Oι κάλπες της ντροπής...

Πόσο μακρινή μοιάζει η εποχή που οι νέοι έτρεχαν στις κάλπες να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, πεπεισμένοι ότι θα παίρνουν τουλάχιστον 751 ευρώ και οι μεγαλύτεροι τους ακολουθούσαν πεπεισμένοι ότι θα απαλλαγούν τουλάχιστον από το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ; Μπορεί να μην πίστευαν ότι θα απαλλαγούν απ’ όλο το άχθος των Μνημονίων, αλλά θα ήταν ευχαριστημένοι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε «το 10% από αυτά που τους υπόσχονταν».

Κι όμως, δεν έχουν περάσει ούτε οχτώ μήνες από τότε. Και τώρα καλούνται στην κάλπη για να επικυρώσουν τη διάψευση των ελπίδων τους, αποδεχόμενοι ότι η πολιτική των Μνημονίων είναι ένα είδος μοίρας που θα τους βαραίνει εσαεί. Καλούνται να ψηφίσουν αυτόν που υπόσχεται το καλύτερο αναλγητικό για τα αναπόφευκτα άλγη των Μνημονίων (που έγιναν τρία, ζωή να ‘χουν)…

Άκου Λαφαζάνη…

Μια φορά κι έναν καιρό που λες κ. Λαφαζάνη, στα χρόνια του Όθωνα, ένας αγράμματος εκδοροσφαγέας γουρουνιών που ζούσε σε χωριό των Καλαβρύτων, αρρώστησε από τυφοειδή πυρετό. Γλύτωσε από το θάνατο και τότε «είδε το φως του».

Έτσι καλογέρεψε και στη συνέχεια αφιερώθηκε στη «διαφώτιση» όλης της Πελοποννήσου. Το όνομα που του έδωσαν οι πιστοί, ήταν «Παπουλάκος».

«Το σκοτάδι του μυαλού του…», όπως παρατήρησε ο Φωτιάδης, τρεφόταν με μαγγανείες  και δεισιδαιμονίες. Με βάση λοιπόν τις δύο αυτές πηγές της «σοφίας» του (μαγγανείες  και δεισιδαιμονίες, για να μην ξεχνιόμαστε), διατύπωσε και δίδαξε τις δύο «μεγάλες αλήθειες» του νεοελληνισμού: Ότι ο εχθρός μας είναι η Δύση και μοναδική φίλη μας η ομόδοξη Ανατολή, στο πρόσωπο κυρίως της Ρωσίας…

Πάρε τον έναν και χτύπα τον άλλο…

Οποιοσδήποτε νηφάλιος παρατηρητής της ελληνικής πολιτικής σκηνής έχει αντιληφτεί εδώ και καιρό την φαιδρότητα που την διακρίνει.

Η πολιτική μας τάξη, σε μια από τις πιο κρίσιμες καμπές της σύγχρονης ιστορίας μας, αντί να σοβαρευτεί και να βρει τρόπους να σωθούμε, αντί δηλαδή να μιμηθεί τις ανάλογες πολιτικές τάξεις των άλλων προβληματικών χωρών που όμως ήδη βρίσκονται σε ανάκαμψη, να κάτσει κάτω να συνεννοηθεί, να συνεργαστεί, να ανασκουμπωθεί, αναλώνεται σε μικροκομματικά και συμφεροντολογικά μαχαιρώματα και μικροπολιτικά τερτίπια.

Τα ψηφαλάκια πάνω απ όλα. Πάνω από την Ελλάδα και πάνω από το μέλλον των παιδιών μας.

Εμείς να πάρουμε την εξουσία και γαία και πυρί μιχθήτω…

Αντίσταση στον κρατισμό, για να υπάρξει ελπίδα…

Η αρχή του τέλους γράφηκε στη δεκαετία του ’80.

Το δημόσιο κι ο κρατικός τομέας διογκώθηκαν σε απίστευτο βαθμό.

Το φαύλο, δυσλειτουργικό, ρουσφετολογικό κράτος, δημιούργησε και το αυτοκαταστροφικό συνταξιοδοτικό σύστημα, το οποίο αποτελεί την τεράστια μαύρη τρύπα των δαπανών.

Με συνταξιούχους 50 ετών, με επιδόματα μαϊμού –ακόμη και προσέλευσης στην εργασία- με τεράστια εφάπαξ επιδοτούμενα από τον κρατικό κορβανά και

μπόλικη νιρβάνα...

Πρώτο εξέπνευσε το «αριστερό ήθος»…

Μ​​εγάλος ντόρος έγινε με το «πρώτη φορά Αριστερά» και στη συνέχεια με το ερώτημα αν η πρώτη «αριστερή κυβέρνηση» θα ανατρεπόταν «εκ των έσω». Και τα δύο ζητήματα αποδείχθηκαν καθαρώς θεωρητικά.

Διότι, αυτό που ζήσαμε το επτάμηνο Τσίπρα, ήταν ένα ιδεολογικό-πολιτικό κακέκτυπο της Αριστεράς.

Με το ίδιο πνεύμα ουδέποτε υπήρξε περίπτωση «αριστερής παρένθεσης», αλλά μάλλον βιώνουμε μια πρωτόγνωρη και ιλαροτραγική κατάσταση, στον χώρο της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς...