοφονίες» συμπεριλαμβάνει επίσης τους:  «Σταματοπούλου Χριστίνα, φοιτήτρια της ιατρικής στο Παρίσι, μέλος της ΟΠΑ. Γεωργίου Θεόδωρο, στέλεχος της ΟΠΑ, Ιωαννίδη Ευστράτιο, εργάτη μέλος της ΟΠΑ, Κολιοπούλου Βαρβάρα, στέλεχος της ΟΠΑ». (σελ. 339-340).

Έτσι ο Καμμένος ισχυρίζεται ψευδώς ότι η γραφομηχανή είχε «ομοιότητα» με εκείνη της 17 Νοέμβρη και επί πλέον πως υπήρξα μέλος της 20^ης Οκτώβρη. Όμως «ομοιότητα» δεν μπορεί να υπάρχει ή είναι ίδια η γραφομηχανή ή όχι. Όσο για την «20^η Οκτώβρη» είναι μια οργάνωση στην οποία όχι μονο δεν συμμετείχα αλλά με την οποία πάντοτε διαφωνούσα και της έχω ασκήσει και γραπτή κριτική. Όμως η αναφορά στην «20ή Οκτώβρη», παρότι απολύτως ψευδής χρειάζεται στον συγγραφέα για να συνεχίσει:

 «… ο εγκέφαλος είναι Έλληνας ή ξένος που συνεργάζεται με Έλληνες οι οποίοι προέρχονται από το ΠΑΚ από την ανεξάρτητη αριστερά και ειδικώς από το κίνημα 20 Οκτώβρη» (σελ. 341).  Δηλαδή τα μέλη της 17 Νοέμβρη «προέρχονται ειδικώς» από την 20^η Οκτώβρη. Ο Καραμπελιάς ήταν μέλος της 20^ης Οκτώβρη, άρα όπερ έδει δείξαι.

Αλλά ο άθλιος και γελοίος συκοφάντης δεν μένει μόνο εκεί. Πάει ένα βήμα πάρα πέρα.

Γράφει: «η Προλεταριακή Αριστερά κυκλοφόρησε στις 21 Μαρτίου 1978, ένα κείμενο από 21 σελίδες με τον τίτλο “Η σημερινή κατάσταση του κινήματος και η ενότητα πάλης”. Οι αρχές θεωρούν πιθανόν να χρησιμοποιήθηκε η ίδια γραφομηχανή που χτυπήθηκαν από τη 17 Νοέμβρη για τον Γουέλς και τον Μάλλιο. Άρα εάν αυτό είναι σωστό, η “17 Νοέμβρη” είναι και η “Προλεταριακή Αριστερά”, όπως είναι και ο “Ιούνης 78” που δολοφόνησε τον Μπάμπαλη όπως είναι και η ομάδα που έκανε την επιχείρηση εναντίον της AEG (σελ. 367).»

Κατά συνέπεια η Προλεταριακή Αριστερά η οργάνωση στην οποία όντως ανήκα δεν ήταν παρά το προκάλυμμα της 17 Νοέμβρη, έχει εκτελέσει τον Μπάμπαλη και ούτω καθ’ εξής. Βέβαια δεν ίδρώνει το αυτί του συκοφάντη για το ότι όλος ο συλλογισμός στηρίζεται σε ένα αρχικό ψεύδος: Ο τίτλος του κειμένου, που πράγματι είχα γράψει ήταν «Η σημερινή κατάσταση του κινήματος και η ένοπλη πάλη», έχει δημοσιευτεί μάλιστα σε βιβλίο που κυκλοφορεί και σήμερα (Βλέπε ΟΠΑ-ΡΗΞΗ, Ένοπλη Πάλη και Τρομοκρατία, Εναλλακτικές Εκδόσεις Αθήνα 1985)  και ασκεί έντονη  κριτική στις αντιλήψεις της 17 Νοέμβρη και των οπαδών του αντάρτικου πόλης.

Και όμως με ένα τέτοιο κείμενο που στρεφόταν εναντίον της 17 Νοέμβρη ο Πάνος Καμμένος κατασκεύασε τον Καραμπελιά στέλεχος της 17 Νοέμβρη!

Και μετά πώς να πείσεις τους δεξιούς συμπολίτες μας πως ο Καραμπελιάς δεν ήταν τρομοκράτης, ακόμα και όταν συνελήφθη η 17 Νοέμβρη. Είχαν φροντίσει οι μυστικές υπηρεσίες και ο Πανούλης.

Μια σταδιοδρομία

Έτσι έκτισε την αρχική του σταδιοδρομία ο γόνος της πλούσιας οικογένειας ενός εισαγωγέα αυτοκινήτων, Πάνος Καμμένος, ξιφουλκώντας υπέρ του «ελευθέρου κόσμου» και κατά των «τρομοκρατών».

Θυμάμαι την πρώτη μας τηλεοπτική αντιπαράθεση στον Αντ1 με δημοσιογράφο τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, και την αίσθηση που αποκόμισα ενός μυθομανούς, ημιψυχοπαθούς υπερμεγέθη μπούλη, ικανού να σερβίρει οποιοδήποτε ψευδολόγημα για να υποστηρίξει τις συνωμοσιολογικούς και συκοφαντικούς του ισχυρισμούς. Πάντως με απόθεμα την αντιτρομοκρατική του δράση, τα λεφτά του μπαμπά του και τη σταθερή του προσκόλληση στην υπερατλαντική σύμμαχο, κατόρθωσε πολύ σύντομα να εκλεγεί βουλευτής στη Ν.Δ. και να προσκολληθεί στο σύστημα Μητσοτάκη.

Τα επόμενα χρόνια κατά την δεκαετία του 1990 επένδυσε αρχικώς στα εθνικά θέματα πρωτοστατώντας στις αποστολές της Βουλής για τον Οτσαλάν, μαζί με τον Μπαντουβά κ.α., γεγονός που τον έφερε σε επαφή με τον πατριωτικό χώρο και με όλους εμάς που στηρίζαμε το κουρδικό κίνημα.

Έτσι, αποφάσισα –βλακωδώς ίσως– να παραβλέψω τις συκοφαντικές επιθέσεις του, στα πλαίσια μιας ενότητας απέναντι στον κοινό εχθρό, τον τουρκικό επεκτατισμό, και χωρίς να διερευνώ –δεν είναι άλλωστε και στη φύση μου– τα βαθύτερα κίνητρα αυτής της «πατριωτικής» στάσης, παρ’ ότι δεν έπαψε ποτέ να διακηρύσσει το φιλοαμερικανισμό του.

Στη συνέχεια, αποσπώντας συστηματικά τις ψήφους των αστυνομικών (η εταιρεία Καμμένος προμήθευε εξάλλου τα περιπολικά της ελληνικής αστυνομίας), κέρδισε τη μόνιμη σχεδόν εκλογή του στην Αθήνα.

Όταν το 2004, η Ν.Δ. ανέβηκε στην εξουσία, ως μέλος του μητσοτακικού λόμπι, διορίστηκε υφυπουργός. Μετά την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, και την αλλαγή ηγεσίας στη Ν.Δ., παρ’ ότι «ελληναράς και «εθνικιστής» συντάχθηκε παραδόξως (;) με την Ντόρα Μπακογιάννη εναντίον του Αντώνη Σαμαρά.

Όταν το 2012 ο Σαμαράς προσχώρησε στο μνημονιακό στρατόπεδο και κυρίως όταν αποδέχθηκε την συγκυβέρνηση με το Πασόκ, ο Καμμένος μεταβλήθηκε σε ηγέτη μιας μικρής ομάδας βουλευτών που είχαν αποχωρήσει από τη Ν.Δ. απορρίπτοντας τα μνημόνια.

Ο Καμμένος διακρίθηκε με τις καταγγελίες ενάντια στην οικογένεια Παπανδρέου και τη λάσπη ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους (υποθέσεις που κατέληξαν στο κενό στα δικαστήρια ή σε καταδίκες του για συκοφαντική δυσφήμηση) ενώ πρωταγωνίστησε σε διάφορα σκάνδαλα για το κότερό του και την οφσόρ που διατηρούσε κ.λπ., και άλλα ανάλογα που ταιριάζουν στο ήθος και το ύφος του ανδρός.

Έτσι, για άλλη μια φορά, όπως είχε συμβεί και στην δεκαετία του ’90, τα έφερε ο διάβολος να βρεθούμε σε όμορους χώρους στα πλαίσια του αντιμνημονιακού κινήματος. Ο Καμμένος παρ’ ότι παρέμενε αγκιστρωμένος στην Δεξιά, θέλοντας να εκφράσει τα κατεστραμμένα στρώματα της λαϊκής Δεξιάς, στα πλαίσια της αντιμνημονιακής συμπαράταξης, ερχόταν σε επαφή και με την Αριστερά και με τον Μίκη Θεοδωράκη, και με τον Κώστα Ζουράρι και με το Άρδην.

Πρόβαλε ένα προφίλ αντιμνημονιακό, πέραν της «αριστεράς και της δεξιάς» που εν πολλοίς, συμβάδιζε και με κάποιες από τις δικές μας αντιλήψεις. Παρ’ όλα ταύτα, επειδή θεωρούσαμε ασύμβατη με την ιδεολογία και με το ήθος μας, μια εκλογική συμπόρευση μαζί του, τον δεχόμαστε ως αναγκαίο κακό όπως δεχόμαστε τόσους και τόσους άλλους μέσα στον λεγόμενο αντιμνημονιακό χώρο. Γι’ αυτό ούτε και στις εκλογές του ’12, ούτε και στις ευρωεκλογές του ’14 ούτε και σε κείνες του Ιανουαρίου 2015 δεχθήκαμε μια συμπαράταξη μαζί του παρ’ ότι, συνεργαζόμαστε αρκετά στενά με στελέχη του όπως ο Νότης Μαριάς, ή ο Παναγιώτης Σγουρίδης, που δεν προέρχονταν από τη Δεξιά. Θεωρούσαμε την παρουσία του ως ένα αναγκαίο κακό, ως ένα «εξάνθημα» του «αντιμνημονιακού χώρου» το οποίο αργά ή γρήγορα, η πραγματικότητα και η ιστορία θα απέβαλαν.

Ωστόσο, άλλες ήταν οι βουλές του Τσίπρα και των Αμερικανών φίλων του. Ο πρώτος αποφάσισε να κερδίσει με κάθε μέσο την κυβερνητική εξουσία, και οι Αμερικανοί πραγματοποίησαν μια συμμαχία με τον Τσίπρα η οποία πήρε σάρκα και οστά με μια πληθώρα υπουργών στο υπουργικό συμβούλιο της 25^ης Ιανουαρίου.

Σε αυτή τη Συμμαχία ο Πάνος Καμμένος μπορούσε να λειτουργήσει ως συγκολλητική δύναμη και παράλληλα, ως κομάντο επικίνδυνων αποστολών.

Ως συγκολλητική δύναμη διότι υπήρξε από παλιά γνώριμος και πιστός φίλος των νατοϊκών κύκλων και των Αμερικανών, (εξάλλου πριν από δύο χρόνια προπαγάνδιζε urbi et orbi, την έξοδο από την ευρωζώνη και την προσχώρηση σε μια ζώνη του δολλαρίου)  θα λειτουργούσε και το κόμμα του Πάνου Καμμένου, οι ΑΝ.ΕΛ. Γι’ αυτό και η τόσο στενή και αδιατάρακτη σχέση Τσίπρα-Καμμένου και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Εξάλλου, στα πλαίσια αυτής της συμμαχίας, ο Καμμένος και το κόμμα του είχαν αναλάβει τον ρόλο του εκτελεστή των βρώμικων υποθέσεων που δεν μπορούσε να διεκπεραιώσει ανοικτά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Καμμένος θα έπαιζε αποφασιστικό ρόλο για να αποτραπεί μέσα από μια κοινή προσπάθεια η εκλογή προέδρου της δημοκρατίας από τη Βουλή του 2012, έτσι ώστε να οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές.

Σε αυτά τα πλαίσια, μαγείρεψε τις υποθέσεις Ξουλίδου και Χαϊκάλη, έτσι ώστε να χαρακτηριστούν «διεφθαρμένοι και πληρωμένοι» όσοι ανεξάρτητοι βουλευτές θα αποτολμούσαν και να σκεφθούν να υπερψηφίσουν πρόεδρο Δημοκρατίας από την παλαιά Βουλή και να οδηγηθεί η χώρα άσφαλτα σε εκλογές.

Ενορχηστρωτής αυτής της εκστρατείας ήταν βεβαίως ο Τσίπρας με το δίδυμο Παππά–Σκουρλέτη, η οποία κατευθυνόταν σε δύο στόχους. Αφ’ ενός στην εξουδετέρωση της ΔΗΜΑΡ μέσω της εξαπάτησης του Κουβέλη, και αφ’ ετέρου στο «τσιμέντωμα» των δεξιάς προέλευσης βουλευτών, ανεξάρτητων και ΑΝΕΛ. Έτσι, σε συμπαιγνία με τον Λαζόπουλο, και τον Σκουρλέτη οργάνωσαν την επιχείρηση Χαϊκάλης την οποία μάλιστα κάλυψε ανοικτά δύο φορές ο ίδιος ο Τσίπρας.

Τότε πλέον διαρρήξαμε οριστικά, εγώ και το Άρδην, τις σχέσεις μας με τον Καμμένο. Διότι προϋπόθεση οποιασδήποτε συνεργασίας για εμάς ήταν η αποφυγή των πρόωρων εκλογών του Ιανουαρίου 2015 τις οποίες θεωρούσαμε πως θα είχαν καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα και θα εξαφάνιζαν οριστικά το αντιμνημονιακό κίνημα οδηγώντας το σε αδιέξοδο. 

Γι’ αυτό και δεν δεχθήκαμε καμία εκλογική συμπαράταξη αφήνοντας μόνο του τον Ζουράρι να εκπροσωπεί την θλίψη της πατριωτικής αριστεράς με αντάλλαγμα έναν βουλευτικό θώκο. Παρ’ ότι γνωρίζαμε το ποιόν του ανδρός, δεν προβάλαμε σε πρώτο πλάνο την αντίθεσή μας με τον Καμμένο και με το κόμμα του, διότι θεωρούσαμε πως παρ’ όλα αυτά, η ύπαρξη ενός πατριωτικού εταίρου δίπλα στον εθνομηδενιστικό Σύριζα θα αποτελούσε ένα κάποιο ανάχωμα στα εθνικά θέματα, το μεταναστευτικό κ.λπ.

Επί πλέον παίρναμε υπόψη μας την πατριωτική βάση των ΑΝΕΛ, με πολλούς ανθρώπους  απ’ την οποία είχαμε βρεθεί και συνεχίσαμε να βρισκόμαστε σε κοινούς αγώνες, και δεν θέλαμε προφανώς με μια πρόωρη και εφ’ όλης της ύλης κριτική στην ηγεσία τους να τους σπρώξουμε στην ταύτιση μαζί της.

Πιστεύαμε πως η πραγματικότητα και οι πράξεις αυτού του κόμματος θα αποκάλυπταν σύντομα την υφή του και θα το απογύμνωναν από όσα τίμια στοιχεία συνέχιζαν ακόμα να το ακολουθούν.

Έκτοτε τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ο αρχιτραμπούκος των αντιμνημονιακών μέσα στη Βουλή («εσείς στα τέσσερα» και άλλα εξίσου αξιοπρεπή και εύηχα), μεταβλήθηκε σε τραμπούκο των μνημονιακών και για άλλη μια φορά όπως στην περίπτωση Χαϊκάλη, στον εκτελεστή των βρώμικων υποθέσεων του Τσίπρα. Και η στόχευσή του είναι χαρακτηριστική. Είναι οι βασικοί αντίπαλοι του Τσίπρα. Η ΛΑΕ και η Νέα Δημοκρατία.

Έτσι από τη μία πλευρά κατηγόρησε ψευδέστατα και ανενδοίαστα όπως συνηθίζει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, για δήθεν απόκρυψη φακέλων τους οποίους στην πραγματικότητα του είχε παραδώσει και από την άλλη πλευρά, τα κύρια βέλη στρέφονται ενάντια στον Μεϊμαράκη έτσι ώστε να κερδίσει την πρωτιά για τον εταίρο του και να υφαρπάξει και ορισμένους ψήφους από τη Δεξιά, με αναφορές και “στοιχεία” που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την αξιοπιστία τους.

Σημασία έχει η στιγμή που επέλεξε, διότι ακόμα και αν κατά τύχη υπήρχε και κάποια αλήθεια στα ψέματα που αραδιάζει, ή στα ζητήματα που υποστηρίζει, μόνο και μόνο το ότι τα προβάλει ένας εκ  συστήματος ψεύτης και προβοκάτορας, μας κάνει να δυσπιστούμε προκαταβολικά. 

Έτσι συκοφάντησε στην ουσία το αντιμνημονιακό κίνημα με τις συστηματικές ψευδολογίες και τη συνωμοσιολογία του, (καθόλου τυχαία είναι εκείνος που μίλησε για «ψεκασμούς» από αεροπλάνα) και το οδήγησε στο ναδίρ του προβληματισμού και της αξιοπρέπειας.

Καθόλου τυχαία με τέτοιους ηγέτες αυτό το κίνημα –από τη μία πλευρά τον τυχοδιώκτη Τσίπρα και από την άλλη τον μυθομανή και ψευδολόγο Καμμένο– είχε την απόληξη την οποία γνωρίζουμε.

Το ερώτημα το οποίο θα τεθεί, σε μεγαλύτερη κλίμακα για τους απογοητευμένους από τον Σύριζα, αλλά κατά ένα σημαντικό ποσοστό και για εκείνους που διαβουκολούσε ο Καμμένος, είναι εάν έχουν πάρει πλέον το μάθημά τους. Μακάρι.

Δηλαδή και στην πρώτη περίοδό του, την “εθνικόφρονα” αντιτρομοκρατική, και στη δεύτερη την «αντιμνημονιακή» και στην τρίτη (ελπίζω να αποδειχτεί εξαιρετικά σύντομη), την μνημονιακή, χρησιμοποιεί πάντα τις ίδιες μεθόδους, τα ίδια ψέματα, τις ίδιες προβοκατόρικες τακτικές.

Ένας άνθρωπος για τις βρώμικες δουλειές.

Γιώργος Καραμπελιάς

Άρδην/Ρήξη