Ο ζουρλομανδύας της ιδεολογίας…

 «Δεν είμαστε οι ίδιοι, δεν θα γίνουμε ποτέ οι ίδιοι», αναφώνησε προς την αντιπολίτευση ο υπουργός Μεταφορών, σε ένα άγριο ξέσπασμα του πόνου που τον συνταράσσει τις τελευταίες μέρες.

Ο πόνος, όπως ο ίδιος φρόντισε να εξηγήσει από το βήμα της Βουλής, είναι «ψυχής» – που σημαίνει ότι δεν αντιμετωπίζεται με παυσίπονα, όπως το λουμπάγκο του πρωθυπουργού και, επομένως, είναι λίαν απαραίτητη η προσοχή, διότι κάτι τέτοια οδηγούν τους ευαίσθητους ανθρώπους στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικά…

Από γλωσσικής άποψης –όχι ιατρικής, για την οποία είμαι αναρμόδιος–, έχω την εντύπωση ότι ο «πόνος ψυχής» είναι μια διατύπωση που γίνεται πολύ της μόδας με την τελική επικράτηση της Αριστεράς, δηλαδή μετά την έλευση του ΠΑΣΟΚ. Παλαιότερα, αυτού του είδους τον πόνο τον λέγαμε «ψυχικό πόνο», μετά το 1981 έγινε «ψυχής». Ηταν, άλλωστε, η εποχή που μας ήλθαν πολλά τέτοια, π.χ. οι «καταθέσεις ψυχής», οι «αναφορές ψυχής», αλλά και τα «σκιρτήματα ψυχής», τα «αγγίγματα» και άλλα χειρότερα και φαιδρότερα.

Για να επανέλθω, όμως, αιτία του υπουργικού «πόνου ψυχής» είναι η ιδιωτικοποίηση δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων που παραχωρούνται σε ελληνογερμανική κοινοπραξία για τα επόμενα σαράντα χρόνια. Γι’ αυτό, ο υπουργός γυμνώνει την ψυχή του (που πονάει) ενώ συγχρόνως μαστιγώνει την αντιπολίτευση: «Εμείς υπογράψαμε με πόνο ψυχής αυτά που εσείς με χαρά δώσατε», είπε. Τους είπε, επίσης, ότι θα πρέπει να ντρέπονται. Δεν εξήγησε ακριβώς για ποιον λόγο, αλλά όλοι καταλάβαμε ότι στη Ν.Δ. πρέπει να ντρέπονται επειδή εκείνοι διαπραγματεύθηκαν τη συμφωνία που αυτός υπέγραψε ή, πολύ απλά, επειδή υπάρχουν.

Ο υπουργός πονάει, διότι «εμείς ήρθαμε εδώ για το λαό, λειτουργούμε για το λαό και υπέρ των συμφερόντων του λαού», όπως λέει. Αυτό όμως περιπλέκει την κατάσταση περισσότερο. Η παραχώρηση λειτουργεί πράγματι υπέρ του λαού (και, βέβαια, εναντίον των συντεχνιών και της αδιαφορίας στις οποίες είχαν παραδοθεί τα αεροδρόμια όλα αυτά τα χρόνια), καθώς η αναβάθμισή τους εξυπηρετεί πρωτίστως την τοπική οικονομία των περιοχών στις οποίες βρίσκονται τα αεροδρόμια.

Ομως αν δεν συμφωνεί με αυτό –που δεν συμφωνεί–, τότε γιατί δεν παραιτείται, αλλά υπογράφει τη σύμβαση; Τι είναι αυτό που τον κάνει να σηκώνει τέτοιο πόνο; Ο ζουρλομανδύας είναι. Οχι αυτός της γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη, όπως είπε χθες ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στους New York Times, αλλά ο ζουρλομανδύας της αριστερής ιδεολογίας, η οποία για τον σωστό αριστερό είναι υπεράνω της πραγματικότητας. Και επειδή στις συγκρούσεις αυτές κερδίζει πάντα η πραγματικότητα, τώρα ο υπουργός πονάει.
Πάντα με εντυπωσιάζει να βλέπω πόσο μοιάζει η Αριστερά με την Εκκλησία, ως προς τη μεταφυσική τους διάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι και η πρώτη και η δεύτερη φορά Αριστερά συνεννοήθηκαν και συνεννοούνται περίφημα με την Εκκλησία, παρά τις επιφανειακές διαφοροποιήσεις.

Φοβάμαι μήπως δακρύσει η εικόνα του Θανάση Κλάρα, πίσω από το υπουργικό γραφείο…

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή